The Last Slytherin

64. Family.

Niemand had het kunnen geloven. De vrijlating van Omber leek de hele Toverwereld op zijn kop te hebben gezet. Honderden artikels verschenen over haar, Schouwers namen ontslag bij het Ministerie en alle heksen en tovenaars leken hun mond niet over haar vrijlating te kunnen houden. Op Zweinstein was de angst het best te merken: leraren waren zo gestrest dat ze amper les konden geven, Anderling leek nog ouder en vermoeider dan ze al was en een week na de vrijlating van Omber begonnen er groepen Schouwers naar Zweinstein te komen, met de opdracht om de school te doorzoeken op verdachte activiteiten. Omber zelf had nog weinig gedaan: na haar vrijlating had ze zich in het huis genesteld waar ze ooit had gewoond, en voor zover de ochtendprofeet meldde was ze er nog niet uitgekomen. Dat nam echter niet weg dat iedereen zich zorgen maakte. Elk persoon met hersens wist namelijk dat ze vroeg of laat zou toeslaan, en dat zou ze doen als de Toverwereld op zijn zwakste was... en dat moment zou komen als Basil en ik onze taak volbracht hadden. Hij had het me al duizend keer uitgelegd: zijn vader zou in het schoolbestuur komen, hij zou proberen om Anderling te laten afstappen van titel van schoolhoofd, en als dat niet zou lukken was het aan ons. Als Anderling eenmaal uit de weg was, dan zouden ze vrij spel krijgen. Het schoolbestuur zou voornamelijk gaan bestaan uit Dooddoeners, en iedereen die niet mee wilde werken... "verdween". Het schoolbestuur zou Omber dan aanwijzen als nieuw schoolhoofd, en je zou kunnen zeggen dat alles dan zo goed als verloren was. Macht over Zweinstein betekende macht over de nieuwe generatie - de Toverwereld zou vallen.

Naar het vreemde was: het leek misschien alsof het lot van de Toverwereld in de handen van Basil en mij lag, maar in werkelijkheid lag het in de handen van James. Hij had nog altijd niet verteld dat ik de namen van de Dooddoeners wist. Hij ontliep mij, wierp mij vuile blikken toe en knarste af en toe met zijn tanden als ik langs kwam lopen, maar hetgeen wat hij gezegd had te doen, deed hij niet. Ik wist dat hij het ooit wel zou gaan doen... hij leek gewoon goed over zijn keuze te willen nadenken. Hij wist echter niet dat die extra tijd hem fataal zou kunnen worden. In de tussentijd werd er namelijk een hoop gediscussieerd tussen de Dooddoeners, iets dat aan Basil werd doorverteld en hij vertelde het weer door aan mij, Isaac, Wendy, Christian Coven, Valerie Durant, Mort Durant... en nog heel wat Zwadderaars die ouders hadden die zich ook wel in dit gebeuren wilden mengen. De belangrijkste en geheimste zaken werden echter besproken tussen mij, Basil, Isaac en Wendy - en soms alleen tussen Basil en mij. Ik deed het echter nog steeds niet vrijwillig.

Ik trok een gepijnigde grimas en raakte de blauwe plek op mijn onderarm voorzichtig aan. Basil was gisteren nogal uit zijn vel gesprongen over het feit dat ik weer eens niet wilde luisteren en onder alles uit wilde komen. Hij had het echter niet met opzet gedaan: ik was van hem weggelopen, en dat had hem zo erg geïrriteerd dat hij mijn pols hard had vast gegrepen. Ik kon me niet eens herinneren waar ons gesprek over was gegaan. De laatste tijd leek alles onwerkelijk. Ik kon mijn hoofd voelen tollen van de schokkende informatie die ik allemaal te horen kreeg. Nieuwe "verdwijningen", aanslagen op Dreuzels - in de hoop nog meer angst in de Toverwereld te kunnen zaaien - en alle opdrachten die Basil en mij opgelegd werden. Ik liet het allemaal langs mij heen gaan en deed gewoon wat van me verwacht werd... niet opvallen en doen alsof ik onschuldig was: liegen.

Daarom zuchtte ik, trok ik mijn mouw over mijn arm en ging ik verder met het schrijven aan mijn opstel voor Toverdranken. Over een aantal weken zou ik mijn S.L.I.J.M.B.A.L.L.E.N moeten maken, en ik was door alles wat er gebeurd was nog lang niet klaar voor die toets.

Ik was in de bibliotheek gaan zitten. In de leerlingenkamer kon ik me de laatste tijd niet meer concentreren. Iedereen had het over Omber, meestal viel Basil of Isaac mij lastig en alleen het zien van het logo van Zwadderich bezorgde mij al een vreselijke stekende pijn in mijn hart. In de bibliotheek was alles stil en kon ik rustig leren zonder te verwachten dat er conflicten zouden ontstaan. Roos of James lieten zich namelijk ook niet meer zo vaak in de bibliotheek zien, en als ze het deden deed ik alsof ik hen niet zag.