Paper Memories

Chapter 21-III

Chapter 21-III

It's 10 o'clock and school is over. Malamig ang tama ng hangin sa mukha ko

Tonight is really a perfect time to for a walk. I'm wearing mostly black and the cap I use accentuate my red highlights. Kaso baka nasobrahan ang pagbblend in ko sa dilim neto? Pero bahala na, walang ibang tao sa nilalakaran ko. I took both short and large steps, skipping and exploring like a free child. It's just me and all the silence in this magical world. Solitude can just be so addicting sometimes...

Parang gusto ko ipinta ang kagandahan ng kadiliman.

"Ate Sheena? Bakit nasa labas ka pa?"

"Ronald? You're here! Hindi ka na pumupunta sa bahay...Ikaw nasa labas ka nga rin. I was surprise by his voice that I almost grab the thing I brought with for precautionary measure. For self defense. Pero si Ronald lang pala." Hindi ba umuuwi Papa mo? Is that why you're out here again? Napapadalas na..."

He shrug meekly." Delikado sa labas ng gantong oras..."

I just smiled, acknowledging his concern. Napabitaw ako sa hawak ko." Bakit? Wala namang mababangis na hayop dito...Nor men who's rotten to the core...It's not on them only but...You see us girls would also like the enjoy walking in the night without worry. I get to do that, so let me... Pero ayos din sakin na samahan mo ako."

"S-sabi ko nga bahala ka." Pagbabalewala niya.

Napataas ang kilay ko. "Bakit ka nga pala nakafacemask? Napano ka?"

He shook his head, the tone of voice has been stiff and awkward since earlier. Nakafacemask at jacket kasi siya na di naman niya ginagawa dati. At parang naiilang siya." Wala lang to, huwag mo na pansinin."

I bit my lip, I can't cuss in front of him." Tanggalin mo, Ronald."

"Ano ba? Nappraning ka ba? Ang OA mo." Ronald reasoned out petulantly, like a child----oh wait, damn, he's child. Pero sa huli sinunod pa rin niya ako. Hinubad niya ang face mask niya. At hindi niya tinatago ang inis niya sa pangingialam ako. " Wala lang nga 'to. Ngayon lang yan, pawala na din. Masaya ka na nakita mo na, Sheena?"

"Pumasok ka sa trabaho na pasa-pasa ka?"

"Hindi..May iba akong inasikaso..."

Aabutin ko sana ang mukha niya pero huminto ako. I only realize he's being defiant because he was nervous. I notice how his eyes won't directly look at me and how pale his face is right now. It might still hurt to touch and I'd offend him even more. His right cheeks have a large bruised again, it's barely healed."Ang Papa mo ano lang sinabi niya....Kung ganto ka na naman?"

Napapikit siya." Sinaway lang ako.Yun lang."

Hindi ko matantya kung nasisinungaling sayo o hindi. He was looking down, his hair almost covering his face. I reach over him and started caressing his hair. Nabigla siya, hindi na niya na naman ako gets."Huwag mo siyang palaging pinag-aalala sayo..."

"Ako pa ang may kasalanan?"

"I wasn't saying that..."

He's not telling anyone. Hindi siya nagsisimula ng away, pero sinasanay niya ang sarili niya sa gulo at dahas. Mas ikinakagalit ko na ganto niya ako pag-iwasan ng tingin at puro siya palusot." Eh sakin, anong gusto mong marinig, Ate? Wala nga to, at hindi ako ang may kasalanan."

"I'm sorry, of course I believe you." Pero dahil sa paliwanag ko tinabig bigla ni Ronald ang kamay ko. I can sense him wanting to say more so I tried again to approach him and held him by his hand." Sorry. Tanong ako ng tanong. Nag-aalala lang ako kasi nawala ka na naman bigla."

Ronald grimace as I come closer." Sa susunod na la-----"

I want to help him, I don't him getting him hurt. Sana alam niya yun, gagawa na lang din ako ng palusot para hindi siya mag-alala." Bukas. Bibisita ulit si Percival. Punta ka rin, ha?"

"...Kailangan mo ulit ng tulong sa props nyo?" Ronald ask.

"Yeah. Yeah promise that, didn't you? Sorry, sa abala. Pero bago yun, mamasyal na lang muna tayo ngayon?" I look hardly at his face again, I can now see and remind myself more on how young he looks. And how he looks like someone else. I shut my eyes. Tinanggal ko ang sombrero ko at agad naman yung isinuot na lang kay Ronald." Sorry, kasya ba? You can have it. Bagay sayo. Pati na rin ata kung magpagupit"

"Ano ba?" Angal niya.

I laugh." Payag ka? Bisita ka ulit bukas tapos gagala tayo ngayon?"

"Pinagsaawaan mo agad ang gamit mo. Ang rami mo pang kung ano-anong request." Inadjustna lang ni Ronald ang cap para sumakto sa kanya. Ngumiti siya. Tinanguan niya ako. Sana pagpayag yun. Naningkit ang mata niya at naging misteryoso ang aura niya. "Sayo ang bagay mag-iba ng ayo—Bakit? Bakit ganyan titig na titig ka, Ate?"

"You can rely on me too, Ronald."

Ibinababa niya ang cap niya----I hope its not out of insecurity of his battered face.

At katulad ng aya ko sa kanya gumala kami. Pwede kaming mamasyal hanggang mapagod kami sa paglalakad. Nagsalo din kaming kumain ng mga binili namin sa mga street vedors. Tumingin sa mga paninda sa night markets. Nag-usap tungkol sa maliliit at malalaking bagay. Sayang lang na hindi niya gusto magpakuha ng litrato ngayon. I wanted to preserve this moment for forever too. Now, as the night grew deeper a single thought in running in my head.

Kung may taong may buong puso ang galit sayo---- meron din nagmamahal sayo