The Last Slytherin

51. They're not here for us. They're here for you.

'Teddy Lupos, zweert u Victoire Wemel voor eeuwig trouw te blijven, in tijden van voor- en tegenspoed, tot de dood jullie scheidt?'

Teddy staarde met fonkelende ogen naar Victoire, die op dit moment op het punt stond om in huilen uit te barsten. Ze was de prachtigste bruid die ik ooit had gezien. De witte jurk die ze aan had was werkelijk adembenemend.

'Ja.' Zei Teddy helder, zonder zijn ogen van Victoire af te halen.

'En u, Victoire Wemel, zweert u Teddy Lupos voor eeuwig trouw te blijven, in tijden van voor- en tegenspoed, tot de dood jullie scheidt?'

Er rolde een traan over Victoire's wang, glanzend als een parel in het heldere water.

Het publiek stootte een gesmoord geluid uit - en ook ik voelde mijn hart smelten bij het zien van zoiets hartsverwarmends. Mijn ogen gleden naar Roos. Zij stond samen met Dominique, Molly, Lucy en Lily naast Victoire, zij waren de bruidmeisjes. Iedereen van hen was gehuld in een stralende rode jurk, die Roos prachtig stond. Roos' gezicht begon echter even rood te worden als de jurk - zij leek ook geëmotioneerd te worden door de trouwerij.

Victoire slikte, maar het kostte haar duidelijk moeite om "het woord" uit haar keel te krijgen.

Ondertussen voelde ik dat iemand zijn vingers in de mijne liet verstrengelen. James sloot zijn hand zonder weg te kijken van het bruidspaar om die van mij. Hij glimlachte toen hij merkte dat ik naar hem opzij keek en kneep vervolgens in mijn hand - mijn hart vulde zich met niets anders dan warmte.

Ergens naast James zag ik Ginny Potters ogen naar onze handen flitsen. Ze leek verbaasd, maar toen ze haar blik naar James wendde, maakte die verbaasdheid plaats voor een tevreden grijns. Albus zat naast Ginny - hij fronste bij het zien van zijn moeders grijns, maar precies op het moment dat Albus ook wilde gaan kijken naar hetgeen wat Ginny had laten grijnzen, trok Victoire haar mond open.

'J-ja.' Stamelde Victoire schor, met een trillende onderlip die Fleur Wemel spontaan liet uitbarsten in tranen.

Naast Fleur Wemel, naast de eerste rij stoelen, stonden een Schouwer met een verveelde blik voor zich uit te staren. Teddy had toch ingestemd met het verzoek van het Ministerie om eventuele veiligheidsmaatregelen te treffen. Nu stonden er vier Schouwers in de tent, één aan elke uithoek van de stoelen van het publiek - en er stonden nog een stuk of zes buiten de tent: twee bij de ingang, twee bij de Schelp, en twee die het terrein telkens opnieuw afliepen op zoek naar enige verdachte figuren op het feest.

'Dan verklaar ik u nu tot man en vrouw.'

Nu klonk ook het gesnotter van Molly Wemel door het publiek heen. James' greep om mijn hand werd iets strakker - hij dacht hetzelfde als ik. Hij dacht terug aan de woorden van Teddy: dan hoop ik dat de volgende bruiloft de jouwe is.

Maar hoe graag ik daar ook in zou willen geloven - iets in mij sprak die gedachte sterk tegen. Het was dat gevoel dat me vertelde dat ik vanmorgen beter in mijn bed had kunnen blijven, dat gevoel dat mij waarschuwde voor naderend gevaar: mijn instinct.

Ik had de hele dag al op scherp gestaan, als een bom die bij het kleinste vonkje zou gaan ontploffen. Elk persoon dat ik niet kende had ik met zoveel achterdocht aangekeken dat ze er van schrokken, en telkens trok er een gevoel aan me dat me wilde laten geloven dat ik werd aangestaard door ogen die er niet eens waren. Ik voelde me bekeken - en of dat nou kwam door de Schouwers, die wisten wie ik was en die duidelijk een grote afkeer voor mij droegen - of door iets anders, ik wist het niet. En ergens wilde ik het niet weten.

'U mag de bruid kussen.'

Teddy drukte zijn lippen op die van Victoire alsof dat hetgeen was dat hij het liefste deed - iets dat het waarschijnlijk ook was. Op de rij voor mij slaakte Roxanne, de dochter van George, een geschrokken kreetje - ze sloeg haar kleine handjes vlug voor haar ogen. Ik hoorde James grinniken.