geboeid voor het leven

hoofdstuk 26

Als ik wakker word, lig ik in een donkere ruimte. Ik zie niks maar voel wel

dat ik niet vastgebonden ben, dus ik lig waarschijnlijk niet in de zaal. Ik ga

langzaam rechtop zitten en probeer om mij heen te kijken. Maar het is

heel donker en ik zie alleen wat blokken en vier muren. Het is een kleine

kamer dus nu weet ik zeker dat ik niet in de slaapzaal lig, maar waar ik dan

wel ben? Ik sta op en loop voorzichtig een rondje met mijn handen naar

voren zodat ik nergens tegen aanstoot. Opeens voel ik iets bij mijn hoofd,

ik maak een sprongetje naar achteren en voel meteen in mijn haar. Straks

is het een spin en dan zit het nu op mijn haar! Gelukkig voel ik niks dus ik

strek mijn arm naar boven, ik voel een touwtje dus ik trek eraan. Er

springt een licht aan en het doet pijn aan mijn ogen. Als ik gewend ben

aan het licht kijk ik om mij heen. Het is een vierkante kamer met in de

linkerhoek een bed. Daartegenover is de deur en naast de deur staat een

bureau met een stoel. Ook zie ik nog een andere deur naast het bed. Ik

probeer de deur tegenover het bed te openen, maar dat lukt niet. De

andere deur krijg ik wel open en daar staat een wc en een wasbak. Het

lijkt wel een gevangenis, er zijn zelfs telstrepen op de muur gezet. Wat is

dit voor plek, ik heb dit nog nooit gezien. Ik kijk nog eens om me heen en

bedenk wat ik kan doen, want ik verveel mij nu al. Ik weet niet hoelang ik

hier zit en ik weet ook niet of ik wel eten krijg. Misschien halen ze mij zo

weer op, maar daar kom ik vanzelf achter. Tot die tijd moet ik iets

bedenken wat ik kan doen... Dansen! Het is zolang geleden dat ik alleen

heb gedanst, als ik dans is het altijd met Rosanne. Ik trek mijn trui uit,

zodat ik in een T-shirt sta, want het is best warm in de kamer. Ik begin

met dansen, alles wat ik ooit geleerd heb. Ik heb mij zolang niet meer vrij

gevoeld, maar nu doe ik dat wel. Ook al zit ik opgesloten, het voelt toch

fijn en op dit moment vind ik het niet meer zo erg om hier te zitten. Zo

kan ik in ieder geval dansen en misschien mijn conditie verbeteren. Ik

beweeg door de ruimte heen en voel verschillende lichaamsdelen

loskomen, het stijve gevoel gaat langzaam weg. Ik ga voorzichtig op mijn

tenen staan en beweeg mijn benen heen en weer, ik heb dit zo erg

gemist. Zelfs het stretchen waar ik altijd een hekel aan had.

Het is denk ik een paar uur later, hoewel het ook een half uurtje kan zijn.

Er is nog niks gebeurd dus ik zit uitgeput op het bed, te staren naar het

plafond. Maar dan hoor ik opeens voetstappen, ik probeer goed te

luisteren en hoor dat de voetstappen richting de deur komen. Misschien

komen ze mij wel ophalen en kan ik gewoon weer naar de slaapzaal. Ik

hoor gerommel van sleutels en de deur gaat open. Ik kijk naar de deur en

zie Brian staan. In zijn armen zie ik Thomas liggen, hij lijkt wel

bewusteloos. Ik kijk Brian verbaasd aan, maar hij ontwijkt mijn blik. Hij

laat Thomas vallen, zodat die helemaal in de kamer ligt. Ik zie Brian naar

Thomas kijken en zie spijt in zijn ogen, dan kijkt Brian mij aan. Hij loopt

weer richting de deur en verdwijnt er doorheen. Ik ren naar de deur in de

hoop dat ik de deur kan tegenhouden, maar als ik bij de deur sta valt hij

net in het slot. Ik hoor voetstappen verdwijnen en dan is het weer

doodstil.

Ik kijk naast mij waar Thomas ligt, hij beweegt niet maar ik zie wel dat hij

ademt. Gelukkig, want anders zat ik hier vast met een lijk. Ik tik zachtjes in

zijn zij en fluister zijn naam, maar hij reageert niet. Ik pak hem bij de

armen zodat ik hem op het bed kan leggen. Als hij op het bed ligt, wat

heel lang duurt want hij is echt zwaar en ik ben niet sterk, kijk ik hem aan.

Nog steeds geen beweging. Aangezien ik nu niet meer op het bed kan

liggen, ga ik voor het bed zitten want de stoel ziet er niet comfortabel uit.

Ik kijk Thomas aan, wie weet is hij wel weer normaal als hij wakker wordt.