Seni Bulduğum Şehir | Sadgül

Yolculuk

Saat 05.00

Sadi gece boyunca uyumamış kolyedeki sembolü nerede gördüğünü düşünmüştü. Artık baş ağrısı çekmesiyle saat 3 civarı uykuya dalmıştı. "Rüya" diyerek sıçrayarak uyandı. Nefes nefesse kalmıştı ne gördüğünü hatırlamıyordu ama kafası dolu uyuduğu için kolyeyi nerede gördüğünü hatırlamıştı. "Tabii ya rüyamda gördüm ama ne demek o işaret" kendi kendine konuşmaya başladı. Pikeyi üzerinden aldı koltuğa koydu ve sokak lambasıyla aydınlatılmış pencereye doğru yürüdü. Ekim ayı olduğu için havalar daha soğumamıştı. Pencereyi yavaşça açıp derin derin nefesler aldı. Biraz pencerenin pervazına yaslanıp düşünmeye başladı. Aklına takılan şeyle ceplerini yokladı. Telefonu cebinde değildi yatmadan önce koltuğun önündeki sehpaya bırakmıştı. Hemen sehpaya yöneldi ve başsavcıya mesaj attı. 5 dakika sonra gelen mesajla evden çıkmaya yeltendi. Ama aklına gelen şeyle durdu ve telefonunu çıkararak bir şeyler yazdı ve masanın üstüne bırakarak evden çıktı.

"Sayın başsavcım emin miyiz bu konuda?"

"Evet Sadi, hem Songül'ün güvenliği hemde senin muhbirliğin için en güvenli yol bu. Sen varken kimse Songül'e bir şey yapamaz. Sen olduğun sürece Songül'de onlara bir şey yapamaz. " Sadi başını sıkkınlıkla onaylarcasına salladı. " Bak Sadi Songül Songül katillerin kim olduğunu öğrendiğinde peşlerine düşer ama bize daha büyük balıklar lazım." Sadi adamın anlattıklarını dikkatle dinledi.

"Haklısınız savcım." Oturduğu banktan ayağa kalktı " Ben gideyim artık Songül uyanır beni göremezse sıkıntı olmasın." Elini başsavcıya uzattı. " İstanbul'daki meslektaşıma selamlarımı ilet" dedi savcıda Sadi'ye elini uzatırken. Sadi hafif gülümsedi "Emriniz olur başsavcım."

Songül gece boyu düşünmenin etkisiyle konforsuz bir uyku uyumak zorunda kalmıştı. Ellerini uyku banına yerleştirdi kafasından çıkardı. Başucunda bulunan saate gözleri takıldı. 07.00

Yatakta oturur hale geldi, komodinin üzerine koyduğu dosyayı eline aldı. " Bakalım bakalım neler yazıyor." Dosyanın kapağı açtı yazılanları kendi kendine tekrar etmeye başladı. "Sadi Payaslı, 35 yaşında, mimar, kendine ait küçük bir şirketi var. Annesi babası vefat etmiş, bir kız kardeşi var." Elinin birini alnına götürdü kaşımaya başladı. " Adam hakkında hiçbir suç belgesi yok ama mafyalar hakkında bilgi verebiliyor. Bu işte bir iş var ama.." Songül dosyayı komodine geri koydu. Atletle uyuduğu için üzerine hırka geçirme ihtiyacı hissetti. Kapının arkası asık olan hırkayı alıp üzerine geçirdi ve odadan çıktı. Gece kapıyı kilitleyip kilitlememe konusunda kararsız kalmıştı ama adamda tuhaf hareketler görmediği için kilitlememe kararı almıştı. " Polis olan benim ayrıca o benden korksun" demişti kendi kendine.

Songül salona geldiğinde Sadi'yi göremedi " Aha kesin kaçtı işte. " diye düşündü bir an. " Sadi bey " diye seslenmeye başladı belki lavabodadır diye düşünerek. Masanın yanına geldiğinde telefonu fark etti. Eline aldı ekranın açılmasını sağladı. " Komserim merak etmeyin kaçmadım. Birazdan gelirim" Songül yazılanı okuyunca küçük bir kahkaha attı. Telefonu tekrar masaya koyarken "Manyak bu adam başka açıklaması olamaz.

Songül ağzına gelen acı tatla midesinin bulandığını hissetti. Dün sabahtan beri bir şeyler yememişti artık midesi isyan ediyordu. Mutfağa yöneldi bir şeyler hazırlamaya başladı. Aniden çalan zille hafif irkildi. Kapıya doğru yöneldi. Kapıyı açmasıyla elinde poşetle bekleyen Sadi'yi gördü. İçeri buyur etmesiyle konuşmaya başladı " Neredeydiniz Sadi bey hayır ama emanetsiniz dedikçe benden kaçıyor gibisiniz." Sadi elindeki poşeti havaya kaldırdı" Songül komserim sizede günaydın kusura bakmayın ama biraz acıktım o yüzden şu köşedeki pastaneye gittim. Hatta kaçtığımı düşünmeyin diye telefonumu bıraktım" Songül oflayarak kapıdan ayrıldı ve adama doğru yaklaştı. " Sadi bey siz çok mu zekisiniz?" Sadi anlamsız gözlerle baktı kadına " Ya başınıza bir şey gelse nasıl haber vereceksiniz emniyet güçlerine." Sadi kadının sorusuna bıyıkaltı güldü ve cebinden tuşlu telefonu çıkardı. "Merak etmeyin komserim" dedi telefonu havada tutarak.