Nowe Życie

Rozdział 44

Tak jak Mark obiecał po 20 minutach był w szpitalu. Razem z Ashem, czekaliśmy na niego już gotowi, gdy tylko zadzwonił, że dojeżdża na miejsce, my wyszliśmy z budynku. Oczywiście po drodze kilka pielęgniarek i lekarzy próbowało nas z powrotem zabrać do sali. W końcu się wkurwiłam i wyjęłam spluwę.

- Spierdalać, bo łby odstrzelę. - warknęłam, a wszyscy posłusznie sobie poszli.

Pod budynkiem stał już zaparkowany Peugeot 2008. Bez słowa razem z Ashem weszliśmy do auta, a Mark ruszył, kierując się do domu.

- Ash zadzwoń do Luke'a, żeby zorganizował obowiązkowe spotkanie dla wszystkich z domu za 15 minut. - polecił, a mój kuzyn wykonał polecenie.

- Będą czekać. - oznajmił chłopak, kończąc połączenie.

- Dobrze. Maya mów wszystko co wiesz.

- Okey. A więc tak. Próbowałam namierzyć telefon Any, ale bez skutecznie, bo ostatnio meldował się na wyścigach. Po kilku godzinach uświadomiłam sobie, że mam numer do Roberta. Wpisałam go i namierzyłam jego telefon. 4 godziny temu był w opuszczonych magazynach na przedmieściach.

- Rozumiem. - oznajmił krótko. - powtórzysz to na spotkaniu.

Kiwnęłam głową, a resztę drogi pokonaliśmy w ciszy. Gdy przekroczyliśmy próg domu, od razu skierowaliśmy się w stronę sali narad, gdzie czekali już wszyscy.

- Co się stało?- zapytał John

- Maya namierzyła Ane.

- Jak?- zdziwił się Sam - Pracujemy nad tym od czterech dni i nic nie wyszło, a ty ledwo się obudziłaś i od razu ją znalazłaś?

- Tak. Namierzyłam numer Roberta.

- Przecież w żadnej bazie nie ma jego numeru. - odparł zszokowany.

- Powiedzmy, że dostałam go prywatnie.- wyjaśniłam

- Nie czas teraz na to. Wyruszamy jutro o pierwszej w nocy. Do tej pory informatycy, Simon, Tom, Patrick, Luke i ja musimy opracować plan.

- A Ash i ja?- zapytałam wkurzona, bo już domyślałam się do czego to zmierza.

- Wy jesteście odsunięci od akcji z powodu odniesionych ran.- powiedział spokojnie.

- No ciebie chyba pojebało. - warknęłam

- Nie tym tonem.

- Jadę na tą akcję, czy to ci się podoba, czy nie.

- Niby dlaczego?- warknął.

Oho! Wkurzanie szefa gangu, chyba nie jest zbyt mądre, ale teraz szczerze powiedziawszy, to mam to w dupie.

- Bo Ana jest moją przyjaciółką. Nie zna was. Serio myślisz, że wsiądzie do aut gangsterów, po tym jak 4 dni, była przetrzymywana i to jeszcze przez to, że ten skurwysyn się na mnie uwziął?!

- Zna mnie, Luke'a i Simona. Kojarzy Arthura i Tom'a. A jak nie wsiądzie z własnej woli to podamy jej chloroform.

- Ciebie naprawdę pojebało! Myślisz, że ja na to pozwolę?!

- Nie masz nic do gadania. Jestem twoim szefem, zrobisz to co ci karze!- na jego słowa się zaśmiałam.

- Oboje dobrze wiemy, że nie zrobię. A poza tym jak nie pozwolisz mi jechać, to po prostu nie podam ci adresu, a opuszczonych magazynów na przedmieściach, tu jest w chuj i jeszcze trochę.

- A myślisz, że mnie obchodzi ta dziewczyna? Ratuję ją tylko dlatego, bo wiem, że jeśli tego nie zrobię dwoje, a może nawet i więcej moich najlepszych ludzi mnie opuści!- krzyknął.

- Jeśli nie pozwolisz mi jechać, ja ci nie powiem adresu, a jeśli ci go nie powiem, ty nie pojedziesz, więc ja zrobię to sama. Tak czy tak stracisz człowieka.

- I co ty myślisz? Że jak pojedziesz po nią to wypuści was obie? Śmieszna jesteś. Będzie miał ciebie, a na tym mu zależy. Rudą zabije, a ty będziesz w niewoli. Co ci to da?!

- Wole zginąć robiąc coś, niż czekać na wieści, czy wy żyjecie. - powiedziałam spokojnie.

Usiadłam na krześle, bo nawet nie wiem, w którym momencie tej kłótni wstałam. Oparłam głowę na złączonych rękach, biorąc kilka oddechów, żeby się uspokoić.

- Dobra. - powiedział już spokojny Mark. - Możecie jechać. - kiwnęłam głową, że rozumiem, ale dalej jej nie podnosiłam. - Osoby, które wcześniej wymieniłem plus Ash, zostają w pomieszczeniu planując. Reszta wraca do swoich zajęć. Josh, Matt zróbcie nam najpierw kawy i coś do jedzenia. Maya idziesz ze mną.

Po rozkazie wszyscy ruszyli w swoje strony. Komputerowcy poszli po swoje laptopy. Ash, Tom, Simon i Luke przynieśli mapy i plany, oraz teczki z członkami gangu Roberta, Josh i Matt poszli do kuchni, a reszta do salonu, albo swoich pokoi. Ja z Markiem ruszyliśmy do jego gabinetu.

- Siadaj. - polecił wchodząc do pomieszczenia.

Wciąż byłam na niego zła, ale wiedziałam, że zrobił to, ponieważ się o mnie martwi i troszczy.

- Przepraszam Cię Mayu. Ale proszę Cię zrozum jesteś dla mnie jak córka, kilka dni temu zostałaś postrzelona, a teraz chcesz jechać na misję. Ja wiem, że jesteś silna i nie chodzi o to, że w ciebie nie wierze. Jesteś moim najlepszym człowiekiem, ale najzwyczajniej w świecie się martwię.

- Ja też przepraszam, ale Ana jest dla mnie jak siostra. Cholernie się o nią martwię, a ty mi kazałeś tutaj zostać.

- Rozumiem. I jeszcze raz przepraszam, a teraz mam do ciebie jeszcze jedną prośbę. Tak jak powiedziałem jesteś moim najlepszym człowiekiem i mimo, że jesteś z nami dopiero miesiąc, ja wiem, że to jest twoja przyszłość. A prawda jest taka, że nawę jakbyś chciała odejść to to, wcale nie jest takie łatwe, wszystko się będzie za tobą ciągnąć i to już zawsze...

- Do rzeczy. - przerwałam mu, a on się lekko uśmiechnął

- Wiesz, że Luke jest moją prawą ręką. Chciałbym, żebyś od teraz była moim drugim zastępcą. Luke ci ze wszystkim pomoże, wprowadzi we wszystko, ale czy ty się zgadzasz?