One Shot Stories

069

                 WALTZING IN THE RAIN
                   

“Let’s enjoy this, Darling,” Zion uttered, smiling.

The happiness he was feeling is insatiable. No one can stop him from smiling. As he position himself for waltzing, he smiled again.

“Darling, why aren’t you talking? May masakit ba sa ’yo? Are you feeling cold? Let’s get inside. Doon na lang tayo mag-waltz. Let’s waltz dance our favorite song. Do you like it?” He looked at his partner, analyzing what would her response to him.

Wala man lang siyang nakukuhang sagot sa kaniyang kinakausap. Dahil sa nanlalabo na ang kaniyang paningin ay pinunasan niya ang kaniyang mata gamit ang likod ng kaniyang kaliwang kamay. Nang matapos ay ngumiti ulit siya nang kahit sa gitna nang napakalakas na ulan ay medyo luminaw na ang kaniyang paningin. Pero bigla ring nanlumo nang makitang wala na ang babaeng mahal niya na kanina lang ay kausap niya at nakikita ang napakaamo at maganda nitong mukha.

“Darling, where are you!?” he said, panicking.

Ipinalibot niya ang kaniyang paningin para hanapin ang babaeng pinakamamahal niya. Ngunit nanlumo lamang siya nang hindi niya ito makita. And then he realized, the girl he loves, his kryptonite, his rest, his medicine, and his universe passed away months ago.

Bigla siyang napaluhod sa sementong sahig kung saan siya nakatayo kanina. Ang kaniyang mga luha ay dahan-dahan na ring pumapatak.

His wife died because of him. It’s his faults.

Kung mas maaga sana niyang binasa ang text messages nito ay sana hindi ito napahamak. Kung hindi niya sana inuna ang pag-inom kasama ang kaniyang mga kaibigan, sana buhay pa ngayon ang kaniyang asawa. Siya ang dapat na sisihin sa nangyari sa kaniyang asawa. Kung hindi sana siya nagpabaya, sana hindi nágáhásâ at námátáy ang babaeng mahal niya.

Pinagsisihan niya na ang lahat ng ’yon pero hindi niya pa rin mapatawad ang kaniyang sarili. Dahil sa kaniya, nawala ang babaeng mahal na mahal siya. Suportado at handang sabayan siya sa mga kabaliwan niya.

Tumayo siya. Kalaunan ay tumakbo paalis sa kanilang bahay na bagama’t umuulan ay hindi iyon alintana sa kaniya. Patuloy pa rin siya sa pagtakbo pa rin siya sa pagpunas sa mga luha na kumakawala sa kaniyang mga mata. Nakakuyom ang kaniyang mga kamay habang patuloy na pinupunasan ang mata niya.

Dahil sa medyo may kalapitan lang naman ang sementeryo kung saan nakalibing ang kaniyang asawa, wala pang kalahating oras, sa bilis nang pagtakbo niya ay kaagad niya iyong narating.

Umupo siya sa katabi ng puntod nito saka ito kinausap na wari ba’y maririnig siya nito at tutugon sa kaniya. Sinabi niya ang lahat nang pagsisi niya. Lumuha siya nang lumuha hanggang sa may kumawala ng boses dito.

“K-Kumusta ka riyan, Darling? A-Are you happy there? S-Sorry kung napabayaan kita. M-Miss na miss na kita. P-Puwede bang kahit ngayon lang magpakita ka?” Basag ang boses ng binata. Puno ng pagsisi at pagsusumamo.

Mula sa pagkakaupo, lumuhod siya at kinagat ang labi. Ang kaniyang mga mata ay nanlalabo na dahil sa pinagsamang luha’t patak ng ulan.

“I-I’m sorry. I-I’m so sorry. I-I miss you so much. I-I miss your nags, your kisses and hugs, your clinginess, the way you’re taking care of me, your love and your I love yous, as well as your corny jokes. I miss it all. I miss all about you.” He chuckled excruciatingly upon remembering the corny jokes of his wife but knowing that he can’t hear it anymore, he shredded tears again.

Wala na siyang magagawa pa kung hindi ang ipagdasal na lamang na sana makasama at makita niyang muli ang mahal niya kahit sa paniginip na lamang.

He cleared his throat and heaved a deep sighed. He was still crying. Mourning and grieving at his wife’s grave.

Ang makita ang pangalan ng kaniyang asawa sa lapida ng puntod nito ay lalong nagpapasikip sa puso niya na para bang ito’y pinipiga.

With his bloodshot eyes, he stood up.

Tumila ang ulan panandalian. Maya-maya lang ay bumabadya na naman ang pagbuhos nito.

Kasunod nang pagbagsak ng mga ulan at ang paggalaw ng katawan ni Zion. Ang ulan ang siyang nagsisilbing musika niya. He was waltzing in the rain with his invisible partner. His hands forming as if he was holding in her waist and started waltzing.

Sinusundan ang bawat pagpatak ng ulan ng kaniyang mga luha.

What he was feeling, it’s excruciating.

He couldn’t summoned himself to stop crying. You can’t blame him. He’s alone, waltzing in every beat of the rain.

             
             @ E R O S S C R I V E N E R