The Last Slytherin

60. Valentine's day.

Als er één dag in het jaar was waar ik de meeste hekel aan had, dan was het wel deze dag: Valentijns dag. Iedereen leek op een roze wolk te leven. Stelletjes liepen giechelend door de gangen, de hele dag door gingen er briefjes rond in de klas en in elke hoek van de school stonden de kleffe stelletjes tegen elkaar aan geplakt. Het was vreselijk kwellend om alles te moeten aanzien, en vooral omdat ik ergens in mijn geweten wist dat James en ik ook zo hadden kunnen zijn. Ik had me niet hoeven ergeren aan iedereen die het geluk bezat dat ik had gebroken - ik had dat geluk kunnen beleven, maar ik en James waren zo hopeloos als mijn toekomst. In de Grote Zaal was Valentijnsdag het ergst. Alles was versierd met roze versieringen en hartvormige knipsels. Zelfs het plafond was zo behekst dat de wolken een rozige tint hadden gekregen. Bij het middageten kon ik het niet laten om mijn ogen te laten afglijden naar James: wat ik toen had gezien verpeste mijn humeur al helemaal. Hij had een roze briefje in zijn hand gehad, had zijn ogen er vluchtig overheen laten gaan en had het ding toen ongeïnteresseerd - en misschien wel geërgerd - achter zich neer gegooid. Het was bijna alsof hij de hele dag door van die briefjes kreeg... iets dat waarschijnlijk het geval was. Zijn ogen waren daarna afgegleden naar de andere kant van de Grote Zaal, langs de Zwadderich tafel en waren vervolgens blijven steken bij mij. Ik had hem met een verbeten blik aangestaard, en dus had hij zijn ogen afgewend, alsof het hem niks kon schelen.

De hele dag door werd ik aan James herinnerd, en aan het eind van de dag was ik daar zo geïrriteerd door geraakt dat ik bijna ging kotsen bij het idee van een Valentijns feest. Ik hoopte met heel mijn hart dat James niet zou gaan, maar te zien aan de plotselinge groepen meisjes die giechelden als hij langs ze heen kwam lopen in de hallen, wist ik wel zeker dat dat niet het geval was.

Ik had rond de middag overwogen om Scorpius te zeggen dat ik niet zou gaan, maar toen ik hem tijdens de les was tegengekomen, leek hij zo enthousiast te zijn dat ik het niet over mijn hart kon krijgen om zijn enthousiasme te breken.

En dus liep ik 's avonds laat door de hallen, op weg naar de Grote Zaal - daar waar het Valentijnsfeest zou worden gehouden. Ik zag er lang niet zo mooi en elegant uit als de meeste meisjes die ook naar het Valentijnsfeest gingen, maar ik had een nette jurk kunnen vinden en had besloten dat die jurk goed genoeg was. Ik zou er toch niet lang blijven, en daarbij - het hele feest kon mij gestolen worden. Niemand - afgezien van Scorpius - had er behoefte aan dat ik zou komen, en die gedachte werd alleen maar meer bevestigd toen de mensen uit de groepjes die voor de ingang van de Grote Zaal stonden mij met vuile blikken aankeken.

Ik negeerde hen, liep met een snelle pas langs de mensen heen en stapte de Grote Zaal in.

Ik kon mijn maag voelen omdraaien bij de aanblik van de roze ruimte die ik toen aantrof. Er waren zo te zien meer versieringen opgehangen en de tafels van de huizen waren opzij geschoven zodat er ruimte was voor de groepen die met elkaar stonden te dansen of praten. Een aantal professoren stonden ook ergens in de ruimte, maar niet voor het Valentijnsfeest zelf: ze stonden er om de leerlingen in de gaten te houden. Anderling was er ook, maar ze leek mij niet op te merken - daarom besloot ik met mijn ogen naar Scorpius te zoeken.

Maar natuurlijk schoten mijn ogen bij het eerste beste teken van James meteen naar hem toe.

Mijn hart leek bedolven te worden onder meters sneeuw toen ik hem aantrof tussen de mensen. Katherine Kwak had haar arm strak om de zijne geklemd en leek mij eerder te zien dan dat James mij zag. Haar snavelvormige neus richtte zich met een soort triomfantelijke blik mijn kant uit toen ze mijn geschokte gezicht zag.

James had vanuit zijn ooghoeken blijkbaar gezien dat ze haar hoofd had gedraaid, want hij keek nieuwsgierig in de richting waar zij uit keek.

Zijn blik verstarde toen hij mij zag.