geboeid voor het leven

Hoofdstuk 11

Het is ochtend en ik zit bij ballet. Ik kan het beeld van de jongen en die

man maar niet uit mijn hoofd zetten. Wat als hij mij gezien heeft, dan gaat

hij dat sowieso tegen de directrice zeggen. Dan heb ik echt een probleem,

terwijl ik er net goed vanaf was gekomen. Ik denk ook dat Bella boos op

mij is want we hebben de hele dag nog niet gepraat. Terwijl we bij elkaar

op de kamer slapen en ook aan dezelfde tafel ontbijten. Ik probeer me te

focussen op ballet en kijk naar Emma die nu haar toets heeft. Maar het

lukt niet. Ik denk de hele tijd aan Victoria die hierna moet dansen, aan de

man en de jongen en aan Bella. Mijn hoofd gaat nog ontploffen als er nog

meer dingen bijkomen.

Ik ben blijkbaar zo erg met mijn gedachtes afgedwaald dat ik geen eens

door heb dat Victoria al begonnen is met de dans. Alle pasjes gaan super

goed en ze maakt geen enkele fout. De docent staat op en zegt dat

Victoria een tien heeft, ik ben zo blij!! Wat ik niet moet laten zien want

dat valt denk ik heel erg op en iedereen weet dat ik haar niet mag. Maar

nu moet ik nog een fout maken. Ik ga midden in het lokaal staan en de

docent zet de muziek aan. Ik begin te dansen en er gaat helemaal niks

mis. Ik besluit onder het dansen dat ik het laatste danspasje maar moet

verprutsen. Iedereen vond dat pasje het moeilijkst dus het is logisch als

die fout gaat, denk ik. Als ik bij het danspasje kom val ik expres bij de

draai, maar doordat ik doe alsof ik val ga ik door mijn enkel. Als ik op de

grond terecht kom, voel ik pas echt de pijn. Ik blijf stil op de grond liggen

en durf niet te bewegen omdat ik bang ben dat ik mezelf pijn ga doen. Ik

voel dat iemand aan mijn enkel zit en dat iemand me vasthoudt. Ik kijk

wie het zijn en zie Emma en Bella zitten, als ik langs hun kijk zie ik Victoria

gemeen lachen. Bella beweegt mijn enkel en ik begin het uit te

schreeuwen van de pijn. Ze kijkt me bezorgd aan en zegt dat mijn enkel

waarschijnlijk verzwikt is. Bella helpt mij met opstaan en om op de bank

te gaan zitten. De docent loopt naar mij toe en checkt mijn enkel.

Het is verzwikt en ik moet rust nemen, ik mag niet dansen. Ook zegt de

docent dat ze gaat kijken of ik het kan herkansen. Ik knik, ik wil de toets

eigenlijk niet herkansen want dan moet ik weer iets verkeerd doen. Maar

ik heb geen zin om dat te zeggen, dan moet ik het uitleggen. Daar ben ik

veel te moe voor. Gelukkig ben ik nu wel van Victoria af en wordt mijn

geheim niet doorverteld. Tenminste als ze zich daaraan houdt. Nu maar

hopen dat mijn enkel er niet voor zorgt dat ik nooit meer kan dansen.

Bella helpt mij naar boven en zet me op bed. Ik kijk haar aan en zie dat ze

heel bezorgd naar mijn enkel kijkt. 'Het komt wel goed met mij en ik hoop

dat het ook weer goed komt tussen ons. Het spijt me heel erg van

gisteren. Ik wil zo graag achter de geschiedenis komen van onze school. Ik

moest iets anders doen en dat duurde langer dan gepland. En toen

gebeurde er ook nog van alles, wat ik je later wel uitleg. Kan ik het goed

maken door morgen de boeken te lezen en achter de geschiedenis

proberen te komen, terwijl jij op school zit?' Als ik de vraag stel kijkt ze me

blij aan en geeft ze me een knuffel.

De rest van de dag zit en lig ik op bed en loopt Bella de hele tijd heen en

weer naar de bieb. Ze heeft inmiddels al vijftien boeken opgehaald waar

misschien de geschiedenis van onze school in staat. En dat ga ik morgen

allemaal lezen want dat heb ik beloofd en ik wil mijn belofte nakomen.

Inmiddels is mijn enkel een stuk dikker geworden en doet het heel veel

pijn. De arts heeft mijn enkel nog even nagekeken en gezegd dat ik de

aankomende dagen rust moet nemen, maar dat ik straks waarschijnlijk

wel gewoon weer kan dansen. Ook heb ik krukken gekregen zodat ik nog

wel ergens heen kan gaan. Ik baal zo erg, ik wou een slecht cijfer zodat ik

van Victoria af zou zijn, maar mijn enkel verzwikken was natuurlijk ook

niet de bedoeling.

Misschien moet ik het ook nog even aan mijn moeder vertellen, we

hadden een aantal dagen geleden nog gebeld, omdat dat het enige

moment was dat ze kon. Ik kan haar nu niet bellen, want ze is bezig met

een optreden. Dan maar een appje waarin ik haar wel geruststel. Ook al

weet ze helemaal niet wat er aan de hand is.

'Hoi mam, ik heb vandaag bij ballet mijn enkel verzwikt. Moet een aantal

dagen rustig aan doen maar het komt goed. Ga morgen niet naar school

om goed uit te rusten, ik hou je op de hoogte. En succes met al je

optredens, ik hou van je! X mij'

Ik leg mijn telefoon weg. Ik vind het echt jammer dat ik mijn moeder niet

zo vaak spreek. Normaal zag ik haar elke dag en nu spreken we elkaar

nauwelijks. Ik ben benieuwd hoe het weer gaat als ik een aantal dagen

thuis ben, straks word ik helemaal gek van haar, omdat ze allemaal dingen

gaat verbieden. Ze deed dat ook al voordat ik op deze school zat en toen

werd ik al gek. Nu mag ik uit van school en als ik bij mijn moeder ben mag

dat misschien niet meer. Maar dat zien we dan wel, duurt ook nog heel

lang. De eerste vakantie die er aankomt ga ik niet naar huis omdat mijn

moeder dan nog bezig is met de tour. En ik ga ook niet naar vrienden van

mijn oude dansklas, want die spreek ik eigenlijk bijna nooit meer. Ik heb

wel gevraagd aan de directrice of ik naar een optreden mag gaan. Maar

dan moet ik vliegen en dat staat de school niet toe. Tenminste niet zonder

ouder erbij. Misschien kan ik wel iets regelen dat ik een voorstelling live

kan volgen, online, zodat het toch voelt dat ik erbij ben. En ik denk dat

mijn moeder dat ook wel leuk vindt.