The Last Slytherin

47. Happy Birthday.

Tegen de tijd dat de bladeren van de bomen begonnen te vallen, was ik hun gezichten vergeten. Mijn ouders waren mijn ouders niet meer, het waren slechts vage schimmen die aan mijn verleden toe behoorden. Ik dacht niet aan hen terug. Ik wilde geen foto's van hen zien. Ik wilde ze uit mijn herinneringen wissen.

'Fijne verjaardag!'

Ik schrok, deinsde achteruit en werd van mijn val gered door twee armen die zich stevig om mij heen sloten.

'James!' Riep ik, haast in paniek. 'Hoe weet jij waar de ingang van de leerlingenkamer is?'

'De Sluipwegwijzer.' Fluisterde hij vlakbij mijn oor, waarna hij zich achteruit boog en mij bevrijdde uit zijn armen.

Ik wierp een vlugge blik op de stenen muur, die nu langzaam weer dicht schoof - niemand had ons gezien. Ik blies mijn adem opgelucht uit, fronste en bedacht me toen wat hij zojuist had gezegd.

'O, ja!'

'Wat "o ja"?' Zijn wenkbrauwen kropen omhoog. 'Je bent je eigen verjaardag toch niet vergeten?'

'Nou...'

Dat was ik wel. Ik had geen idee hoe het had kunnen gebeuren - ik had er gewoon niet aan gedacht.

'Bij Merlijns Baard.' Mompelde James. 'Nou, ik mag hopen dat je mijn verjaardag dan niet vergeet, als je die van jezelf al vergeet...'

'Nee, doe ik niet - eh - 12 februari!'

Hij leek niet erg onder de indruk, maar knikte toch. 'Ja, klopt.' Zei hij, met een kleine grijns.

Ik had zijn verjaardag vorig jaar ook gewoon onthouden - maar toen had ik ook die van mezelf onthouden, dus ik begreep zijn achterdocht.

'Maar oké, hier is je cadeau.'

'Mijn wat? - James!' Ik staarde naar het kleine pakketje dat hij voor mij hield. Ik zou zweren dat mijn hart op dat moment in een smeltende ijsberg begon te lijken. 'Dat had echt niet gehoeven.'

'Pak het gewoon aan.' Grijnsde James, terwijl hij het pakketje in mijn handen drukte.

Ik glimlachte zwakjes, aarzelde, maar besloot het ding toen te openen. De ijsberg die mijn hart moest voorstellen, was niks anders dan een miezerig plasje water toen ik zag wat er in het pakketje lag.

Het was een dun zilveren armbandje met een hangertje van een slang er aan - iets dat in de ogen van iemand anders slechts als een doodnormaal sieraad beschouwd zou kunnen worden. Ik wist echter dat dit iets was wat ik voor eeuwig zou koesteren.

'Vind je het mooi?' Vroeg James onzeker, terwijl hij zijn ogen onderzoekend in mijn gezicht priemde.

'Ja - ja natuurlijk!' Zei ik. Ik staarde hem ongelovig aan. 'Wanneer heb je dit gekocht?'

'De laatste keer dat we naar Zweinsveld mochten.' Antwoordde hij, met een glimlach die misschien wel als verontschuldigend zou moeten overkomen.

'De laatste keer...' mompelde ik. 'Maar dat was het weekend na - nadat we de Geheime Kamer hadden geopend. Toen - nou ja - we waren niet bepaald vrienden op dat moment.'

'Weet ik.' Zei hij. 'Maar nu zijn we dat wel weer - ongeveer.'

Het was alsof hij er nooit aan getwijfeld had dat we het vroeg of laat weer goed zouden maken met elkaar. Ik daarentegen had dat wel gedaan - heel erg zelfs - het schuldgevoel borrelde meteen weer in mij naar boven, ook al was het nu geen probleem meer.

'Maar... het was vast heel duur.' Stamelde ik. 'Wat als we geen vrienden meer waren geweest?'

James trok een vragende frons. 'Nou dan... had ik er voor gezorgd dat we weer vrienden zouden zijn.'