Verloren Liefde (VOLTOOID)

72

Volgende dag, 14:39, locatie: Khadija's woonkamer (op de grond met een matras)

Huilend trek ik de dekens tot ver boven mijn hoofd en negeer iedereen die nu aan het schreeuwen is. Ze begrijpen mij toch niet.. Niemand van hun heeft meegemaakt wat ik meegemaakt heb. Keer op keer val ik weer in een diepe gat. Elke keer gebeurd het weer. Net wanneer ik denk dat alles goed komt..

''Nora je gaat nu normaal doen!'' Schreeuwt Youssra terwijl ze de dekens van me afrukt. ''Fuck you! Je begrijpt mijn pijn toch niet!'' Gil ik kwaad terug terzelfder tijd ik de dekens weer op me gooi. ''Nee natuurlijk niet als we niet weten wat er aan de hand is!'' Barst Nesrine nu los.

Geschrokken gooi ik de dekens weer van me af en voel dat mijn gezicht samentrekt. ''Tegen wie sloeg je zo een toon?'' Vraag ik kalmpjes aan Nesrine. Meteen hangt er een gespannen sfeer in de lucht en alle blikken zijn op haar gericht.

''Tegen jou, wie anders?'' Zegt ze spottend. ''Wollah beter voor je gedraag je je.'' Sis ik gefrustreerd. Alle emoties voel ik samen in één kroppen. ''En anders?!'' Ik spring op en kijk haar woest aan. ''What the fuck is jouw probleem.'' ''Jíj bent mijn probleem a idiotto.'' Geërgerd loop ik op haar af waarna ik op haar spring.

''Wat er in mijn leven gebeurd gaat jou helemaal niks aan!'' Schreeuw ik terwijl ik hard aan haar haar trek. Ze irriteert me dood. Meer dan dood. En het voelt lekker om al mijn emoties op haar te uiten. Ik word hard weggetrokken door Mo en Nasr, maar bijt algauw in hun armen. ''Laat me die bitch vermoorden!'' Ik sla de hand van Khadija hard weg en ren weer naar Nesrine toe, die me hard duwt waardoor ik nog bozer wordt.

Gillend gooi ik de afstandbediening op haar en algauw hoor je een harde gil. ''NORA WAAR THE FUCK BEN JE MEE BEZIG?'' Schreeuwt Mo ziedend. Hij trekt me aan mijn arm en duwt me naar de gang. ''Raak me niet aan!'' Gil ik als hij me duwt om mijn Adidas slippers aan te trekken. Als hij me een dreigende blik gunt, hou ik mijn mond en steek ik mijn voeten in mijn slippers aan. ''Naar buiten.'' Hij duwt me de voordeur uit en trekt de deur achter zich dicht.

''Zied, lopen.'' We lopen in stilletjes het appartementencomplex uit en hij wijst naar zijn auto. Ik zucht en voel nu pas de barstende hoofdpijn. Snel stap ik in en meteen leun ik mijn hoofd tegen het raam aan. Als Mo nog niet de auto gestart heeft draai ik mijn hoofd om. ''Waarom start je nog niet?'' Vraag ik voorzichtig. ''Omdat ik antwoorden wil. Waarom ben je zo doorgedraaid? Wat is er ineens aan de hand?''

Ik zucht en knipper mijn ogen door de tranen die weer eens prikken. Zal ik het hem gewoon vertellen? Het is wel mijn broer.. ''Ik ben dit leven gewoon zat.'' Mijn stem klinkt schor en mijn lip begint te trillen. ''Ik wil het niet meer, Mo.. I-ik wil..'' Verder kom ik niet meer want ik begin alweer te huilen.

Ik hoor Mo diep zuchten en snikkend kijk ik hem aan. ''Vermoord me alsjeblieft gewoon.'' Piep ik mezelf klein maak.

Ik voel me net een klein meisje die haar ouders heeft verloren.. Letterlijk.

Verloren liefde...

De auto start en weer hoor ik Badr zuchten. Hij heeft het ook moeilijk, meskien..

"Waar wil je heen.'' Ik frons mijn wenkbrauwen, maar hij blijft me serieus aankijken. ''Breng me dan maar naar het parkje..'' Vreemd dat hij er niet meer verder over vraagt.. Zo een persoon is hij namelijk wel.

"Ik weet dat het om een jongen gaat, Nora. Ik ben niet dom, ik ben jouw broer." Ik voel dat mijn maag een salto maakt, bijna wil ik gewoon overgeven van alles. "S-sorry." Fluister ik zacht terwijl ik mijn ogen sluit.

"Waarvoor?" "Voor alles. Ik ben jouw zusje en vertel je helemaal niks. Je ziet mij kapot gaan zonder ouders, en toch probeer je jezelf te blijven. Het spijt me, grote broer." Hij zucht voor de zoveelste keer en zet z'n hand bij zijn slaap.