Η Τελευταία Ζωή

Κεφάλαιο Δέκατο Τρίτο, A Good Witch Is A Dead Witch

Ο Ντάμιαν έπεσε σαν κεραυνός μέσα στον βάλτο. Έφτασε μπροστά από την μεγάλη ιτιά και ξερίζωσε την πόρτα, πετώντας την μακριά. Εισέβαλε μέσα στον χώρο και κατευθείαν τον πλημμύριζε η μυρωδιά από θειάφι και καμένα βότανα. Ο οργή του ήταν τόσο μεγάλη που δεν μπορούσε να την ελέγξει.

"Άγκνες" φώναξε με την βροντερή φωνή του. "Βγες έξω όπου κι αν είσαι..."

Περιεργάστηκε τον χώρο γύρω του ψάχνοντας για οποιαδήποτε κίνηση. Φόραγε μια μαύρη κάπα και χοντρά δερμάτινα γάντια πάνω από τους επιδέσμους όπου του έβαλε ο Τζο για να προστατευτεί. Στα χέρια του κρατούσε ένα ζευγάρι κοφτερά σπαθιά. Έμοιαζε ακριβώς όπως τον απαθανάτιζαν σε όλες τους της φωτογραφίες οι θνητοί. Ανελέητο και επικίνδυνο.

"Δεν θα σε φωνάξω δεύτερη φορά Άγκνες Σάμπσον. Έλα έξω να υποστείς τις συνέπειες των πράξεών σου. Θα ήταν άσχημο να σε θυμούνται σαν την μάγισσα που δείλιασε λίγο πριν πεθάνει. Τι λες λοιπόν να το κάνουμε πιο εύκολο;" Καμία απάντηση.

Το δωμάτιο σείστηκε και η Άγκνες φανερώθηκε μπροστά του. Το πρόσωπό της ήταν χαλαρό περιμένοντας ήδη αυτό που θα ακολουθούσε χωρίς να παραδώσει ακόμα τα όπλα. Ο Ντάμιαν γέλασε.

"Αλήθεια, πίστευες οτι θα μπορούσες να τα βάλεις με έναν άγγελο;"

To πρόσωπο της Άγκνες πήρε μια αλαζονική έκφραση και για μερικά δευτερόλεπτα ξέχασε πως απειλούταν. "Μα εσύ δεν είσαι πια Άγγελος. Πως μπορείς να συγκρίνεις τον εαυτό σου με τα πλάσματα του παραδείσου; Η δουλειά σου είναι πιο βρόμικη από ότι θα ήταν ποτέ η δική μου."

"Δεν το διάλεξα αυτό." Φώναξε ο Ντάμιαν προσπαθώντας να μην φανεί ότι πληγώθηκε από τα λόγια της. "Πως μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό; Μετά από όλα όσα σου έδωσα; Εγώ σε έκανα αυτό που είσαι. Χωρίς εμένα δεν θα έπαιρνες ποτέ εκδίκηση από το βασίλειο της Σκοτίας, ούτε θα γλύτωνες από βέβαιο θανατο. Με πρόδωσες."

"Μην το παίρνεις προσωπικά Αζαζέλ. Είναι απλά δουλειές. Το συμφέρον πάνω από όλα."

"Έχεις δίκιο. Λυπάμαι για αυτό που θα γίνει, αλλά πρέπει να κάνω το κορίτσι να θυμηθεί."

"Τι στο διάολο έχει τέλος πάντων αυτό το κορίτσι που να αξίζει τόσες θυσίες και τόσο πόνο;"

"Ξέρεις πολύ καλά ποια είναι και τι είναι η ικανή να κάνει." Πέταξε το ένα σπαθί στο πάτωμα και έβγαλε μια μεγάλη σφραγίδα από την τσέπη της κάπας του. Αυτή αμέσως πήρε φωτιά και ο Ντάμιαν την πάτησε στον λαιμό της Άγκνες, κάνονάς την να βγάλει ένα διαπεραστικό ουρλιαχτό, πέφτοντας στα γόνατα.

"Οχι, σε παρακαλώ, μην το κάνεις αυτό." Δάκρια έτρεχαν από τα μάτια της.

"Απλά παίρνω πίσω το δώρο που σου έκανα πριν από αιώνες."

"Σε παρακαλώ, όχι την μαγεία μου. Οι σκιές θα έρθουν για εμένα."

"Συγνώμη αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος. Πρέπει να την ελευθερώσω από το μαρτύριό της. Πρέπει να θυμηθεί." Άρχισε να ψέλνει σιωπηλά. Η Άγκνες έφερε τα χέρια της στο κεφάλι της ουρλιάζοντας ξανά. Το δωμάτιο άρχισε να χορεύει και το πάτωμα άνοιξε βγάζοντας λάβα από κάτω. Σκιές έσκιζαν τον ουρανό κάνοντας κύκλους γύρω από την κουλουριασμένη πλέον γυναικά. Αστραπές αντηχούσαν απέξω και η βροχή άρχισε να τρέχει από τις τρύπες στο νταβάνι.

Οι σκιές τότε άρχισαν να τραβάνε τα ρούχα της Άγκνες, σέρνοντάς την προς τα ανοίγματα στο πάτωμα. Αυτή ούρλιαζε προσπαθώντας να κρατηθεί από όπου έβρισκε. Την χτύπαγαν και την γρατζουνούσαν. Χανόταν αργά μέσα στην φωτιά, κοιτάζοντας τον Ντάμιαν. Το δέρμα της ράγιζε με την λάβα να κυλά πάνω της αυλάκια." Το περιδέραιο" είπε πριν την καταπιεί η άβυσσος. Ισως έτσι νόμιζε οτι οι Σκιές θα της έδειχναν έλεος. Εκανε μέγα λάθος. Τα πλάσματα αυτά δεν ήξεραν τι θα πει έλεος. Μονο την δικαιοσύνη ήξεραν και έπρατταν και η Αγκνες ηταν υπεύθυνη για πολλά φρικαλέα εγκλήματα. Ηξερε πως θα πλήρωνε για καθένα από αυτά ξεχωριστά.

Η βροχή κόπασε και ο σεισμός σταμάτησε. Ο Ντάμιαν εξαφανίστηκε μέσα στην ομίχλη. Τώρα ήξερε τι να κάνει...