geboeid voor het leven

Hoofdstuk 27

Ik denk dat het een paar uur later is en ik zit nog steeds in de kamer. Niet

alleen zitten want ik denk dat ik al wel honderd rondjes heb gelopen en

nog steeds is Thomas niet wakker. Als het zo lang duurt voordat hij

wakker is, hoelang lag ik hier dan al wel niet voordat ik wakker werd. Ik

heb inmiddels maar besloten om te stretchen, want ja ik heb niks anders

te doen.

Ik ben net mijn benen aan het stretchen als ik iets hoor bewegen. Ik kijk

opzij naar Thomas en zie dat hij langzaam wakker wordt. Als hij zijn ogen

open heeft, kijkt hij om zich heen. Ik zie dat hij baalt, maar hij wordt weer

serieus als hij mij ziet zitten. Hij gaat rechtop zitten en kijkt om zich heen,

maar zegt niks. Hij heeft ook geen emotie in zijn gezicht, ik zucht hard,

waarom doet hij nou zo. We zijn hier toch alleen en er hangen hier ook

geen camera's. En ja, daar heb ik al naar gekeken. Thomas zit op het bed

en leunt tegen de muur aan. Hij staart naar de deur, ik weet niet goed of

ik wat moet zeggen dus ik hou mij ook maar stil. Straks is dit een

stilteruimte ofzo en als je praat gebeurd er iets. Maar dat denk ik niet, ik

denk dat Thomas degene is die niet durft te praten en dat het wel gewoon

mag.

Ik ga tegen de muur zitten en kijk Thomas aan. Ik snap niet waarom hij zo

doet, ik vond hem zo leuk. Nou ik vind hem nog steeds leuk, maar niet

hoe hij nu doet. Ik mis hem eigenlijk wel heel erg, maar zolang we in deze

situatie zitten zal hij wel nooit normaal doen. Alleen bij de jongens tijdens

het eten. Ik heb trouwens echt honger want ik heb de hele dag nog niks

gegeten, zouden ze ons hier eten brengen? Of we worden hier zo weer

weggehaald voor het eten, want ik heb echt eten nodig. Inmiddels heeft

Thomas door dat ik hem aankijk want hij kijkt mij ook aan. Zonder emotie

dus het ziet er een beetje eng uit. Misschien moet ik gewoon met hem

praten want nu zitten we allebei maar een beetje. Wie weet gaat hij dan

weer normaal doen. 'Krijgen we hier ook eten?' als ik dit zeg kijkt Thomas

mij aan, hij zegt niks maar hij knikt wel ja. Dan kijkt hij weer naar de deur.

Ik weet nu in ieder geval dat ik wel eten krijg, maar ik ben bang dat ik niet

veel uit Thomas ga krijgen. Ik leg mijn hoofd tegen de muur en doe mijn

ogen dicht, want ik ben heel moe. Van al dat dansen wat ik niet meer

gewend ben en alle gedachtes die er nu heel veel zijn door de stilte.

Misschien is het beter dat ik gewoon ga slapen, dan gaat de tijd misschien

wat sneller.

Ik schrik wakker als ik de deur hoor, misschien komen ze mij ophalen of

mag ik eten! Brian staat in de deuropening met een dienblad in zijn

handen. Hij zet het dienblad op het bureau en verdwijnt dan weer door

de deur. Ik sta op en loop naar het dienblad, op het dienblad staan twee

flesjes water en twee borden met spaghetti. Ik pak een bord en een flesje

water en ga weer tegen de muur zitten. Normaal zou ik ook een bord

geven aan Thomas, maar als hij zo tegen mij doet mag hij dat lekker zelf

pakken. Ik begin zwijgend met eten en binnen een kwartier is het bord

leeg. Ik zet het bord weer op het dienblad en ga weer zitten. Het bord van

Thomas staat er nog en hij kijkt mij aan. Dan zegt hij iets waardoor er iets

breekt in mij, 'Bedankt voor het eten!' En hij zegt het met een sarcastisch

toontje. Verwacht hij nou echt dat ik hem ga bedienen, dacht het niet. Ik

sta op en ga tegenover Thomas staan, het is tijd dat hij hoort hoe ik mij

voel. Het maakt me niet uit hoe hij daarop reageert of wat hij ervan vindt.

'Dus nu moet ik je opeens bedienen! Ik zit hier al maanden vast en vraag

me telkens af wat er aan de hand is. Terwijl jij me gewoon meesleurt en

pijn doet. Ik had echt zin in dit jaar, om met jullie samen op school te

zitten en leuke dingen te doen. Maar nu haat ik de jongens en jou ook!

Terwijl ik je vorig jaar echt leuk vond. Misschien zegt die man wel dat je

dit moet doen, maar hij is hier niet dus je kan ook wel gewoon normaal

doen. Ik mis de oude Thomas!' Er rolt een traan over mijn wang en ik ga

op de stoel zitten, met mijn rug naar hem toe. Ik weet dus niet hoe hij

reageert en ik weet ook niet of ik dat wil weten. Waarschijnlijk zit hij

gewoon emotieloos voor zich uit te staren en boeit het hem niks wat ik

net gezegd heb. Ik zak onderuit in de stoel en doe mijn ogen weer dicht. Ik

ben helemaal gesloopt van al deze maanden vol onduidelijkheid en

spanning. Ik wil gewoon slapen in de hoop dat het morgen voorbij is en ik

weer naar mijn moeder kan...