Verloren Liefde (VOLTOOID)

2.15 - 1 jaar bestaan!

Langzaam open ik mijn ogen. Een felle licht straal doet het mij automatisch weer dicht doen. Zo blijf ik een tijdje zitten. Pas als ik echt de moed heb om ze weer te openen, kijk ik om me heen.

Waar in Allahs naam ben ik beland?

Ik zit in een grote open ruimte, vastgebonden terwijl ik op een stoel zit. De muren zijn vies en het ruikt muf. Tot overmaat van ramp is het ook nog eens snikheet.

Terwijl de zweetdruppels naar beneden druppen, denk ik na over wat er is gebeurd en waarom ik hier ben.

Ik had het kunnen weten.. Amine. "AMINE! GODVERDOMME ALS IK JOU PAK!" Schreeuw ik alsof mijn leven ervan af hangt.

Precies op dat moment gaat de deur open. Een slanke vrouw loopt op haar gemakje mijn kant op. "Wie ben jij?!" Roep ik geïrriteerd naar haar toe.

"Aangenaam, ik ben Karima." Ik trek mijn wenkbrauw op. "Zie ik eruit alsof ik kennis wil maken of iets in die richting?" Boos kijk ik de andere kant op.

"Waar is Amine?!" Zeg ik dan ineens als ze niet antwoord. "Hij is weg." "Waarheen?!" Ik bal mijn vuisten. "Voedsel halen voor jou." Antwoord ze weer kalmpjes en draait zich dan weer koeltjes om.

"Ohja, en als ik jou was.. Zou ik me niet al te veel gaan verzetten." En met die woorden loopt ze de ruimte uit. Geërgerd stamp ik boos op de grond.

Alle emoties vermengen nu met elkaar waardoor de tranen langzamerhand naar beneden vallen. Waar in hemelsnaam ben ik beland en waarom?!

Oké, Nora. Kalm aan. Rustig adem halen.

Het maakt niks uit dat je ontvoerd bent door een of andere freak. Het maakt niks uit dat je opgesloten zit in deze hitte. Het maakt niks uit dat je leven weer verpest is.

Ik bijt in mijn wang en begin weer te snikken. Alweer. Weer is alles misgegaan in mijn leven. Net als het goed gekomen is..

Ik sluit mijn ogen terwijl ik rustig adem haal. Iedereen leid pijn in deze wereld. Ik ben niet de enige. Dat is het enige wat ik moet onthouden.

"BADR! ILIAS!! YOUSSRAAAA!!!" Het laatste schreeuw ik met al mijn kracht. Dorst zorgt ervoor dat ik slapjes begin te worden. "Help me alsjeblieft!" Terwijl de tranen over mijn wangen stromen kijk ik beroert voor mij uit.

Ik geef het op.

~

"Wakker worden. Ey." Ik voel hoe iemand zacht tegen mijn wang klapt. "Nora!" Ik schrik wakker als ik ineens koud water over mijn hele lichaam voel.

"WAT DOE JE?!" Schreeuw ik geschrokken terwijl ik met mijn hand over mijn gezicht ga. "Je bent in ieder geval afgekoeld toch?!" Ik kijk Amine nors aan en bijt op mijn kiezen.

"Waarom ben ik hier?!" Schreeuw ik dan kwaad. "Daar kom je later achter." Zegt hij kalmpjes, en pakt een stoel waarna hij tegenover mij gaat zitten. "Kifesh later? Ik wil het nu weten, Amine!" Roep ik boos en noem vol walging zijn naam.

"Hier, water." Uit een plastic tasje haalt hij een flesje die hij aan me wilt geven. "Zie je niet dat ik al nat genoeg ben door jou?!" Hij fronst en haalt z'n schouders op.

"Heb je honger?" Hij kijkt in het plastic zakje en stelt een broodje voor. Ik kijk boos weg en bijt in mijn wang als mijn maag mij verraad. Amine lacht zachtjes en keert mijn gezicht naar hem toe.

"Je hebt honger hea." Zijn ogen glijden naar mijn buik toe en blijft daar hangen. "De kleine moet ook eten, hier." Hij duwt het in mijn handen en twijfelend kijk ik hem aan.

"Nee, er zit geen gif in." Hij grinnikt even en schud zijn hoofd. Ik rol met mijn ogen en neem maar een hap van mijn stokbrood met tonijn (typische Marokkaanse 'sandwich'😭😍).

"Wie is die Karima eigenlijk?" Vraag ik maar na een tijdje als hij me blijft aanstaren. "Niemand." Mompelt hij en kijkt weg.

"Kifesh niemand? Ik heb het recht om het te weten toch?!" Roep ik dan boos. "Rustig.. Je komt er later achter, geloof me." Zegt hij en legt zijn hand op mijn been, die ik meteen wegsla.

"Weet je wat?! Denk je dat ik dit met al mijn zin doe?! Ik word ook maar gedwongen hoor!" Hij staat boos op, ruimt alle afval op en loopt met grote stappen weg. De deur slaat hij met een harde klap dicht.

Hij doet het gedwongen? Wat is dat nou weer voor een onzin.. Hij heeft mij toch ontvoerd? Hij is degene die erachter zit. Amine probeert me alleen maar te misleiden. Toch?..

Op dat moment gaat de deur weer met een klap open, en mijn hart gaat te keer als ik zie wie daar staat. Droom ik nou?!

De tranen volgen hun weg en bang pers ik mijn handen op elkaar.

"Papa?.."

---

Jajaaaaaa, Verloren Liefde bestaat al 1 jaar!🎉🎉🎉🎉

Vandaar dit hoofdstukje, als cadeau. Want de 100 stemmen zijn nog steeds niet gehaald. Hoe komt dat?

Dit keer toch wel 100+ hea?! Spooklezers, jullie ook mee doen😝

Xx