Μπερδεμένη Αγαπη

Κεφάλαιο-70ο

Πλευρά Κατερίνας

Εμείς: "Γιατρέ!"

Εγώ: "Γιατρέ τι γίνεται? Καλά είναι?"

Γιατρός: "Ηρεμήστε παιδιά..Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας..Θα του αφαιρέσουμε τη σφαίρα και όλα θα είναι εντάξει.."

Εγώ: "Δόξα το Θεό!"

Σόφη: "Μπορούμε να τον δούμε?"

Γιατρός: "Προς το παρόν όχι..Αύριο όμως, που θα του έχουν αφαιρέσει τη σφαίρα θα μπορείτε..Τώρα πρέπει να πηγαίνω.." Λέει και φύγει..

Χάρης: "Ευτυχώς που είναι καλά!"

Ειρήνη: "Εσύ μωρό μου πώς βρέθηκες εδώ?" Λέει στον Ιάσονα..

Ιάσονας: "Ήθελα να σε δω και την ώρα που ερχόμουν σας πέτυχα στη φάση!"

Άρης: "Αυτά είναι.."

[..]

Ξύπνησα από το φως του ήλιου που έπεφτε στο πρόσωπό μου..Αμέσως σηκώνομαι να πάω να βρω ένα γιατρό..

[..]

Εγώ: "Γιατρέ, γιατρέ!"

Γιατρός: "Παρακαλώ.." Ο ίδιος ο χθεσινός!

Εγώ: "Μπορώ να δω τον Άγγελο?"

Γιατρός: "Εννοείς το παιδί που μας έφεραν χθες?"

Εγώ: "Ναι! Μπορώ?"

Γιατρός: "Μπορείς..Δωμάτιο 102.."

Εγώ: "Ευχαριστώ!" Λέω και τρέχω να βρω το δωμάτιο..Παρεπιπτόντως δεν έχουμε περάσει και λίγα τον τελευταίο ένα χρόνο..Το ξύλο που παίξαμε με κάτι μαλάκες που ήθελαν να μας βιάσουν, όταν μας κλείδωσε σε μια αποθήκη ο απαγωγέας του Άγγελου, όταν απήγαγε τον Άγγελο, το ξύλο στην Αγγλία, τα κυνηγητά, οι καυγάδες οι τσαντοβολίες και τώρα οι σφαίρες και οι πυροβολισμοί..Η αλήθεια είναι ότι η ζωή μας δεν είναι normal!

Με αυτά φτάνω στο δωμάτιο του Άγγελου, ανοίγω σιγά την πόρτα και μπαίνω μέσα όπου τον βρίσκω στο κρεβάτι του..Πλησιάζω περισσότερο, κάθομαι στην καρέκλα δίπλα του και τον παρατηρώ που κοιμάται..