Η Τελευταία Ζωή

Πόλεμος στο κατώφλι του Πραδείσου

Αφού η σάλπιγγα σήμανε την άφιξη του Γαβριήλ, οι Αρχάγγελοι εγκατέλειψαν το κάστρο για να τον προϋπαντήσουν έξω από τα τείχη των Έξι Βασιλείων. Στις πολεμίστρες είχε συσσωρευτεί πλήθος αγγέλων, αναμένοντας την επανένωση όλων των Αρχαγγέλων. Ήταν ένα γεγονός που είχε να λάβει μέρος αιώνες, καθώς μετά την εξαφάνιση του Θεού, όλο το βάρος του σύμπαντος είχε πέσει στις πλάτες τους, αναγκάζοντάς τους να βρίσκονται σε διαρκή κίνηση. Ο Μιχαήλ μαζί με τον Zerachiel, τον Ραφαήλ και τον Κασιήλ κατέφτασαν στο σημείο από τον αέρα, κάνοντας όλα τα βλέμματα να στραφούν πάνω στα αγέρωχα, στητά τους κορμιά. Η παρουσία τους και μόνο ενέπνεε ασφάλεια και σιγουριά στα Τάγματα.

Ο Μιχαήλ προσγειώθηκε ανάλαφρα, με τους αδερφούς του να τον μιμούνται. Ο πρώτος προσπαθούσε να φανεί συγκροτημένος, αλλά μια βαθιά θλίψη σκίαζε τα χαρακτηριστικά του. Κοίταξε προς την μεριά του Zerachiel και αντίκρισε κάτι που δεν τον εξέπληξε όσο θα έκανε κάποιον άλλο. Ο δεύτερος είχε σκυμμένο το κεφάλι και φάνταζε να παλεύει με τους προσωπικούς του δαίμονες. Ο Μιχαήλ το περίμενε, γιατί ήξερε πως όσο και αν φαινομενικά μισούσε ο Zerachiel τον Αζαζέλ, ανέκαθεν έτρεφε βαθιά αγάπη για τον αδερφό του. Πίστευε πως τιμωρώντας τον Αζαζέλ θα τον έφερνε πίσω, κάνοντας τον να συνειδητοποιήσει πόσα πολλά θυσίαζε για χάρη της κοπέλας. Όμως ο Αζαζέλ διάλεξε εκείνη, έναντι του αδερφού του, ποτίζοντας την καρδιά του Zerachiel με δηλητήριο. Ο Μιχαήλ ήξερε πως η κινητήρια δύναμη των πράξεών του δεν ήταν η δίψα του για εξουσία, αλλά η καθαρή αγάπη του για τον Αζαζέλ. Αγάπη που αργότερα μετατράπηκε σε μίσος και φθόνο, αναγκάζοντάς τον να πάρει από τον αδερφό του ότι πολυτιμότερο είχε στην κατοχή του. Την Νάντια.

Στο μυαλό του Zerachiel, η Νάντια ήταν η αιτία της προδοσίας του Αζαζέλ και έπρεπε να βγει από την μέση. Φυσικά όμως, του ήταν αδύνατον να το κάνει, πρώτον γιατί όσο και αν ήθελε να εκδικηθεί τον αδερφό του, δεν μπορούσε να του στερήσει κάτι που είχε αγαπήσει τόσο ολοκληρωτικά. Και δεύτερον, γιατί με το πέρας του χρόνου και ο ίδιος έγινε θύμα του έρωτα της, δίχως να το επιθυμεί. Απλά συνέβη. Τόσο φυσικά και αβίαστα, που και μόνο η ιδέα τον τρόμαζε.

Και τώρα ήταν εδώ, έτοιμοι να αφαιρέσουν την ζωή του πλάσματος που κάποτε ήταν ο αδερφός τους. Του πρίγκιπα της Κολάσεως. Ο Μιχαήλ δεν μπορούσε να διανοηθεί πως ένα πλάσμα που εξέπεμπε τόσο φως και αγάπη είχε παραδοθεί στην πιο σκοτεινή πλευρά της Αβύσσου. Κι όμως μπορούσε ακόμα να αναγνωρίσει τον αδερφό του, πίσω από το προσωπείο του δαίμονα.