Η Τελευταία Ζωή

Ημερολόγιο

Αυτό το κεφάλαιο είναι φόρος τιμής στον Λέοναρντ Κόεν. Νομίζω πως οι Civil War έκαναν υπέροχη διασκευή στο τραγούδι του. 

Ήταν ένας άντρας που στιγμάτισε τα παιδικά μου χρόνια με την χαρακτήριστική του φράση...

*There is a crack in everything. That's how the light gets in*

Καλή ανάγνωση

***

Η Νάντια μπήκε στο δωμάτιο κρατώντας στο ένα χέρι το ημερολόγιο και στο άλλο ένα μισοτελειωμένο κερί, που απέσπασε από το κηροπήγιο στο κεντρικό δωμάτιο. Έκατσε πάνω στο σκονισμένο κρεβάτι, προκαλώντας ένα μικρό τρίξιμο.

Τα ρούχα της ήταν ακόμα βρεγμένα και βρόμικα, αλλά αγνόησε το γεγονός. Διέτρεξε με το χέρι της το εξώφυλλο. Την κατέκλυε γαλήνη και μόνο που ερχόταν σε επαφή μαζί του, ακόμα και αν δεν ήξερε τι είχε μέσα.

Πήρε μια βαθιά ανάσα και το άνοιξε. Μέσα είχε χειρόγραφα. Ο γραφικός χαρακτήρας ήταν ανδρικός και απότομος. Δεν τον αναγνώρισε και έτσι ξεκίνησε να διαβάζει, σκεπτόμενη πως ο σάκος που είχαν αφήσει έξω από το κελί της, είχε να κάνει κάποια σχέση με αυτήν.

"Σκοτία, 1208 μ.Χ.

Ήταν μια καθημερινή, μουντή μέρα στο Εδιμβούργο. Ο δυνατός αέρας με αναζωογονούσε και έτσι αποφάσισα να συνοδεύσω την Μέρη στην εκκλησία, καθώς ο σύζυγός της Έντγκαρ είχε καταπιαστεί με ένα παλιό ρολόι που βρήκε στο πατάρι τους, μαστορεύοντάς το. Ως φιλοξενούμενος, ήταν υποχρέωση και χαρά μου να το κάνω. Πάντα σκεφτόμουν πως οι θνητοί είχαν μια ιδιαίτερη σύνδεση με Τον Πατέρα. Τα κτήρια που Τον λάτρευαν, έσφυζαν από μαγεία και λυρισμό, ακόμα και αν οι ίδιοι δεν το συνειδητοποιούσαν. Τα ανεμπόδιστα συναισθήματά τους και οι μύχιες σκέψεις, έδιναν άλλη πνοή σ'αυτό το μέρος. Το έκαναν πιο αυθεντικό και γεμάτο ζωή."

Η Νάντια απορρίφθηκε τόσο από την μελίρρυτη αφήγηση, που σταμάτησε να αναζητά σε ποιόν ανήκει το ημερολόγιο. Οι σελίδες ανέμιζαν στα δάχτυλά της, καθώς τις καταβρόχθιζε μια προς μια.

"(...)Η Μέρη Μακόνχει, με ρώτησε σήμερα, στην ώρα του γεύματος, πως έλεγαν την κοπέλα με τον μαύρο καταρράκτη των μαλλιών, η οποία με το που μπήκε στην εκκλησία, ένα ονειροπόλο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου. Εγώ τότε την ξανακοίταξα με το ίδιο χαμόγελο και της απάντησα "Την έχω ονομάσει βιβλική καταστροφή, γιατί μπήκε μέσα στην καρδιά μου, έτοιμη να την ισοπεδώσει." Το ξέρω πως υπερέβαλα, αλλά το έκανα για να την διασκεδάσω. Μάλιστα ήμουν σίγουρος πως το μόνο που θα κατάφερνα να κλέψω από αυτό το πλάσμα, ήταν το πρώτο βλέμμα της. Τότε η Μέρη, με εντελώς σοβαρό ύφος και με πενήντα χρόνια σοφίας στην πλάτη της, μου αντιγύρισε. "Το καλό που της θέλω να την ξαναχτίσει από την αρχή. Είναι κρίμα ένα τόσο καλό παιδί, όπως εσύ να χαθεί με αυτό τον τρόπο." Μετά μου έκλεισε το μάτι. Δεν ήθελα να της πω πως ένα καλό παιδί όπως εγώ, απαγορευόταν να έχει οποιαδήποτε επαφή με τους θνητούς, αλλά το γεγονός ότι γευμάτιζα εκείνη την στιγμή στο τραπέζι της, ακύρωνε απευθείας τον λόγο μου.