Verloren Liefde (VOLTOOID)

55

Bijlage: Wassim.
Veel leesplezier!

---

19 januari, zaterdag 17:12

We zijn al een week verder. Ik slenter over de straten van Breda, op zoek naar  een zwangerschapstest.

Ja, je leest het goed. Een zwangerschapstest.

Ik denk namelijk dat ik zwanger ben van Wassim. Besef, op mijn 17e gewoon.. Ik zucht en wandel de Kruidvat in. Ergens hoop ik wel dat ik zwanger ben, het lijkt me zo leuk om een dochtertje of zoontje te hebben! Ik pak een random test die ik het mooist vind en reken hem af bij de kassa.

Wassim en ik hebben elkaar de hele week genegeerd. Ik heb hem vooral genegeerd omdat ik dat ene zag in zijn laptop. Maar vandaag ben ik bereid om aan hem te vragen wat dit allemaal betekend. Wat hij in zijn laptop heeft staan kan gewoon echt niet..

Ik hoop met heel mijn hart dat het niet van hem is.

Als ik vind dat ik genoeg gewinkeld heb, slenter ik weer naar de bushalte. Ik moet echt even mijn rijbewijs gaan halen hoor..

Terwijl ik wacht op de bus probeer ik een plan van aanpak te bedenken. Ik ga naar huis, en kijk of ik zwanger ben. Grotendeels van mij verteld me dat ik zwanger ben, dus de kans is waarschijnlijk groot. Maar goed.. Als ik dat heb gedaan ga ik naar Wassim toe.

Als eerst ga ik hem vragen over dat in zijn laptop en daarna vertel ik hem dat ik zwanger ben. Ik hoop dat het goed komt.. Maar iets verteld mij dat het niet goed komt..

Voor de zoveelste keer vandaag zucht ik  en sta op als de bus er eindelijk is. Ik scan mijn ov en neem achterin plaats. Voorzichtig pak ik de zwangerschapstest en wrijf erover. Een klein glimlachje vormt er op mijn gezicht als ik denk aan dat er een mini-Nora in buik kan zitten. Of een mini-Wassim😒

Ik snuif mijn neus en kijk geïrriteerd naar een kleuter die zit te janken bij zijn zus. "Kun je er alsjeblieft voor zorgen dat je broertje je kop houd? Vriendelijk bedankt." Ik draai me weer om en zet een geamuseerd lachje op.

Ik mag dan wel leven met problemen, verdriet en pijn, maar Nora is Nora niet als ze soms niet kan lachen om haar leuke opmerkingen.

Ik voel getik op mijn schouder en geërgerd draai ik me om. "Waarom praat je zo asociaal tegenover mijn dochter?" "Pardon? Ik vraag alleen of uw snotaap zijn mond dicht kan houden, hij irriteert me namelijk mateloos. En volgens mij ben ik niet de enige?" Zeg ik met opgetrokken wenkbrauwen terwijl ik de bus rondkijk. Iedereen zit inmiddels te genieten van het showtje.

En Marokkanen zouden Marokkanen niet zijn als ze niet zouden mengen. "Awiwi! Mocro flavouuuurrrr!" Gilt er een Marokkaanse jongen van ongeveer 18 jaar vanuit een hoek. Ik kijk hem aan en schiet in de lach, waardoor hij grijnzend knipoogt. Lachend schud ik mijn hoofd en laat mijn trouwring zien. Meteen kleuren zijn wangen rood en hij slaat zijn blik snel neer.

De bus stopt ineens en ik sta snel op. "Fijne dag nog verder!" Roep ik naar iedereen die me aangaapt en stuur een luchtkus naar de moeder die mij vernietigend aankijkt. Ik pak mijn tassen en loop vrolijk de bus uit.

Ik ken hier toch niemand, dus het boeit me niet hoe mijn reputatie nu is. Waarschijnlijk heel hoog, want ik ben geweldig?

En alsof ik karma heb gekregen van iets begin ik keihard te hikken. Maar dan die ene hik die zo hard is dat hij zelfs pijn doet? Hikkend loop ik naar huis en geïrriteerd sla ik de voordeur open en snel schop ik mijn Adidasjes uit.

Ik grijp naar de test en ren als een idioot naar de wc. Ik doe wat ik moet doen en wacht geduldig af. Als ik een piepje hoor bijt ik in mijn wang en met gespleten ogen kijk ik naar het schermpje.