geboeid voor het leven

Hoofdstuk 13

De dokter is vanochtend langs geweest en zei dat ik nog een dag mijn

enkel moet laten rusten. Blijkbaar heb ik gister iets te veel gedaan met

mijn enkel, waarschijnlijk in de gymzaal. Ik ben mijn huiswerk aan het

maken, waarvoor je niet hoeft te dansen, als Victoria opeens binnenkomt.

Ik rol met mijn ogen, ik heb helemaal geen zin om met haar te praten.

'Schaam jij je zo erg dat je maar gewoon in bed blijft liggen, wat ben jij

zielig. Maar ja, je hebt je wel aan de afspraak gehouden dus je hebt voor

nu geluk. Maar als jij ooit iets doet wat mij niet aanstaat dan krijgt

iedereen het alsnog te weten. Oh ja, een tip, doe die afschuwelijke ketting

af want die verraad alles.' Victoria loopt de deur uit en ik blijf verbaasd

achter. Ik voel aan de ketting om mijn nek, misschien heeft ze wel gelijk

en moet ik hem afdoen. Ik heb de ketting ook al heel lang en het is niet zo

dat ik mijn vader ooit nog ga zien. Hij heeft ons ook achtergelaten en

daardoor had mijn moeder het heel moeilijk. Maar die ketting hoort wel

bij mij en ik vind hem heel mooi. Wacht... waarom denk ik hierover na.

Waarom zou ik naar Victoria luisteren en die ketting af doen. Ze gaat echt

in mijn hoofd zitten en ik haat het echt.

Het is een aantal dagen later en ik ga weer naar school. Het is wel lastig

om lessen te volgen omdat ik mijn enkel nog niet mag belasten, daarom

kan ik nog niet dansen. Ik zit op de grond bij paaldansen te kijken naar de

dans die we moeten doen. Emma zit heel erg te klungelen en ik merk dat

ze het erg moeilijk vindt, maar de docent merkt het niet. Ik merk dat

Emma mij aankijkt en steek mijn duim op om te vragen of het goed gaat.

Emma schud nee dus ik pak mijn krukken en ga naar haar toe. Ik help haar

met het pasje door advies te geven, maar de docent ziet het. 'Ga jij

zomaar mijn baan overnemen, ik denk niet dat dat de bedoeling is of wel

Miss Joubert?' Ik schud nee en ga weer terug naar de plek waar ik eerst

zat. Ik dacht eerst altijd dat die vrouw aardig was, maar dat is ze niet. De

enige die ze aandacht geeft is Anastasia omdat zij heel goed is in

paaldansen. Zo kan de rest natuurlijk ook niet beter worden, maar dat

begrijpt ze blijkbaar niet. Aan het einde van de les komt de docent naar

me toelopen om te zeggen dat ik een waarschuwing krijg, omdat ik Emma

hielp terwijl dat niet mijn taak is. Wat een onzin, als die vrouw niks doet

om Emma te helpen dan mag ik dat toch wel doen. Ik wil niet dat Emma

blijft zitten aangezien ze in de andere vakken wel heel goed is.

In de avond als we aan tafel zitten vertel ik wat er gebeurd is en ze kijken

me allemaal heel geschrokken aan. 'Als je drie waarschuwingen hebt word

je van school gestuurd. Je moet ervoor zorgen dat die waarschuwing

wordt ingetrokken.' Als Lieselot dit zegt schrik ik me rot. Ik wist niet dat

een waarschuwing dat inhield. Ik dacht dat het gewoon een mededeling

was en als het vaker zou gebeuren ik dan gewoon strafwerk ofzo kreeg.

Maar dat is dus niet zo, dus loop ik na het eten naar het kantoor van de

directrice, maar ze doet niet open. Daarom ga ik maar naar boven zodat ik

huiswerk kan maken. Ik loop naar de slaapkamer om mijn boeken te

pakken en loop dan naar de zitkamer in de hoop dat iemand anders daar

ook huiswerk maakt. Als ik de woonkamer inkom zie ik niemand zitten,

maar er kijkt wel iemand naar buiten uit het raam. Ze draait zich om en ik

zie dat het de directrice is. 'Claire ik wou je net spreken over de

waarschuwing die je hebt gekregen. De docent kwam naar mij toe en

heeft uitgelegd waarom ze jou een waarschuwing geeft. Maar het is geen

goede reden dus ik trek hem in. Je hebt geluk, maar doe het maar niet

weer. De docent wil graag alles zelf onder controle houden en dat kan ze

niet als jij ondertussen iemand helpt.' Yess! Geen waarschuwing meer, ik

heb zoveel geluk.

Ik kijk naar de docent en ze kijkt bedenkelijk. Straks wil ze het hebben

over de avond dat ik nog in de hal zat. Ik kijk haar vragend aan maar ze

wenst me succes met mijn huiswerk en ze loopt weg. Gelukkig, ik was al

bang dat ik toch nog een waarschuwing zou krijgen omdat ik daar niet

mocht zijn. Ik ga aan een bureau zitten en begin met mijn huiswerk.

Als ik daarmee klaar ben, loop ik naar de slaapkamer. Ik open de deur en

zie wat mensen op mijn bed zitten, het zijn Annabelle, Lieselot, Emma,

Madeleine en Isabella. Ze kijken me niet aan omdat ze me waarschijnlijk

niet gehoord hebben, of ik heb iets fout gedaan. Ik word meteen

zenuwachtig, wat zou ik gedaan kunnen hebben. Ik kan het niet bedenken

dus ik loop richting mijn bed en ze draaien zich om. Ze kijken mij hoopvol

aan en dan bedenk ik opeens weer dat ik een waarschuwing had en ze

waarschijnlijk daarom hier zitten. Ik zeg dat het opgelost is en ze springen

gillend op mij af. We doen een groepsknuffel en we besluiten om nog een

spelletje te doen voordat we gaan slapen.