The Last Slytherin

85. Slytherin's Blood.

Naarmate de dagen voorbij gingen, begon ik in te zien dat Narcissa een verbitterd persoon was. Ze wilde de controle houden en had bepaalde meningen als het ging om bloedzuiverheid, en ze was niet bang om dat te laten merken. Tegen Scorpius James, Albus en Lily was ze aardig, en hoewel mijn bloed ook zuiver was, behandelde ze mij net zo snauwerig als ze Roos en Hugo behandelde. Roos had dit wel door - en dat was ook niet gek, want het viel niet te missen. Ze hield Roos met korte opmerkingen bij Scorpius weg, en als Astoria iets zei over bepaalde onderwerpen waar zij het niet mee eens was, snoof ze kleinerend. Misschien was dit slechts wie ze was - misschien was dit wat haar geschiedenis haar had gemaakt. Ik wist niet precies wat haar rol was geweest in de strijd tegen Voldemort, maar te horen aan het woord "Hem", had ze niet aan de goede kant gestaan.

Astoria en Draco waren echter aardig. Ze praatten met ons, ze hielden ons op de hoogte van Grimmaudplein 12 en waren gezellig. Het huis was echter groot en duizelingwekkend, maar nu er tien personen in leefden, was er altijd wel iemand die je tegen kwam in de hallen.

Na een dag of drie besloten we naar buiten te gaan. Het was niet zonnig, noch koud. Tussen de grijze laag wolken door waren een aantal blauwe plaatsen te zien, maar de zon hield zich zilverachtig schuil achter de wolken. We hadden niet veel gedaan, naast over het pad lopen, de bomen bekijken en een pauw proberen te lokken.

James en ik lagen naast elkaar in het gras - omhoog starend naar de vlakke grijsheid van de wolken. Ik wist niet precies meer hoe, maar het ene moment hadden we nog rondgehangen bij Scorpius, Roos en Albus, en het volgende moment had James een dennenappel tegen mijn hoofd gegooid en waren we lachend en gooiend naar een verlaten deel van de tuin afgedwaald. Nu lagen we hier, zonder echte reden, zonder iets te zeggen.

'Mag ik je wat vragen?' Vroeg James toen.

Ik keek naar hem opzij. 'Wat?'

Hij keek niet terug. Hij bleef omhoog staren, leek even te twijfelen en kneep zijn ogen toen lichtelijk samen. 'Zou je jezelf hebben laten vallen? Als Knoop je niet omhoog getrokken had?'

Over dat antwoord hoefde ik niet eens na te denken. 'Ja.'

'Dus... je meende het?'

Ik knikte, wendde mijn hoofd weer van hem af en staarde naar de lucht.

'Je... meende het ook toen je zei dat je alles voor de Dooddoeners zou doen als ze ons lieten gaan?' Vroeg hij toen voorzichig.

'Ja.'

Hij draaide zijn hoofd naar mij. 'Zelfs als dat betekend had dat je opnieuw een moord zou moeten plegen?'

Het was een gemene vraag, maar toch, ook al zou het antwoord hem niet bevallen, leek iets in me de waarheid te willen vertellen. Dat wanhopige stemmetje van het meisje dat ik ooit was geweest, dat nu gekweld werd in mijn lichaam, weggestopt door de duisternis; die zwakte in mij - het wilde hem toelaten. Duisternis had mijn angsten en zwakte zolang overschreeuwd, maar nu ik hier met hem lag, in de koude wind, leek die duisternis niet van belang. Ik voelde me veilig.

'Ja.' Zei ik.

Hij zuchtte, afkeurend. 'Maar waarom?' Vroeg hij. Irritatie sprong in zijn stem omhoog. 'Waarom kan het nemen van andermans leven jou zo weinig schelen?'

Ik ging niet echt op zijn irritatie in. Mezelf verdedigen zou toch niet helpen, want hij had gelijk: het kon mij echt niet schelen.

'Het is moeilijk uit te leggen.' Zuchtte ik.

'Natuurlijk.' Zei hij snauwerig. Hij ging overeind zitten, keek op mij neer en wendde zijn ogen geërgerd af toen hij zag dat mijn gezicht kalm en uitdrukkingsloos stond. Hij keek naar zijn vingers, die hij nu afwezig over het gras streek. 'Ik kan het gewoon niet begrijpen.' Zei hij. 'Dat je... iemand kan doden, en er dan over kan praten alsof het niets is. Ik begrijp niet hoe jij je ogen 's nachts kan sluiten, Mia.'