Verloren Liefde (VOLTOOID)

2.25

"Nee, nee, nee, nee!" Ik laat me huilend vallen op de grond en knijp mezelf hard. "Waarom zei ik dat?!" Ik kijk naar de deur waardoor Wassim net grijnzend naar buiten liep.

Hopeloos kijk ik naar Amir die vredig ligt te slapen en voorzichtig pak ik hem op. Ik zet hem op mijn borst als ik plaats neem op een stoel.

"Papa wordt gauw wakker.." Ik slaak een diepe zucht terwijl ik zachtjes over zijn rugje wrijf. "En jij wordt gauw een sterke jongen." Ik kijk moeilijk naar het infuus die langs z'n kleine armpje in zijn pols gaat.

Hij heeft nu al een zwaar leven en is in feite nog niet eens een week oud. Ik reciteer zachtjes Koran in z'n oor terwijl ik mijn ogen sluit en na denk over mijn leven.

Mijn keiharde leven.

Ik heb teveel dingen meegemaakt, en het is een wonder dat ik hier überhaupt nog ben. Stel nou dat Wassim er niet was geweest.. Zou mijn vader dan de kans hebben mij te vermoorden?

Mijn gedachtes vliegen naar mijn tante en voel woede opborrelen. Vandaag ga ik naar haar toe. Vieze vuile mannelijke eend. Zij heeft hier voor gezorgd, ik kan het gewoon ruiken!

Ik leg Amir voorzichtig weer in z'n mini-bedje, maak het hem comfortabel en loop dan zachtjes z'n kamer uit.

Op weg naar Badr..

Ik glimlach bij de gedachtes van onze eerste ontmoeting. In principe denk ik altijd aan onze ontmoeting. Het maakt me altijd weer blij.

Badr is een heel rustige jongen. Hij houdt van netheid en is best gevoelig, wat eigenlijk al bekend is.

Ik mag van geluk spreken dat hij mijn verloofde is. Als iedereen nou net als Badr zou zijn, dan was de wereld een stuk mooier geweest..

Ik loop zachtjes z'n kamer binnen en neem plaats op een stoel die zich naast zijn bed bevindt. "Salam houbbi.." Voorzichtig wrijf ik met mijn hand langs de zijne en slik ik even.

"Hier ben ik weer, en je hebt geen idee wat ik ga doen.." Ik leg mijn vrije hand op zijn voorhoofd en staar hem even aan. "Ik ga mijn tante opzoeken.. De vrouw die mijn leven heeft verziekt. De vrouw die er voor heeft gezorgd dat mijn vader mij haatte.."

Ik pers mijn lippen op elkaar en voel langzaam een traantje naar beneden druppen, die op zijn hand terecht komt. Snel veeg ik het weg en druk ik voorzichtig een kus op zijn voorhoofd.

"Je moet niet vergeten dat ik van je hou.. We houden allemaal van je. Zowel Saber als Ibtissam. Zowel mijn broer als Ilias waarmee je in een korte tijd erg bevriend bent geworden," Ik glimlach even kort en lik even mijn lippen.

"En zelfs je zoontje, Amir." Ik zucht zachtjes en barst in tranen uit, waarna ik mijn hoofd op zijn borst leg. "Word nou alsjeblieft wakker, ik kan dit niet meer aan zonder jou. Je bent letterlijk mijn wederhelft, je bent mijn steun, gewoon mijn alles!"

"Ik kan dit echt niet zonder jou.." Herhaal ik weer fluisterend terwijl ik naar z'n hart luister die gek genoeg tekeer gaat. "Nora.." Ik kijk geschrokken op en zie Youssra bezorgt bij de deuropening staat.

"Kom we gaan er even tussenuit. Je hebt rust nodig." Ik knik met moeite en werp weer een blik op Badr. "Ik geloof in je.." Ik strijk nog eens met mijn hand langs zijn gezicht en sta dan op.

"Ik ben dit helemaal zat aan het worden." Fluister ik gefrustreerd terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Ik loop langs Youssra de gang in en kijk haar even aan. "Kom hier, schatje.." Ze neemt me in haar armen en wiegend zingt ze zachtjes een liedje in mijn oor.

"Klaar ik wil niet meer emo doen." Zeg ik snikkend en laat haar los. "Ik wil aan alles een einde maken en gewoon een rustig leven lijden met Badr en Amir. En daarbij wil ik ook nog eens antwoorden te horen krijgen van de grootste hoer hier op aarde."

"En jij gaat met mij mee.."

---

Pfff ik heb zo erg gejankt bij dit hoofdstuk..

Wat vinden jullie ervan dat Nora naar haar tante toe gaat?

Laat het me weten!
Xx Meryam