Η ζωή της Νάντια φαίνεται ένας μικρός παράδεισος. Ότι λάμπει όμως δεν είναι χρυσός. Αν και έχει μόλις περάσει σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια της Ιρλανδίας, έχοντας το αγόρι των ονείρων της και πολλούς φίλους να την περιτριγυρίζουν, πάντα κάτι...
Ο ήλιος ανέβαινε πίσω από τα βουνά, ρίχνοντας τις πρώτες του ακτίνες στην παγωμένη πεδιάδα. Η πρωινή πάχνη πλανιόταν πάνω από της πολύχρωμες, άγριες τριανταφυλλιές, πλημμυρίζοντας το λιβάδι με το μεθυστικό τους άρωμα.
Την κράταγε σφιχτά στην αγκαλιά του, καθώς δάκρια έτρεχαν από τα μάτια του. "Μείνε μαζί μου. Μην με αφήνεις. Σε παρακαλώ. Σε παρακαλώ." Τα δάχτυλά του είχαν γεμίσει με αίμα, καθώς προσπαθούσε να κλείσει την πληγή. Την κράτησε πιο σφιχτά πάνω του.
Η κοπέλα άνοιξε τα μάτια της που ήταν γεμάτα αγάπη και καλοσύνη. Όπως έπεφτε το πρωινό φως πάνω τους, αυτά έπαιρναν το χρώμα του μελιού. Το φόρεμα της είχε πάρει ένα βαθύ κόκκινο χρώμα από το υγρό που έτρεχε στα πλευρά της.
"Συγγνώμη." Του είπε με όση δύναμη της είχε απομείνει."Πρέπει να με αφήσεις να φύγω."
"Όχι, όχι, όχι....Δεν μπορώ να το κάνω αυτό." Η φωνη του είχε ραγίσει και οι λυγμοί τράνταζαν όλο του το σώμα."Σε παρακαλώ μείνε μαζί μου."
Την φίλησε στο μέτωπο και τα δάκρια του έτρεξαν στο λευκό της πρόσωπο. Ξαφνικά μια εκτυφλωτική λάμψη βύθισε τα πάντα στο φως. Το μόνο που μπορούσε να μυρίσει ήταν τα τριαντάφυλλα.
Η Νάντια άνοιξε τα μάτια της λουσμένη στον ιδρώτα. Άρχισε να βήχει, βγάζοντας αίμα από το στόμα της.
"Αυτή είναι η τελευταία σου ζωή, βασίλισσα..." Ακουσε τις μυριάδες φωνές των σκιών να λένε μέσα στο κεφάλι της.
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
