geboeid voor het leven

Hoofdstuk 7

Het was vrijdagavond zo leuk! Ik heb nog nooit zo'n lekkere pizza gehad.

Het was wel jammer dat er bijna alleen maar meiden van de school

waren, maar het was wel heel gezellig. Hoewel ik me ook wel zorgen

maakte. Ik heb het verteld aan Mad, over mijn moeder. Ik weet alleen nog

niet hoe ze het vindt, omdat er toen mensen binnen kwamen en daarna

hebben we het er niet meer over gehad.

Zaterdag en zondag waren we ook de hele tijd met z'n zessen en vandaag

zaten wij ook de hele dag bij elkaar in de klas en bij de lunch ook. Elke

keer als ik naar Madeleine keek, zat ze mij aan te staren en volgens mij

had ze echt heel veel vragen. En ik denk dat Emma wel iets door had,

want toen ik samen met haar naar het jazz lokaal liep, vroeg ze aan mij of

ik wist wat er met Madeleine aan de hand was. Ik heb maar gewoon

gezegd dat ik het niet weet en het aan haar zal vragen.

Als ik in de avond op de bank zit in de woonkamer komt Madeleine naar

me toe gelopen. Als ze naast me zit kijkt ze om zich heen of we nog steeds

alleen zijn en begint dan te gillen. Wat niet heel handig is als je iets

geheim moet houden, maar oké. 'Ik ben gewoon bevriend met de dochter

van Madeleine Joubert, ik had dat nooit durven dromen. Nou ik heb het

wel een keer gedroomd, maar ik had nooit verwacht dat het uit zou

komen. Ik dacht al ik ken jou, maar jij zei van niet. Nu snap ik ook waarom

die ketting mij zo bekent voorkwam, want die heb je altijd om. Ik heb

zoveel vragen en ik weet maar niet waar ik moet beginnen.'

Ik beantwoord al haar vragen en kijk haar aan, ze ziet er opgelucht uit nu

ze alles heeft gevraagd wat ze wou weten. Ik neem afscheid omdat ik nog

wat voor school moet voorbereiden en loop naar de deur, waar ik Bella

zie staan. Ze kijkt gekwetst en als ze ziet dat ik richting de deur loop, rent

ze snel weg. Ik ren achter haar aan de trap af naar de grote hal en volg

haar tot een deur die ik nog nooit eerder heb gezien. Ik wil de deur

openen maar dat lukt niet, terwijl ik zeker weet dat Bella daar naar binnen

ging. Onder de deurklink staan toetsen met cijfers van 0 tot 9 dus ik moet

een code hebben. Ik probeer een aantal codes maar ze zijn allemaal fout.

Ik hou mijn oor tegen de deur maar hoor niks. Misschien heb ik het

verkeerd gezien en is ze niet door deze deur gegaan. Toch wacht ik nog

even maar ze komt niet.

Ik loop naar boven en ga in bed liggen, misschien kan ik morgen alles

uitleggen aan Bella. Ik hoop dat ze me kan vergeven. Misschien moet ik

het maar aan iedereen vertellen, zodat ik niemand kan kwetsen dat ik iets

voor ze geheim hou. Maar ik ken ze nog niet goed genoeg, straks zit er

wel iemand tussen die het vertelt aan iemand anders en dan gaat het

supersnel door de school heen. Ik lig er nog lang over na te denken, als

Emma plotseling binnen komt lopen. Ze kijkt me boos aan, pakt iets uit

haar lade en gaat meteen weer weg. Misschien heeft Bella verteld dat ik

iets voor hen geheim hou, ik denk dat ik het toch maar moet vertellen. Als

het zo doorgaat ga ik mijn vriendinnen kwijtraken. Ik wist niet dat het zo

moeilijk was om dit geheim te houden. Misschien komt dat ook wel

omdat ik 24/7 bij hen ben. En mijn oude dansklas wist niemand het en ik

had 4 keer in de week met hen les. Ik denk dat het hier ook wel normaler

is om over je thuissituatie te praten, aangezien ik al van super veel weet

waarom ze hier op school zitten. Ze weten niks van mij en dat wil ik liever

ook zo houden, maar ik moet ze gaan vertrouwen. Ik ben zo goed met hen

bevriend geraakt en ze hebben mij ook al super veel geheimen verteld. Ik

weet het allemaal niet meer. Misschien is het wel gewoon beter dat ik

hier weg ga, straks verpest ik hun vriendschap ook nog en dat wil ik echt

niet.