The Last Slytherin

56. Christmas.

De stiltes waren het ergst.

In de stiltes was er namelijk niks dat mij van mijn herinneringen vandaan kon houden, en toch bleef ik de stilte opzoeken, omdat het zelfverwijt wegens mijn leugens me kwelde telkens als ik in de gezichten keek van de mensen die mij wilden helpen. Maar in de stiltes: daar kwamen herinneringen tot leven. Stiltes waren namelijk geen echte stiltes meer - mijn hoofd vulde de stiltes met gruwelijkheden zoals de gil van mijn moeder, het geroep van de Dooddoeners, de vreselijke, oorverdovende klappen die door het huis hadden geklonken van een bestaan dat ik vergeten was. En als mijn hoofd dat deed, kon ik het verdriet door mijn botten voelen gaan - als een nare, stekende pijn. Het verdriet liet mij echter nooit met rust: zelfs al waren er geluiden om mij heen. Het verstopte zich in een uithoek van mijn hart, sprong naar boven wanneer het de kans er voor kreeg en liet niks anders dan een vreselijk grauw beeld van mijn toekomst achter. De tijd bracht mij namelijk niet verder in de toekomst: het bracht mij verder weg van mijn verleden. Elke seconde van de dag was een kwelling aan de tijden die voorbij waren gegaan - elke seconde leefde ik in het verleden, ook al was er nog een lange toekomst die voor mij lag. En de stiltes... de stiltes waren vreselijk omdat ik dan zowel aan de toekomst als aan het verleden herinnerd werd, en geen van die beide dingen maakte me gelukkig. Het verleden wilde ik vergeten... mijn toekomst wilde ik niet meemaken.

En hetgeen wat mijn geluk pas echt neersloeg was het feit dat er geen manier was om dat probleem op te lossen... nee, dat was niet waar: er was één manier - een manier waar ik liever niet aan dacht.

Maar nu - op kerstochtend, had ik de stilte opnieuw opgezocht, slechts omdat het beeld van een hechte familie als de Wemels mijn hart verbrijzelde. Ik had het gevoel gekregen dat ik hun liefde niet verdiende, daarom had ik me van hen afgesloten: ik zat op de trap van de veranda bij de achterdeur, starend naar de besneeuwde tuin van het Nest.

De hemel lag als een grauwe mist over de aarde heen - sneeuwvlokken dwarrelden neer op de aarde, langzaam, rustig, kalm, want sneeuwvlokken waren sneeuwvlokken, en het enige doel dat sneeuwvlokken hadden was neervallen op de aarde. Er lag al een dikke laag op de aardbodem - het was dan ook vreselijk koud, maar het kon mij niet schelen. De ijzige wind was het enige ding dat mij af en toe weg wist te trekken van mijn gedachten. Ijspegels glinsterden in het zilverachtige vage licht van de zon, ze hingen aan de takken, het dak van het Nest en aan het hek van de veranda. De sneeuw had ook de takken van de bomen bereikt: alles was bedekt met dat kleine, witte laagje sneeuw. Maar hetgeen waar ik me nog het meest over verwonderde, was de stilte die in de lucht hing. Er waren geen vogels die zongen, geen krekels die geluiden maakten en ook geen bladeren die ruizden in de wind. De natuur leek stil te staan - de tijd leek stil te staan, en dat was het enige wat ik op dit moment nodig had.

Maar de tijd stond in werkelijkheid niet stil, en daar kwam ik achter toen er voetstappen op het hout van de veranda klonken. De planken kraakten luid, maar ik keek niet om - ik wist namelijk al wie er aan kwam.

James zeeg het volgende moment naast mij neer op de trede van de trap.

Hij droeg de trui die Molly Wemel hem vanmorgen had gegeven. Het was een smaragdgroene trui en er stond een grijze "J" op...

Verbazingwekkend genoeg droeg ik op dit moment een trui met dezelfde kleuren, op die van mij stond alleen een grijze "M". Molly Wemel had mij de trui vanmorgen met een brede grijns overhandigd, en nu begreep ik haar gezichtsuitdrukking pas echt goed.

'Het vriest.' Meldde James - zijn stem galmde door de roerloze hemel.

Ik zuchtte. Het enige wat hij de laatste paar dagen tegen me had gezegd waren dingen zoals dit. Hij vermeed mij: hij deinsde van mij weg, voorkwam aanrakingen en praatte vlak en voorzichtig met me. Het was vreselijk - en vooral omdat hij dat allemaal deed om mij veilig te laten zijn. Hij dacht nog steeds dat alles wat gebeurd was zijn schuld was.