Η Τελευταία Ζωή

Κεφάλαιο 36, Hold me.

Είχε πάει ήδη απόγευμα της επομένης, όταν η Νάντια ανέκτησε τις αισθήσεις της. Άνοιξε τα μάτια και βρέθηκε να κοιτάζει το ταβάνι του δωματίου που είχε στο κάστρο. Πέταξε τα σκεπάσματα και σηκώθηκε αλαφιασμένη. Αυτό που αντίκρισε την έκανε να ηρεμήσει κατά πολύ.

Στην πολυθρόνα, δίπλα από το κρεβάτι της κοιμόταν ο Ντάμιαν με σταυρωμένα τα μπράτσα του. Είχε αλλάξει ρούχα, ενώ επίδεσμοι κάλυπταν τα χέρια του. Φάνταζε σαν όνειρο, έτσι ήρεμος που ήταν. Η Νάντια δεν μπορούσε παρά να συγκρίνει αυτή την εικόνα με την χθεσινοβραδινή του άθλια κατάσταση. Παρατήρησε τις γωνίες του προσώπου του, καθώς τις χάιδευε το ελάχιστο φως και το στέρνο του, που ανεβοκατέβαινε απαλά. Ένα χαμόγελο μόλις είχε απλωθεί στα χείλη του.

"Μπορείς να με παρατηρήσεις και από πιο κοντά, αν θες." Ο ήχος της φωνής του την αιφνιδίασε. Ήταν σιγανός και καταπραϋντικός. Ηρεμούσε αμέσως τους δαίμονές της αν και δεν είχε σκοπό να το παραδεχτεί ποτέ της.

"Καλύτερα από απόσταση. Πως νιώθεις;" Ο Ντάμιαν δεν άνοιξε τα μάτια του παρά μόνο είπε. "Τώρα που ξύπνησες, καλύτερα." Η Νάντια πήγε να σηκωθεί αλλά δεν είχε καθόλου δύναμη. "Θα πρότεινα να μην βιαστείς να σηκωθείς, ελαφάκι."

"Μα ήδη έχουμε χάσει υπερβολικά πολύ χρόνο. Δεν ξέρω πως τα κατάφερες να δείχνεις καλύτερα, δεδομένης της χτεσινής σου κατάστασης, αλλά μόνος σου είπες ότι απειλούμαστε και έχουμε υποχρέωση να προστατεύσουμε τους φίλους μας."

"Θυσίασα πολλές ζωές στον βωμό της απερισκεψίας μου. Τέρμα οι σπασμωδικές κινήσεις." Ψιθύρισε πιο πολύ στον εαυτό του, παρά για να το ακούσει η Νάντια, καθώς πόνος τύλιγε τα χαρακτηριστικά του. "Πάντως για την ανάρρωση μου θα πρέπει να ευχαριστήσεις τον Aaron. Ήταν σωστή κίνηση να τον φέρω εδώ." Η Νάντια στραβοκατάπιε.

"Εσύ έφερες τον αδερφό μου πίσω στην ζωή;" Στα λόγια αυτά ο Ντάμιαν άνοιξε διάπλατα τα μάτια του.

"Πως είναι δυνατόν να γνωρίζεις κάτι τέτοιο; Ο Τζο δεν μου ανέφερε τίποτα..."

"Λογικό. Δεν γνωρίζει ότι ξέρω, όπως δεν γνωρίζει και πολλά άλλα. Ίσως ήρθε η στιγμή να δεχτείς πως δεν είμαι καμία ανόητη, Αζαζέλ. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα τα μάθαινα όλα... Όπως και να έχει πάντως, ευχαριστώ."

Ο Ντάμιαν ξανάκλεισε τα μάτια χαμογελώντας. "Πόσο καιρό είχα να απολαύσω το άκουσμα του αληθινού ονόματός μου. Ακόμα και αν προερχόταν με ένα τόνο ειρωνείας, από το στοματάκι σου. Δεν κάνει τίποτα, ελαφάκι." Ο τρόπος που την αντιμετώπιζε την εξόργιζε. "Να ξέρεις πάντως πως έχεις να φας κατσάδιασμα απο τον Τζο, που πήγες να το σκάσεις μέσα στην νύχτα."