𝓖𝓮𝓷 𝓨 2

𝓡𝓸𝔃𝓭𝔃𝓲𝓪𝓵 𝓢𝔃𝓮𝓼𝓷𝓪𝓼𝓽𝔂

Szatynka otwiera mi drzwi, przecierając przy okazji swoje małe, zaspane powieki. Ma na sobie różową koszulkę, z nadrukiem z bajki dla dzieci i długie spodnie od piżamy. Tak długie, że stoi na nogawkach stopami.

Nie oszukujmy się, to nawet urocze.

— Um, cześć — zaczynam spokojnie, wyciągając do dziewczynki rękę. — Jestem Lloyd, pamiętasz mnie?

— Jesteś kolegą Nelsona? — pyta, marszcząc brwi okazji oczy.

Dalej nie do końca rozumiem o co chodzi z kolegami Nelsona, ale skoro jestem już o to pytany drugi raz, wychodzi na to, że przez ich dom przechodzi dość sporo osób.

— Um, bardziej Scotta — Olivia, jeśli dobrze zapamiętałem, mruży oczy, trochę zdziwiona. — byłem u nas kilkanaście dni temu, zamawialiśmy pizze — przypominam.

— Zamawiamy pizzę co drugi dzień — prycha. — zawoł...

— Garmadon? — Słyszę zaskoczony głos Nelsona, który wychodzi z jednego z pokoju. Nie ma sobie koszulki, tylko dresowe spodenki sięgające kolan, które wyglądają, jakby sam je podciął, ale bardziej wydaje mi się, że to po prostu tak ma być. Odwracam szybko wzrok z nagiego brzucha na spokojną twarz szatyna, który krzyżuje właśnie ramiona na piersi. — A co ty tu robisz.

— Właściwie... mam... nietypową prośbę — Wzdycham.

Boże, gdyby Kai się dowiedział, prawdopodobnie by mnie zabił.

Gdyby Jay by się dowiedział, byłbym już martwy.

Jeśli ktokolwiek się dowie, to będzie mój koniec.

— Tak? — dziwi się. — O co chodzi?

Olivia spogląda raz na mnie, raz na swojego starszego brata, wyraźnie zaciekawiona tym, o czym rozmawiamy.

— Jest może Scott? — pytam. Wydaje mi się, że łatwiej będzie zapytać o to kogoś, z kim mam już trochę lepszy kontakt.

— Wyszedł, zasrany gówniarz. I nie wiem, kiedy wróci — dodaje, kiedy ja otwieram usta, żeby o to zapytać. — Właź.

Wchodzę do środka, zamykając za sobą drzwi, a dziewczynka wbiega do salonu, gdzie na niedużym ekranie ogląda właśnie jakiś film animowany.

— Czego potrzebujesz? — pyta, kiedy ja jeszcze raz rozglądam się po ścianach pełnych grafiki.

— Jak to jest, że nigdy nie widziałem żadnego rysunku na mieście? — myślę głośno. — a przecież wiedziałem cię z torbą z farbami. Przecież te rysunki są super — zauważam.

Szatyn wciąż ze skrzyżowanymi rękoma wzrusza tylko ramionami, a potem pyta jeszcze raz:

— Czego chcesz?

Boże, nigdy nie myślałem, że dojdzie do czegoś takiego, ale z drugiej strony niczego tak bardzo się nie boję, jak wizji, że na tym wyjeździe Kai wpadnie na świetny pomysł typy hej, uprawiajmy seks, a ja nie będę miał żadnej wymówki i po prostu będę musiał się zgodzić, bo Kai już tak bardzo na to liczy, że nie jestem w stanie mu odmówić.

Czy mogę mieć już obsesję na punkcie seksu, nawet jeśli mnie w ogóle nie jara i nie chce tego robić? Naprawdę brakuje mu czasów na początku roku, kiedy Kai żalił się, że przez narkotyki jego libido (cokolwiek to jest) jest za niskie i nie ma kompletnie ochoty uprawiać seksu. Wtedy się cieszyłem, ale jak widać ta chęć do niego już wróciła.

— Potrzebuję czegoś pobudzającego — mówię szybko.

Bo przecież nie mogę powiedzieć, że potrzebuję narkotyku, który sprawi, że chociaż przez chwilę będę czuł jakiejkolwiek podniecenie, bo nawet w nocy, kiedy próbowałem coś zrobić, to nic się nie działo, a nie byłem w stanie włączyć żadnego pornosa, bo od razu chciało mi się wymiotować na widok wszystkich miniaturek. Już kiedyś sprawdziłem tabletki, które miały zwiększyć popęd, ale kompletnie na mnie nie działają, więc w sumie to moja jedyna opcja, jeśli nie chcę, żeby mój chłopak, którego naprawdę kocham dowiedział się, że seks w ogóle mi się nie podoba.