The Last Slytherin

33. The Dark Mark.

Draco staarde afwezig in de vlammen van het haardvuur. Het zwakke schijnsel liet een spoor van gezelligheid achter in de kamer en hij kon de zachte warmte op zijn huid voelen tintelen - alsof het de onschuld zelf was. In werkelijkheid was het echter anders. Vuur was helemaal niet onschuldig. Het kon vreselijke dingen met mensen doen, als je maar dichtbij genoeg kwam. Hij wist niet precies hoe het voelde om verscheurd te worden door de vlammen, maar hij had ze in het verleden wel eens akelig dichtbij voelen komen - zo dichtbij dat zijn vriend er voor eeuwig in was verdwenen.

Er trok een pijnlijke steek door zijn linkerarm. Even dacht hij dat het door het vuur kwam, maar dat was voor hij op schrok uit zijn herinnering. Het kwam niet door het vuur, hij wist niet waar het door kwam, het maakte hem iniedergeval erg ongerust. De pijn trok namelijk al de hele dag en steeds door hetzelfde gedeelte van zijn arm - zijn onderarm - daar waar nu niet meer dan een litteken zat.

Scorpius had zich altijd afgevraagd waarom zijn vader dat litteken had, maar nooit had Draco er een woord over gesproken. Hij schaamde zich voor die vreselijke herinnering op zijn huid, elke keer als hij er naar keek werd hij teruggetrokken naar dat duistere verleden. Het stond op zijn netvlies gebrand, zelfs nadat zijn Duistere Teken volledig was vervaagd in een litteken kon hij zich nog precies voorstellen hoe het er uit had gezien.

Opnieuw voelde hij zijn arm steken, maar deze keer zelfs zo erg dat hij een grimas niet kon onderdrukken. Zijn hart begon meteen sneller te kloppen nadat de pijn wegzakte, er knaagde iets aan hem, iets dat hem vertelde dat er iets mis was - hoe onmogelijk dat ook kon zijn.

Met een vlugge ruk trok hij zijn mouw omhoog. Hij was niet erg verbaasd van wat hij zag. De huid om het litteken was slechts een beetje rood, maar dat was wel vaker zo. Eigenlijk had hij ook niet verwacht dat er iets te zien zou zijn, de pijn kwam namelijk veel dieper uit zijn arm, alsof zijn bot was veranderd in een nare spijker, die telkens pesterig in zijn vlees stak.

Hij wilde zijn glas wijn van de salontafel pakken, maar terwijl hij zijn arm uitstak voelde hij een warme gloed door diezelfde arm stromen. Geschrokken trok hij zijn arm terug, het was alsof er kokend water door zijn aderen stroomde inplaats van bloed. Ook de oppervlakte van zijn huid begon nu warm te voelen, en zijn arm werd lam, het begon te tintelen.

Met zijn rechterhand greep hij naar zijn linkerarm. Er raasde paniek door zijn aderen, dit was foute boel - dat wist hij nu wel, maar hij wist niet wat hij er tegen moest doen. Toen zijn arm opnieuw een pijnlijke steek gaf leek hij te ontwaken uit zijn schoktoestand. De angstige adrenaline liet hem opveren uit zijn stoel. Hij wilde naar de keuken lopen, daar waar Astoria waarschijnlijk zou zijn, maar hij kwam niet verder dan een stap of twee.

Hij kreunde, want op de plek waar het litteken zat voelde hij nu een branderige pijn. Vlug wierp hij een blik op zijn arm, iets waarvan hij zo erg schrok dat hij een paar stappen achteruit wankelde.

Hij stootte met zijn rug tegen de kast, waardoor er een fles op de grond kapot viel, maar daar lette hij niet eens meer op. Hij kon alleen maar met grote ogen naar zijn arm staren.

Zijn aders, die eerst altijd blauw hadden afgestoken tegen zijn bleke huid, hadden nu een grijze kleur gekregen - die langzaam steeds donkerder werd. Ook de randen van zijn litteken leken deze vreemde zwarte inkt naar binnen te zuigen. Een geschrokken schreeuw verliet zijn lippen toen het litteken zichzelf samentrok, het voelde alsof iemand zo hard in het vel van zijn arm kneep dat het er dreigde ar te scheuren.

Astoria had zich afgevraagd waar al dat lawaai vandaan was gekomen en stormde de huiskamer in. Ze schrok van wat ze zag, maar eigenlijk wist ze niet eens wat er precies te zien was.

'Draco?'

Draco besteedde geen aandacht aan haar. Het litteken leek zichzelf in een bepaalde vorm te willen dwingen, en die vorm werd tot zijn schrik duidelijker toen het zichzelf volzoog met deze vreemde zwarte vloeistof. Het kronkelde over zijn arm, hij kon zijn huid voelen trekken, alsof dat nog een laatste protest inbracht tegen deze vervorming van zijn huid.