geboeid voor het leven

Hoofdstuk 32

Ik zit met Thomas op het gras terwijl Roos haar dans laat zien. Hij heeft

nog steeds wallen onder zijn ogen, maar is wel minder bleek. Ik vraag hem

waarom hij er zo slecht uitziet, maar hij wil het niet zeggen. Dus ik hou er

over op, ik wil hem namelijk niet pushen. Thomas legt zijn hoofd op mijn

schouder en sluit zijn ogen. Roos komt ook bij ons zitten en gaat met haar

hoofd op mijn benen liggen. Het voelt nu als een echt gezinnetje en ik

vind het echt leuk.

Het is denk ik een paar uur later en we zitten nog steeds in het gras.

Inmiddels zijn ze allebei weer wakker en zitten we een spelletje te doen.

Dan komt de juf van Roos naar ons toegelopen en zegt dat Roos terug

moet naar binnen voor een film die ze gaan kijken. Ook zegt ze dat

Thomas en ik naar onze kamer moeten, omdat we vast nog wel huiswerk

moeten maken. De juf neemt Roos mee en Thomas en ik staan verward

op. Als we nu naar onze kamer moeten, moeten we dan echt naar de

slaapzaal of ergens anders heen. We geven elkaar nog een kus en lopen

dan richting de ingang. Als we binnenkomen staat iedereen verward in de

hal, niemand weet waar we heen moeten. Dan komt de directeur

aangelopen, die op een verhoging gaat staan. 'Fijn dat jullie hier allemaal

zijn. Over een week is er vakantie en dan gaan alle onderbouwers naar

huis, maar jullie blijven dan hier. De meiden krijgen cursussen en moeten

een aantal testen afleggen. De jongens verblijven een week ergens

anders, maar daar krijgen zij nog informatie over. Ik wil na de vakantie iets

veranderen, maar daar komen jullie vanzelf wel achter. Jongens, breng ze

maar naar de slaapzaal, morgen weer een dag.' Thomas doet handboeien

de bij mij vast en loopt naar de slaapzaal. Ik voel dat Thomas een beetje

trilt. Wat voor veranderingen zou meneer Dubois bedoelen en waarom

trilt Thomas opeens zo. Het is hier helemaal niet koud. Misschien heeft

het wel te maken met de veranderingen of de vakantie. Straks hoeven we

niet meer schoon te maken, hoewel dat wel heel optimistisch is.

Ik lig in bed en kom er dan pas achter dat ik helemaal geen avondeten heb

gehad, terwijl ik eigenlijk best veel trek heb. Maar ja ik kan moeilijk uit

bed stappen om eten te pakken, dus ik doe mijn ogen dicht.