The Last Slytherin

23. Dark Times Lie Ahead Of Us.

Ik had nooit gedacht dat slapen mijn minst favoriete bezigheid zou kunnen worden, maar dat was het nu toch echt. Slapen deed ik trouwens nauwelijks, daarom was ik blij dat ik nu eindelijk naar de Grote Zaal kon om de dag te beginnen - ook al was ik nog zo moe.

Maar toen ik aan kwam in de Grote Zaal merkte ik meteen dat er iets anders was. In plaats van druk gepraat werd er slechts op gedempte toon gepraat en de sfeer leek nogal bedrukt, alsof er iets was gebeurd. Ik wierp een blik op de Griffoendor tafel. Roos lag met haar hoofd verborgen in haar armen en Albus zat er onverschillig naast, alsof hij niet goed wist wat hij met haar aan moest. Ik liep vlug naar ze toe.

'Roos?' Vroeg ik, nog voordat ik plaats nam.

Roos keek op, haar gezicht geïrriteerd, maar dat verzachtte toen ze zag dat ik het was. Ze trok haar mond open, maar voordat ze iets kon zeggen verplaatste Albus zijn aandacht naar de ingang van de Grote Zaal, waarna ik uit nieuwsgierigheid volgde.

James kwam naar binnen lopen. Ik had hem nog steeds niet gesproken. Gisteren kon ik hem niet vinden, tot ik 's avonds met Roos in de leerlingenkamer had gezeten en hij terug bleek te komen van het Valentijnsgala, aangeklampt door Katherine Kwak, zijn vriendin sinds gisteren. Katherine zat in hetzelfde jaar als James. Ik kende haar nauwelijks en daarom begreep ik ook niet echt waarom ik haar niet aardig vond. Ik had nog nooit tegen haar gepraat, maar iets in me irriteerde me meer dan zou moeten en ik wist niet precies wat het was.

'Mia.'

Ik draaide mijn hoofd naar Roos, ik was nog steeds niet gaan zitten, maar daar leek Roos het niet over te hebben. Ze keek naar mijn handen, die ik zonder het te merken had gebald tot vuisten.

Ik deed alsof ik het niet had gezien en wilde plaatsnemen, maar toen ik me draaide om te gaan zitten, botste ik haast tegen Anderling aan.

'Sorry professor.' Mompelde ik.

'Geeft niet.' Zei ze kalm. Ik dacht dat ze door zou lopen, maar ze hield haar blik bezorgd op Albus en Roos gericht. 'Wemel, Potter, kan ik jullie even spreken?'

Albus en Roos keken elkaar even verbaasd aan, maar stonden toen op. Even dacht ik dat ik alleen zou worden achtergelaten in de Grote Zaal, maar Anderling bleef opeens staan en leek iets te overwegen, waarna ze uiteindelijk haar ogen een beetje bezorgd in die van mij priemde. 'Misschien is het maar beter dat jij ook mee gaat, Parker.'

Ik knikte verward, ik wist niet goed waar over ze ons wilde spreken, voor zo ver ik wist had ik niks fout gedaan. Nee, dat was niet waar - ik had veel fout gedaan, maar zij kon daar niet van weten.

'Potter, jij ook!' Riep ze in het voorbijgaan naar James, die leek te schrikken. Even grijnsde ik, maar toen realiseerde ik me dat ik dat maar beter niet kon doen.

Uiteindelijk liepen we zwijgend achter Anderling aan, op weg naar haar kantoor. Albus en James liepen voor en Roos en ik achter, ik met mijn blik op de grond gericht, terwijl ik me afvroeg of James nog steeds dacht dat ik loog over mijn naam.

'Ik denk dat jullie het nieuws wel hebben gelezen vanmorgen.' Begon professor Anderling met een trilling in haar stem, die verraadde dat ze gespannen was.

Albus en Roos knikten, maar James - evenals ikzelf - leek niet te weten waar dit over ging. 'Sorry professor?' Vroeg hij.

'Over de-' professor Anderling weerhield zichzelf er van om verder te praten en keek argwanend naar een schilderij, waar we snel voorbij beenden. '-ik vertel het zo wel. De schilderijen gaan graag bij elkaar op bezoek, ik wil niet dat het hele kasteel dit hoort.'

Roos en ik keken elkaar even ongerust aan, ook al wist ik niet waar het over ging - maar zij blijkbaar wel.

Uiteindelijk kwamen we bij de grote trap met de waterspuwer. Anderling siste vlug het wachtwoord, dat ze zo te zien al veranderd had sinds de keer dat ik er was geweest. Ze gebaarde dat we moesten volgen en Roos en ik stapten als eerst de trap op, gevolgd door Albus en James.