geboeid voor het leven

Hoofdstuk 18

De zomervakantie is voorbij en het was superleuk, ik ben samen met mijn

moeder 2 weken op tour geweest en daarna gingen we met z'n zessen bij

mij thuis logeren. Gelukkig heb ik niet heel veel last gehad van de

paparazzi en kon ik gewoon mijn gang gaan. Maar jammer genoeg heb ik

niet afgesproken met de jongens. We hebben alle zes heel het internet

afgezocht maar geen één van de jongens gevonden. Wat op zich best

logisch is want we weten hun achternaam geen eens. Maar nu zitten we

bij elkaar op school dus dat wordt superleuk! Ik heb de foto's gezien van

hoe de school er nu uitziet van de buitenkant, maar nu is het allemaal grijs

en grauw. Niet alleen de rechterkant dus, de binnenkant is nog wel een

verassing en ik ben heel erg benieuwd.

Ik sta voor de school samen met alle meiden, de jongens zijn er niet. Het

is zo leuk om iedereen weer te zien, ik zie ook veel nieuwe meisjes en

sommige lijken nog heel jong. Vorig jaar was de minimale leeftijd 10 jaar

maar volgens mij zijn de meisjes die hier staan 4 jaar. Waarschijnlijk wil de

directeur meer mensen op school, en heeft hij daarom de leeftijd

aangepast. We praten met wat meiden over de vakantie als opeens de

deur van de hoofdingang opengaat. Daar staat de nieuwe directeur:

'Welkom bij dit nieuwe schooljaar dames, ik ben meneer Dubois. De

meiden die in de bovenbouw zitten mogen als eerst naar binnen. De

onderbouw wacht hier en wordt straks naar de kamers gebracht door de

andere docenten.' Hij houdt de deur open en alle bovenbouw leerlingen

gaan naar de ingang en ik dus ook. Binnen lijkt er niets veranderd alleen

zijn alle bloemen weggehaald en de muur in het midden van het gebouw,

is weggehaald. De directeur loopt naar de deur van de eetzaal en doet het

open om ons binnen te laten. Dit ziet er ook nog hetzelfde uit, de

directeur vertelt dat we allemaal op een rij naast elkaar moeten gaan

staan. Ik sta naast Bella en Emma, ik zie dat ze dit allemaal een beetje

vreemd vinden. Wat ik wel begrijp want we zijn een school, geen militair

kamp. 'Welkom in jullie nieuwe schooljaar. Ik ben de nieuwe directeur en

daarom zullen er dingen veranderen. Hier zullen jullie vanzelf achter

komen'. Terwijl hij dit zegt kijkt hij een beetje geheimzinnig. Bella en ik

kijken elkaar verbaasd aan, waarom zegt hij dit zo geheimzinnig en

waarom mogen wij eerder naar binnen dan de andere meiden? Ik denk

terug aan alle keren dat ik die man heb gezien. Eerst toen ik omver werd

geduwd door Thomas, daarna toen ik in de hal zat en hij schreeuwde

tegen Sam en daarna nog in de gymzaal. Elke keer was hij boos, maar nu

niet. Terwijl je zou denken dat hij altijd boos is, maar nu is hij juist blij.

Nou niet blij maar hij kijkt met een grijns, alsof er iets gaat gebeuren. En

doordat hij altijd boos is weet ik niet of dat zo goed is.

Opeens word ik vanachter bij mijn armen gegrepen. Van de zijkant hoor ik

een aantal meiden gillen. Ik kijk achterom en zie Thomas staan, hij kijkt

heel serieus en heeft geen emotie in zijn gezicht. Hij drukt met zijn

handen tegen mijn hoofd zodat ik weer naar voren kijken naar de

directeur. Thomas houdt mij heel stevig vast, zelfs zo strak dat het een

beetje pijn doet. Ik kijk naar de directeur en hij ziet er heel blij uit, ik weet

niet wat hij van plan is maar blijkbaar verloopt het goed. 'Nou dit is de

eerste verandering, jullie gaan nergens meer heen, de jongens die achter

jullie staan zijn nu de baas over jullie. Je luistert naar wat zij zeggen en zij

begeleiden jullie door de dag heen. Veel succes in het nieuwe jaar, breng

ze maar weg.'

Er worden handboeien om mijn polsen gedaan en ik word vooruit

geduwd. Ik kan nog snel de blik van Bella opvangen, ze kijkt bang maar ik

zie ook dat ze in de war is. Dat begrijp ik, want dat ben ik ook. We worden

naar een deur achterin de eetzaal gebracht, die er vorig jaar volgens mij

nog niet zat. Iemand maakt de deur open en ik zie een trap die naar

beneden loopt. Ik word weer vooruitgeduwd door Thomas, naar beneden,

de trap af. Aan het einde van de trap is nog een deur die ook

opengemaakt wordt. We komen in een grote hal met allemaal bedden en

het is er best donker en benauwd. Thomas duwt me naar een bed en doet

mijn handboeien af. Hij zegt dat ik moet gaan liggen, ik kijk hem verbaasd

aan, aangezien het nog maar 1 uur in de middag is. Maar ik merk wel dat

hij het meent dus ik ga liggen. Ik lig op mijn rug en Thomas maakt mijn

linker en rechterpols vast met handboeien die uit het bed steken. Ik voel

dat mijn enkels ook worden vastgeketend aan het bed. Hij maakt de

boeien heel strak dicht en ik zie dat hij wegloopt. Ik kijk naast me waar

Emma ligt en zij kijkt mij ook aan. Ik zie de angst in haar ogen en ze

playbackt naar me dat ze hier weg wil. Ik knik en kijk of ik nog ergens

iemand zie lopen, maar ik zie niemand. We liggen met alle bovenbouw

meiden in een grote hal vastgebonden, in een schemerige kamer en er is

geen jongen te bekennen. Iedereen is stil maar ik voel de angst bij

iedereen, niemand weet wat er gaat gebeuren of wanneer er weer

iemand komt. Ik hoop dat Thomas terugkomt om me los te maken en te

zorgen dat ik hier wegkom. Maar hij komt niet, hij lijkt wel

gehersenspoeld. Wat is hier in vredesnaam aan de hand. En wat gaat er

nu met ons gebeuren...