"Busenaz, güzel kızım hadi ağlama artık anneciğim." Songül odanın içerisinde dolanmaya devam ederken hala ağlayan kızının sırtında gezdiriyordu elini. "Noldu bitanem sana?"
Omzuna başını yasladığı kızın başına öpücük bırakıp yanağını dayadı. Adımları yavaşlarken odanın duvarlarına çarpan Busenaz'ın sesinin daha çok arttığını hissediyordu. Küçük kar tanelerinin çığ topuna dönüşmesi gibi kulağında çınlamaya başladı o ses.
Birazdan akacak olan yaşlar yerini alırken gözleri boş yatakta takılı kaldı. Parmak uçlarına değdi önce vücudunu esir alan soğukluk. Ne o yatakta yanıbaşında yatan kocası ne de Busenaz ağlıyor diye koşa koşa merdivenleri çıkan kızının babası vardı yanında. Sadi'nin yokluğunda yapayalnız kalışıyla beraberdi.
Busenaz'ın sesi yavaş yavaş kulağından silinirken başını eğdi kızına, mavi gözleriyle buluşmak istedi. Göz göze geldiklerinde alt dudağını dişleri arasına alıp başını kaldırdı Songül, göz yaşlarını serbest bıraktı.
•
Odanın cılız ışığı yardımıyla perdedeki gölgeyi takip etti adamın çoktan dolmuş olan gözleri. Kaç dakikadır Songül'ün odanın içinde hareket ettiğini izliyordu olduğu yerde. Hiçbir şeyi umursamadan az önce çıktığı eve geri girmek için her şeyinden vazgeçmeye razıydı şuan.
"Hadi Sadi gidelim artık."
Arkasını dönmeden adama cevap verdi Sadi.
"Işık kapansın abi."
•
ağlayacağım ya nereye düştük biz😭😭
YOU ARE READING
Seni Bulduğum Şehir | Sadgül
FanfictionBir Sadgül hikayesidir • Tevâfuk, birbirine denk gelme, latîfâne (hoş, zarif) bir şekilde uyum içinde olma anlamına gelmektedir. Tesadüf ise; raslantı demektir. Onların hikayesinde tesadüfe yer yoktu her şey uyum içinde denk gelmeyle başladı. #Sad...
