The Last Slytherin

24. The Unforgivable Curses.

Toen ik onderaan de trap kwam stond Roos nog op me te wachten. Haar gezicht was nogal bleek, maar ze zei niets over het gesprek van net, ook al wist ik dat ze zich ontzettend zorgen maakte.

'Wat zei Anderling?' Vroeg ze met een schorre stem. Waarschijnlijk vroeg ze het om afleiding te zoeken van het nieuws dat ze zonet te horen had gekregen.

'O, niks.' Ik dwong mezelf te glimlachen, om Roos gerust te stellen, maar het was nogal moeilijk om iemand gerust te stellen als je dat zelf niet eens was.

Roos knikte en keek een beetje verdwaasd om zich heen. 'Weet jij welke les ik nu heb?'

Ik trok verbaasd mijn wenkbrauwen op. Het gebeurde maar zelden dat Roos niet wist welke les ze had. 'Nee.' Zei ik. Ik wist wel welke les ik nu had, Bezweringen met Ravenklauw, maar daar had Roos weinig aan. 'Waar is Albus? Hij weet het toch wel?'

'O, ja. Volgensmij ging hij die kant op.' Mompelde ze, terwijl ze de rechter hal in liep, maar uiteindelijk toch van gedachten veranderde en hoofdschuddend naar de linker hal liep.

Het derde lesuur had Zwadderich eindelijk les met Griffoendor, namelijk Verweer Tegen Zwarte Kunsten van professor Wolfgang. De hele klas was echter zo opstandig geweest dat hij ons een opdracht had gegeven en zelf het lokaal was uitgerend.

Ik legde mijn stuk perkament met de opdracht op zijn bureau. Ik was als eerste van de klas klaar, maar dat kwam gewoon omdat niemand überhaupt was begonnen aan de opdracht. Zelfs Roos niet, toen ik net opstond om mijn perkament in te leveren had ze maar drie zinnen en aangezien ze nog steeds voor zich uit staarde, nam ik aan dat dat niet was veranderd.

Ik wilde terug lopen naar mijn plaats, maar door mijn onhandigheid struikelde ik en kwam ik met mijn zij tegen iemands tafel aan, waardoor ik uiteindelijk op de vloer lag. Ik vervloekte mezelf, ik was de hele dag al zo klunzig bezig.

'Hey, Parker. Wat is dit?'

Vandaag leek het geluk me de rug toegekeerd te hebben, want van de vijftig tafels waar ik tegen aan had kunnen stoten, was ik perse tegen die van Melissa aangelopen.

Ik keek om en zag dat ze een briefje van de grond raapte. Vlug stond ik op, ook al had ik geen idee van wie dat ding was.

'Dit viel uit je zak.' Grijnsde ze, terwijl ze nonchalant met het briefje in haar vingers draaide.

'Geef het terug.' Zei ik, puur uit nieuwsgierigheid, want ik had niet eens gemerkt dat er een briefje in mijn zak had gezeten en wilde dolgraag lezen wat er op stond.

Melissa negeerde mijn vraag en bewoog haar hand vlug weg toen ik het briefje uit haar handen wilde grijpen. 'Wat is het?' Vroeg ze, waarna haar grijns nog breder werd. 'Is het een liefdesbrief?'

Ik begon geïrriteerd te raken, niet om het feit dat ze me er van verdacht liefdesbrieven te schrijven, maar omdat ze de brief niet terug wilde geven. 'Geef het!'

Ze lachte en maakte aanstalten om het briefje open te vouwen. 'Oké, dan zoek ik het zelf wel uit.'

'Geef het terug!'

Beide keken we om, een paar tafels verder was Scorpius opgestaan, die nu met een kwade uitdrukking naar Melissa keek.

Zij trok haar wenkbrauwen vragend omhoog, maar toen ze zag dat hij het serieus meende, draaide ze haar hoofd vurig naar mij. Met een laatste geïrriteerde blik propte ze het briefje in mijn uitgestoken hand.

Ik wierp Scorpius een dankbare blik toe, ook al wist ik niet echt waarom hij het voor me op had genomen. Vlug liep ik naar mijn plaats toe, met het briefje nog steeds in mijn hand gefrommeld.