geboeid voor het leven

Hoofdstuk 10

Ik ben in het balletlokaal samen met Victoria en ik voel me heel schuldig.

Ik kon nu samen met Bella in de bibliotheek zitten lachen en boeken

doorzoeken. Maar nee hoor, ik moet danspasjes aan iemand leren die ik

helemaal niet mag. Morgen is de toets, dan ben ik eindelijk van haar af,

tenminste dat hoop ik. We zijn nu bezig met het einde van de dans, het

laatste danspasje van mijn moeder. En die kan ze echt niet, het lukt haar

gewoon niet. Dus ik moet een manier verzinnen om het haar te leren, ik

denk aan mijn moeder, hoe zij het mij geleerd heeft en probeer dat. Maar

het werkt niet. Wat een ramp. Als ze dat danspasje morgen niet kan krijgt

ze geen tien en ga ik van school.

Een uur later zijn we eindelijk klaar, ze kent de hele dans en eerlijk gezegd

kan ze die dans super goed. Het laatste pasje lukt haar nu ook, uiteindelijk

doordat ik armen en benen apart had uitgelegd.

Het is inmiddels al negen uur en het avondeten is al geweest, dus ik loop

maar meteen door naar boven want de bibliotheek is al dicht. Als ik in

mijn kamer kom zit Bella op haar bed, ze zit te bellen met haar oma dus ik

besluit om eerst maar te gaan douchen. Als ik na het douchen de kamer

weer binnenkom zie ik dat Bella al in bed ligt en de anderen ook. Ik baal

echt dat we niet meer naar de bibliotheek konden, nu is ze waarschijnlijk

weer boos. Ik snap eigenlijk echt niet waarom ze nog vrienden met mij

willen zijn, ik stel ze alleen maar teleur.

Ik loop naar beneden om te kijken of er nog fruit is en ga in de hal zitten

naast de deur van de eetzaal. Ik denk in mijn hoofd aan de dans van ballet

waar we morgen een toets van hebben. Wanneer moet ik in vredesnaam

vallen, of in ieder geval iets verkeerd doen zodat ik geen 10 krijg. Ik ben

helemaal in gedachten verzonken als ik plotseling de deur van de

hoofdingang zie opengaan. Ik zie in het licht een schemerig gestalte van

een jong iemand en zie dan een jongen naar binnen rennen. Hij kijkt

angstig om zich heen en wil verder rennen totdat hij me plotseling ziet.

Het is een jongen met zwart stijl haar, dus een andere dan de vorige keer.

Of hij moet zijn haar steil hebben gemaakt, maar dat lijkt mij

onwaarschijnlijk. Hij kijkt me heel angstig en gehaast aan en fluistert dat ik

hem moet helpen hier weg te komen. Ik wijs naar de deur 'Ga gewoon

door de deur waar je net doorheen bent gekomen en dan kan je hier weg.

Opgelost!' Nadat ik dat gezegd heb, zie ik dat hij een beetje ontspant.

Maar dan rent hij weg naar de trap. Hij rent de trap op en verdwijnt uit