The Last Slytherin

31. Regret.

De Schouwers drongen me langs de zwart betegelde muren van het Ministerie. De tegels schoten als vluchtige raven langs ons heen. Ze deden me denken aan Foppe's vliegtuigstreek, waardoor er voor even een droevige glimlach op mijn lippen verscheen, een glimlach die vrijwel meteen weer verdween. Mijn spiegelbeeld flitste voorbij in de glanzende tegels. Ik schrok eigenlijk best wel van wat ik zag, mijn hoofd was vertrokken in een soort krampachtige grimas en mijn ogen stonden leeg, net zo leeg als ik me vanbinnen voelde. Alles was donker daar, een groot zwart gat - waarin de meest ellendige gevoelens rond zwommen.

De Schouwers brachten me naar een stenen bank. Ik reageerde daar op door mijn armen opstandig over elkaar te vouwen, maar aangezien ik allang verloren had ging ik toch zitten. De twee mannen gingen zelf niet zitten, ze bleven zwijgend tegenover me staan, hun ogen nauwlettend op mij gericht, alsof ik de boel elk moment kon gaan opblazen.

Dat ging moeilijk zonder staf, die hadden de andere drie Schouwers namelijk van me af gepakt. Ze hadden een ontwapeningsspreuk op me afgevuurd, die ik me tot mijn eigen frustratie nog steeds herinnerde. Ik zou de spreuk zelf nooit kunnen gebruiken, want het zou niet lang meer duren voor ik voor eeuwig uit de Toverwereld zou worden verbannen. Ik wist precies wat mijn daad voor consequenties had, en aangezien er geen excuus was voor het vervloeken van een Dreuzel, zou ik die consequenties moeten aanvaarden.

Ik klemde mijn kaken op elkaar en keek naar mijn gebalde vuisten. Pas nu drong het schuldgevoel echt tot me door, al voelde ik me niet schuldig tegenover Charlotte, ik voelde me schuldig tegenover mijn vrienden. Ze hadden er al die tijd op vertrouwd dat ik geen slecht mens was, maar dat was ik wel - en daar zouden ze snel genoeg achter komen. Ze zouden me haten, hun gezichten zouden vertrokken zijn van afschuw als ze aan me dachten, en dat raakte me heel diep - vooral toen ik aan James dacht.

Het beeld van zijn glimlach had al de hele zomer door mijn hoofd gezweefd. Ik had haast wanhopig graag weer naar Zweinstein gewild, slechts omdat ik hem dan elke dag had kunnen zien. En nu zat ik hier, wachtend tot de hoorzitting zou beginnen, om vervolgens te horen te krijgen dat ik weggerukt werd van alles wat ik lief had.

Een vaag bekend gevoel trok door mijn lichaam - het gevoel van verlies, die eindeloze machteloosheid als ik er aan dacht dat ik hetgeen wat ik wilde gewoon onmogelijk terug kon krijgen. Ik wist niet helemaal goed waarom ik het gevoel herkende, het zat vast aan een herinnering - een herinnering die me nog ellendiger liet voelen dan ik al was, maar mijn geheugen leek de toegang tot die herinnering te blokkeren.

Er klonken stemmen vanuit de smalle hal die naar de rechtszaal leidde. Ik wist heus wel dat ik geen mensen mocht afluisteren, maar aangezien ik mezelf niet weer wilde overgeven aan mijn gedachten, deed ik het toch.

'Haar geheugen wissen?!'

Mijn hart maakte een geschrokken sprong, maar die schrik kwam niet van hetgeen wat die stem zei, het kwam van de stem zelf. Ik had hem herkend, en ik was vrij verward toen dat gebeurde - want wat deed professor Anderling hier?

'Minerva,' zuchtte een zwaardere stem. 'we weten dat ze een gevaar is, misschien is het maar beter als ze niks van magie of de Toverwereld af weet.'

'We weten dat ze een gevaar kan worden, ja.' Verbeterde Anderling hem. 'En dat is precies de manier waarop.'

Ik spitste mijn oren, het was misschien zacht, maar ik wist toch een geluid te onderscheiden van de stilte - de mannenstem zuchtte.

'Romeo, begrijp me niet verkeerd. U weet wat het beste is voor de Toverwereld, maar in dit geval hebt u het toch echt fout.' Anderling liet haar stemvolume opeens zakken. 'We hebben het al eens geprobeerd, en u weet hoe dat is afgelopen.'

Er klonk geschuur van kleding, alsof deze Romeo een gebaar maakte of met zijn hoofd knikte. 'Je hebt een punt, maar we moeten niet vergeten dat haar geheugen toen twee keer vlak achter elkaar is gewist.' Zei de man. 'Het zou dus kunnen zijn dat de spreuken elkaar hebben tegengewerkt - waardoor het misschien niet helemaal effectief is geweest.'