SARMAŞIK

32. Bölüm

Valla boşluk buldum, hemen atıyorum. Sıcak sıcak efendim, keyifle okuyunuz.

🍂

"Hamileyim!"

Telefonu kulağımdan çekip gözlerimi ovuşturdum. Yeniden kulağıma götürdüğümde yeni dank ettiğinden hızlıca oturur pozisyona geçtim.

"Ne?" diye çığlık attım aynı esnada. "Oha!"

"Ne sandın adaş," dedi kahkaha atarak. "Sabri tek atarım demişti."

"Tövbe yarabbim," dedim ama bende kahkaha atmaya başlamıştım. "Ya şaşırdım adaş, sabahın köründe beklemiyordum hiç. Hayırlı olsun, Allah analı babalı büyütsün inşallah."

"Allah razı olsun kardeşlik," dedi neşeyle. "Henüz Sabri bilmiyor tabii. Aramadı beni hiç. Eniştem aradı mı seni?"

"Aramadı," dedim ses tonum kırıldığında. Doğum günüydü iki hafta önce; 19 Eylül. Ama ben onun doğum gününde ondan haber alamıyordum. "Sabri de seni aramadığına göre arayacak durumda değiller demek ki. Bize düşen sabırla beklemek."

Hem ona hem kendime söylüyordum aslında. Gerçi ben her gün bunları tekrar ediyordum kendi kendime ama neyse.

"İnşallah iyilerdir," dediğinde onunda sesi kırılmıştı. "Kimseye söylemedim daha, ablam bile bilmiyor. Bir tek sana söyledim. Akşam söyleyeceğim herkese. Keşke ilk Sabri duysaydı ama neyse, nasip böyleymiş. Düşmek yok." Kendini dik tutmak için kurduğu cümleler benimkilere ne kadar benziyordu aslında.

"Düşmek yok," dedim aynı inançla.

Biraz daha havadan sudan konuştuktan sonra telefonu kapattık. Bugün canım sadece temizlik yapmak istiyordu. Evlendikten sonra cam silmeli bir temizlik yapmamışım ama bugün yapasım geliyordu. Camları açtığımda kollarımı da sıvadım.

Perdeleri çırptım, camları sildim, koltukları kaldırdım indirdim. Mutfak dolapları, fırının içi, duşakabin derken bir günü daha akşam ettim. Yorgunluktan ve kimyasallardan aldığım nefesler bile hırıltılıydı. Bu kadar yorulmam normaldi ama o an fark ettiğim şeyle ellerim buz kesti.

Ben sırf vakit geçsin istediğimden, geceleri kesintisiz uyuyamadığımdan mı temizliğe kalkmıştım?

Üzerine biraz daha düşününce, gerçekten ne kadar yanlış olursa olsun yaptığımın bu olduğunu anladım. Bu beni derin düşüncelere iterken bu sefer de yorgun olmama rağmen düşünmekten uyuyamadım.

Belki de uyumamak için hepsi birer bahaneydi ama o an bunu kendimden bile gizledim.

🍂

Havalar artık bozmaya başlamıştı. Birden rüzgar esiyor, birden güneş çıkıyordu. Sağa sinyal verip gaza yüklendim. Duyduğum motor sesi yüzümü güldüren nadir şeylerdendi.

Motorum gelmişti. Uzun uzun şehir turuna çıkamıyordum sırf Alparslan ile birlikte yapalım istediğimden. Sadece biraz dolaşıyor, en azından bu esnada düşünmemeye çalışıyordum.

2 buçuk ay olmuştu gideli. Bir hafta sonra tam 3 ay olmuş olacaktı ama biz hâlâ bir kez olsun konuşamamıştık. Ne ben ondan haber alabiliyordum ne o benden.

Nilay ile Emre evlenmişti. Nesli hamileydi, annemler yalnız kalmayayım diye buraya gelip on gün falan kalıp geri gitmişlerdi. Aynur annemlerde de her şey yolundaydı. Aslında burada, her şey yolundaydı. Sadece başa çıkamadığım şu özlem kesiyordu nefesimi. Ellerim titriyordu. Bir de, her şeyin fotoğrafını çekiyordum geldiğinde göstermek için. Hiç böyle yapacağımı düşünmezken, Emine gibi yapmaya başlamıştım.