Μπερδεμένη Αγαπη

Κεφάλαιο-106ο

Πλευρά Κατερίνας

Είναι Σάββατο βράδυ κατά τις οχτώ..Έχω πάει στην παραλία που πηγαίναμε με τα παιδιά και καθισμένη στην άμμο φέρνω στο μυαλό μου όλα αυτά που περάσαμε με την παρέα, αλλά πιο πολύ με αυτόν..

Τα κύματα που σκάνε στην ακτή μου θυμίζουν τον ατίθασο χαρακτήρα του και το χρώμα της θάλασσας τα μοναδικά του μάτια..

Πώς μπορώ να λέω ότι τον μισώ? Δε μπορώ να ξεχάσω..Ακόμα είναι στην καρδιά μου, τίποτα δεν ξεπέρασα, τίποτα δεν ξέχασα από αυτόν..

Δάκρυα κάνουν την εμφάνισή τους και αυτή τη φορά τα αφήνω να τρέξουν στα μάγουλά μου..

Τον αγαπώ..

[..]

Είμαι στο δωμάτιό μου και παίζω κιθάρα, όταν ακούω το κινητό μου να χτυπάει..

Εγώ: "Ναι?"

Εύα: "Έλα, έφτασες?"

Εγώ: "Ναι, γιατί?"

Το κινητό κλείνει..

Εγώ: "Εύα? Εύα! Τι σκατά έπεσε η γραμμή? Τέλος πάντων.."

...

Εδώ και 10 λεπτά ψάχνω να δω τι ρούχα θα βάλω στο πάρτι..

Σήμερα θα αλλάξω χρόνο με τις κολλητές μου! Τι πιο υπέροχο?

Έτσι όπως ψάχνω ακούω φωνές απ' έξω..

Βγαίνω απ' το δωμάτιό μου και πηγαίνω προς την κουζίνα..

Μαμά: "Έφτιαξα κρέπες, ελάτε στην κουζίνα.." Στέκομαι στο διάδρομο για να ακούσω καλύτερα..

-: "Αα, τέλεια και έχω μια λιγούρα!"

-: "Μακάρι οι βιταμίνες να βρισκόταν στις κρέπες!"

-: "Αφού επιμένετε!"

Τι στο καλό, τσιγγάνοι ήρθαν?

-: "Η Κατερίνα?"

Ηηη! Μαμά μην τολμήσεις και πεις..Μιλάνε τώρα ευγενικά και μετά θα μας βιάσουν όμορφα κι ωραία!

Μαμά: "Μέσα, τώρα θα της πω να έρθει.."

Δε χρειάζεται! Έρχομαι και παίρνω και το δίκανο για άμυνα..

Πάω στην κουζίνα και αυτό που βλέπω μου κόβει την ανάσα..

Εγώ: "ΚΟΡΊΤΣΙΑ, ΕΣΕΊΣ?!"