geboeid voor het leven

Hoofdstuk 8

Ik zit samen met Madeleine in de eetzaal waar we altijd met z'n allen

afspreken. Ze heeft het over de balletdans, maar ik ben er niet bij met

mijn hoofd. Waarschijnlijk weet Mad niet wat er gisteravond gebeurd is,

maar de anderen volgens mij wel. Die zijn er nog steeds niet, terwijl ze

hier al een half uur geleden hadden moeten zijn. Ik weet zeker dat ze

allemaal boos op me zijn en dat snap ik helemaal. Ik zou ook boos zijn als

een vriendin een geheim voor me had die ze maar met één vriendin

deelde. Ik ben ook zo dom, waarom dacht ik dat het een slim idee was om

het geheim te houden wie mijn moeder is. Ze kwamen er waarschijnlijk

toch wel een keer achter, ik ga het vanavond vertellen als we weer met

z'n zessen zijn. Want als ik het vertel onder de les kunnen anderen het

misschien horen.

We zitten met z'n zessen bij Nederlands als ze alle vijf opeens een appje

krijgen. Ik kijk met Madeleine mee en ik kan niet geloven wat ik zie. Op

haar telefoon zie ik een foto van mij met een tekst eronder, "Claire

Joubert is de dochter van Madeleine Joubert. En daarom zit ze hier op

school, alleen maar omdat haar moeder goed kan dansen. Maar Claire

kan zelf helemaal niks!" Ik lees het appje nog een paar keer en zie dat

Victoria het gestuurd heeft. Ik ren de klas uit, naar het muzieklokaal. Hoe

kan ze dit nu doen, nu weet waarschijnlijk iedereen het en kan ik deze

school wel vaarwel zeggen. Hoe is ze er überhaupt achter gekomen wie

mijn moeder is, de enige die het weet is Mad, maar die zou het nooit

vertellen aan Victoria. Die zou sowieso niet praten met Victoria, want ze

mogen elkaar niet eens. Ik zit ook helemaal niet op deze school omdat zij

mijn moeder is, ik heb ook auditie moeten doen en mijn moeder heeft

hier ook geld voor betaald.

Ik ga huilend op de vensterbank zitten en hoor voetstappen mijn kant

opkomen. Het is Bella ze kijkt me vol medelijden maar ook gekwetst aan.

Ze komt naast me zitten en legt een arm om me heen 'Gaat het? Wat

gemeen dat ze dat gestuurd heeft, maar waarom heb je het niet aan ons

verteld? ' Ze kijkt me aan. Ik leg mijn hoofd op haar schouder en begin

met praten. 'Het spijt me zo erg, ik wou het vanavond vertellen. Ik wou

het eerder niet vertellen omdat het in het verleden is misgegaan. Hele

goede vriendinnen van mij hadden me verraden, waardoor ik van die

school moest. Ik vertrouw jullie echt maar ik was gewoon bang dat ik ook

van deze school af moest en dat wil ik echt niet. Want dan krijg ik

waarschijnlijk weer thuis les en ik vind het hier net zo gezellig. Maar nu

moet het waarschijnlijk toch wel, Victoria is erachter gekomen en die

heeft het vast ook wel aan mensen buiten school vertelt dat ik hier zit.' Ik

stop want ik merk dat Bella aan het snikken is, ik sla mijn armen om haar

heen en probeer haar te troosten. 'CJ, ik was zo boos op je dat je het wel

aan Mad had verteld maar niet aan mij. Maar nu snap ik waarom, Mad

had het er de hele tijd over dat ze jou ergens van kende. Ik merkte dat ze

er de hele tijd aan dacht en nadat wij terug waren van het tandenpoetsen

deed ze heel anders. Ik wist dat er iets was, maar ik durfde het niet aan je

te vragen en toen ik wist dat jij in de woonkamer was en zag dat Mad daar

ook naartoe ging, ben ik achter haar aan gegaan. Toen heb ik gehoord dat

Madeleine Joubert jouw moeder is en ik werd boos want ik voelde me

verraden, maar ik had jullie nooit moeten afluisteren.' We zeggen allebei

sorry en geven elkaar een knuffel.

Ik denk na over wat ze net allemaal gezegd heeft. Hoe kon ik het ooit in

mijn hoofd halen om het alleen aan Madeleine te vertellen en niet aan

mijn andere vriendinnen. Ik denk weer terug aan de avond dat ik samen

met Madeleine in de woonkamer zat en dat ik achter Bella aan had

gerend, en ze opeens weg was. Ik kijk haar nadenkend aan en besluit het

toch maar te vragen. Bella kijkt me aarzelend aan en zegt dat ik met haar

mee moet lopen.

We lopen naar beneden, naar de deur waar Bella gisteravond achter

verdwenen was. Bella typt de code in op het kastje en de deur gaat open.

Als we door de deur lopen komen we in een grote ruimte. Het is een

gymzaal, er staan allemaal dikke matten en in het opberghok zie ik

trampolines staan. Aan de rechterkant naast de deur waar we net

doorheen zijn gekomen is een andere deur, waarschijnlijk een

kleedkamer. Bella doet de lichten aan en gaat op de bank zitten. 'Hier was

ik gisteravond. Ik ben hier vaak als ik na wil denken, maar ik heb geen

flauw idee wat deze zaal hier doet. Ik ging de school verkennen en kwam

toen deze deur tegen, ik probeerde een aantal keer een code en toen had

ik het goed. De anderen weten niet dat deze deur er is, iedereen heeft zo

zijn geheimen.' Ze kijkt me plagend aan en ik moet lachen. 'Ik wil eerst

weten waarom deze deur er is, voordat ik het aan hen laat zien. Misschien

kunnen we er samen achter proberen te komen. Ik denk dat er wel een

geschiedenisboek van deze school in de bibliotheek ligt. En de les is toch

al afgelopen, dus dan hebben we iets te doen.' Ik zeg tegen haar dat ik

morgen met haar dat boek ga zoeken, maar dat ik nu Victoria op ga

zoeken. Ik moet weten hoe ze erachter is gekomen en of ze het aan meer

mensen heeft verteld.