The Last Slytherin

89. Expecto Patronum.

Zelfs in deze donkere tijden, bleef Loena Scamander nog positief.

De zon scheen toch nog altijd?

Ja, nog altijd hing die grote, gele, schijnende bal van licht in de lucht. Hij had zich echter achter de grijze wolken verstopt toen ze haar blote voeten die ochtend op de stenen trap bij haar voordeur zette. De wereld strekte zich in zijn zwakke ochtendschemering voor haar uit. Het was een grijze dag, vond Loena - een dag waarop de wereld haar kleuren een klein beetje meer teruggetrokken had.

Maar dat was niet erg. Zonder grijs, zou er echter ook geen wit of zwart zijn; zwart bestond uit geen kleur, en wit bestond uit alle kleuren; zonder grijs, zou er dus geen kleur bestaan. En een leven zonder kleur, dat was toch wel het meest trieste wat Loena kon verzinnen.

Ze bukte zich en raapte de stapel dagbladen van de veranda. Loena deed graag kennis op. Mensen, dieren of planten - het maakte haar niet uit: ze wilde alles weten wat ze nog niet wist, en ze wilde zelfs weten wat ze al wel wist. Haar voorkeur lag natuurlijk wel bij de dieren. Loena begreep de dieren namelijk beter dan de planten en de mensen. Dieren waren altijd eerlijk - planten kenden het verschil tussen eerlijkheid en leugens niet, en mensen... mensen hadden de gewoonte om leugens in elkaar te weven als een wollen draad in een breiwerk. Loena had dat nooit heel goed begrepen. Eerlijkheid maakte alles een stukje makkelijker; eerlijkheid gaf de wereld een beetje meer kleur.

Ze las daarom veel dagbladen van schrijvers die eerlijk waren. Maanden geleden had ze haar abonnement op de ochtendprofeet opgezegd, omdat de eerlijkheid in die krant over de tijd heen tussen de woorden was weg gesijpeld. Ze hoefde ook niet te weten wat er in de wereld omging. Haar zorgen, zouden immers niets veranderen aan de wereld. Alleen haar daden deden dat. Ja, haar daden en haar woorden; de dingen die ze met de andere mensen deelde.

Ze bladerde door de tijdschriften, las een aantal regels van de voorkanten en vergat even dat ze in de kou stond. Ze had net de warmte van haar huis willen opzoeken, toen haar ogen op een vergeelde bundel van perkament vielen.

Ze kon zich niet goed herinneren welk dagblad dat was, daarom besloot ze het te bekijken. Slechts één regel, in grote, zwarte blokletters, stond op de voorkant.

"AAN DE TOVERWERELD."

Dit dagblad had ze nog nooit gezien, en ze wist zeker dat ze er ook niet op geabonneerd was. Ze keek op - liet haar ogen door haar tuin gaan, maar zag geen tuinkabouters die eventueel een grap met haar hadden willen uithalen. Misschien waren het de Nurgels wel.

Ze opende het blad.

Het streven naar de zuiverheid van het Tovenaarsbloed: een gruwel der geschiedenis van de Toverwereld; een verschrikking die onze toekomst kleurt. Heksen en Tovenaars verenigt u, want donkere tijden zijn aangebroken. Wij, degenen die het zaad van de Opstand zullen planten, vragen u om onze aarde te voeden. Staat u op en vecht.

Loena Scamander, was een vredelievend persoon, maar na die regels te hebben gelezen, wist ze precies wat haar te doen stond. Ze keerde zich om, liep haar huis in en las de bundel.

Midden in de nacht, verscheen ze op de veranda van de Jordaans en legde ze de bundel daar neer.

~*~*~

'Niet schrikken.'

Naarmate de wereld om Villa Malfidus heen kouder werd, begon de naderende strijd steeds helderder in de toekomst te schijnen. Degenen die het konden, oefenden fanatiek met spreuken, en de anderen zaten vrijwel de hele dag met hun neus in de boeken - vooral Roos deed erg haar best. Ook ik was vaak in één van de studeerkamers te vinden: die dag stapte ik net met een stapel boeken uit de studeerkamer mijn slaapkamer in.