The Last Slytherin

13. Bewitched Broom.

'Als we daar Potter en z'n bij elkaar geraapte team niet hebben.' Begon Scorpius met een grijns.

James deed alsof hij moest kotsen en wilde doorlopen, maar Robin had haar mond al open getrokken. 'Houd je snavel, Malfidus.'

Hij keek haar vuil aan. 'Vroeg ik jou soms iets?'

'Nee, maar ik wil dat je je snavel houdt.' Zei Robin achteloos. Er ontstond gegniffel in het Griffoendor team en ik kon mijn grijns ook niet onderdrukken.

Scorpius zag de lol er niet van in, zijn ogen flitsten vijandig naar mij. 'Ik zie dat je vrienden hebt gemaakt.' Zei hij alsof hij onder de indruk was. Mijn grijns verdween. 'Jenny gaat vervelen hè?'

Zijn team begon zacht te lachen en hij grijnsde breed. Een steek trok door mijn lichaam, of het nou woede of iets anders was. Ik gokte woede, want mijn hart klopte waarschuwend in mijn keel. Alsof het wilde zeggen dat ik me in moest houden. 'Daar moet jij alles van weten, ja.' Siste ik.

Hij trok zijn wenkbrauwen op. 'Ik weet niet waar je het over hebt.' Hij was een goede leugenaar.

'Dat weet je wel.' Ik balde mijn vuisten krampachtig, in de hoop dat er niet één of andere magische uitbarsting zou plaatsvinden. Ik wist niet of het zou helpen. Ik probeerde mezelf kalm te krijgen, maar het frustreerde alleen maar meer.

Scorpius keek me vragend aan. Één van zijn mondhoeken kroop omhoog. 'Ik heb nooit veel begrepen van modderbloedjes.'

Mijn handen begonnen te tintelen en het was alsof er een enorme druk van mijn schouders viel. Precies op datzelfde moment begon Scorpius' bezem hevig in zijn hand te trillen. Scorpius' ogen werden groot en hij deed een poging de bezem te ontwijken, maar het ding raakte hem met volle kracht in zijn gezicht. De Zwadderaars schrokken zo erg dat ze allemaal achteruit deinsden toen Scorpius achterover viel. Hij greep met een gesmoorde kreet naar zijn neus.

Iedereen was stil, maar Melissa doorbrak de stilte. Ze had haar ogen op mij gericht en ze zag er misschien wel een soort van bang uit. 'W-wat deed je?' Mijn wangen kleurden rood, natuurlijk dachten ze dat ik het had gedaan. Mijn blik flitste naar Scorpius, hij had een bloedneus. Zijn bezem lag er levenloos bij en ik kon me moeilijk voorstellen dat het ding zojuist had bewogen. Ik keek weer naar Melissa's paniekerige ogen.

'Ik deed niks.' Mijn stem was schor. Iedereen keek me ademloos aan, alsof ze bang waren. Zelfs de Griffoendors hadden een stapje terug gedaan. 'Echt niet.'

'Mijn neus! Hij is gebroken!' Riep Scorpius dramatisch, hij rolde heen en weer met zijn handen tegen zijn neus geklemd.

Ik had een hol gevoel in mijn maag. Iedereen was nog steeds stil, ze geloofden me niet. Een soort hopeloosheid overspoelde me, zelfs hier in de toverwereld was ik raar. Ik zou nooit normaal worden en ik zou nooit vrienden hebben. Hoe had ik zo dom kunnen zijn om te denken van wel?

'Ik ga flauwvallen! Ik ga flauwvallen!' Niemand lette echter meer op Scorpius, hoe hard hij ook jammerde. Iedereen leek in stilte een verklaring te zoeken voor wat er zo met gebeurde.

Diablo leek als eerste een logische verklaring te hebben, 'ze heeft de bezem behekst!' Het leek alsof er bij iedereen een lampje ging branden, de Zwadderaars keken me verwijtend aan. De Griffoendors leken in dubio te zitten. James keek me ongelovig aan, het enige wat ik kon doen was hopeloos terug staren. Er tegen in gaan had geen zin.

Dus ik zette het op een lopen, terug het kasteel in. Het kon me niet schelen waar ik heen ging, zo lang ik maar niemand tegen kwam. Ik liep ergens op de derde verdieping en hoorde niemand achter me aankomen, ik had ook behoefte om alleen te zijn. Maar precies op het moment dat ik dat dacht, zwaaide een langwerpig portret open en sprintte James uit een smalle hal die achter het portret verborgen zat.