Η Τελευταία Ζωή

Κεφάλαιο Εικοστό Ένατο, Τα Δύο Αδέρφια

Περνώντας την Κεντρική Πύλη του κάστρου έμπαινες σε μια αυλή που κάποτε μπορεί να φιλοξενούσε ολόκληρο χωριό. Ο Τζο ειχε κληρονομήσει το κάστρο από τους προγόνους του, που πήγαιναν πολύ πίσω, στους ιδρυτές της Ιρλανδίας. Ξακουστοί ιππότες που είχαν δύναμη και μεγάλα στρέμματα γης. Φυσικά η Νάντια υποπτευόταν πως δεν υπήρχαν πραγματικά πρόγονοι του Τζο. Θυμόταν την αναφορά που ειχε κάνει στον Ντάμιαν για τον Τζο στο όνειρό της. Αλλωστε ο ίδιος την είχε παροτρύνει να ακολουθεί το ένστικτό της.

Το κάστρο έμοιαζε να βρίσκεται σε καλή κατάσταση, καθώς ο Τζο το επισκεπτόταν αραιά και που, συντηρώντας το. Η πλατεία ήταν πλακόστρωτη με ένα μεγάλο συντριβάνι στην μέση. Παντού γύρω της υψώνονταν πυργίσκοι που την πλαισίωναν.

"Όσο σας περίμενα, έκανα μια μικρή βόλτα τριγύρω και υπολόγισα πως έχει πάνω από εκατό δωμάτια." Είπε ο Aaron στην Νάντια που την είχε αγκαζέ. Αυτή του ένευσε χαμογελώντας του.

"Τι θα έλεγες να πάμε να δούμε μερικά από αυτά;" Του πρότεινε η Νάντια ενώ παράλληλα στράφηκε προς τον Τζο. "Εκτός αν ο κύριος καθηγητής έχει κάποια αντίρρηση." Είπε γλυκά.

Ο Τζο αμφιταλαντεύτηκε για λίγο. Απο την μια δεν ήθελε να την αφήσει μόνη της μαζί του, για κανένα λόγο. Από την άλλη όμως δεν μπορούσε να της στερήσει την ελευθερία της, εφόσον έμενε μέσα στο κάστρο. Ήξερε πολύ καλά πόσο δύσκολο ήταν αυτό που της ζητούσαν όλοι. Ήθελαν να τους εμπιστευτεί, χωρίς ερωτήσεις ή εξηγήσεις και αυτή το έκανε. Δεν θα ήταν δίκαιο από μέρος του να την κρατήσει κλειδωμένη σε έναν πύργο μέχρι να είναι ασφαλές για αυτήν να βγει. Τελικά δέχτηκε. Τι θα μπορούσε να παει στραβά;

Η Νάντια, ικανοποιημένη με την έγκριση, έπιασε πιο σφιχτά τον Aaron και άρχισε να τον τραβολογά μέσα στον χώρο φωνάζοντας πίσω απ'την πλάτη της "Θα σας συναντήσουμε σε μερικές ώρες για πρωινό.! Σίγουρα θα πεινάμε σαν λύκοι." Είπε κοροϊδεύοντας την απειλή του Τζο για τους ανύπαρκτους λύκους έξω από τα τείχη. Με κάθε βήμα που έκαναν μακριά τους, ο Τζο μετάνιωνε την απόφασή του, να τους αφήσει να φύγουν μαζί.

Η Ειρέν ήρθε και στάθηκε δίπλα του με σταυρωμένα τα χέρια. "Συγχαρητήρια, Ο Ντάμιαν θα είναι πολύ υπερήφανος για τον τρόπο που χειρίστηκες την κατάσταση." Η ειρωνεία έσταζε σαν φαρμάκι απ'την γλώσσα της και αυτό πλήγωνε τον Τζο.

"Τουλάχιστον εγώ προσπαθώ." Της απάντησε σκληρά.

"Τι θες να πεις με αυτό;" Την προσπέρασε δίχως να της απαντήσει. Αυτή τον ακολούθησε νευριασμένη.