My way to Collage

Hoofdstuk 15.

~ Ella ~

" Wil je iets te drinken of te eten" vraagt mijn moeder. " Nee ik hoef niks" zeg ik en zie in de hoek van mijn kamer nog steeds de dozen staan die ik al dagen had moeten inpakken vol met spullen omdat we morgen over gaan. " Wil je ook niet dat ik je kom helpen met inpakken je moet alles nog doen en je gaat morgen, ik snap dat je ziek bent maar ik kan ook Silver of Dewie bellen" zegt ze. " Nee mam ik wil gewoon even niks" zeg ik en pak mijn iphone 6 in mijn hand om te kijken of Sam eindelijk heeft gebeld. " Ik snap echt dat je Sam mist en ik denk dat hij ooit nog wel tevoorschijn komt maar hij heeft nu gewoon even tijd nodig, jij hebt het moeilijk dat je de baby hebt weggehaald maar hij heeft het er ook moeilijk mee en je kunt het hem gewoon niet kwalijk nemen dat hij wat tijd voor zicht zelf nodig heeft.

Toen Sam een week geleden niet meer reageerde op mijn berichtjes wilde ik gewoon niet meer uit bed komen toen ik zijn ouders belde en die mijn vertelde dat hij op een avond gewoon niet meer was thuis gekomen. Ik ben bij hun geweest om te vertellen wat er de afgelopen weken heeft gespeeld en toen moest ik het ook wel aan mijn eigen ouders gaan vertellen. Nu weten mijn ouders het en ze zijn aan de ene kant ook blij dat ik al een beslissing had gemaakt om het weg te laten halen maar ze wilde liever dat ik het er met hun over had gehad, maar dat kon ik gewoon niet in die tijd. Nu is Sam al een paar dagen vermist als het waren en weten we ook gewoon niet wat er aan de hand is. Het is begin juli en morgen ga ik op kamers en over twee maanden begin ik met studeren maar het komt er op neer dat ik hier eigenlijk allemaal niet klaar voor ben. Mijn moeder denkt dat ik mij zo voel omdat ik het kindje in mijn buik heb laten weghalen maar ik mis Sam gewoon en ik mis gewoon dat we elkaar steunde.

Als ik al mijn moed bij elkaar heb gesleept loop ik naar de doos die ik met veel moeite en kracht een paar dagen geleden in elkaar had gezet omdat ik toen ook al met veel goede moed wilde gaan beginnen. Ik maak de la van mijn bureau open en begin de schriften naast de doos te gooien want dat zijn oude school schriften. De dingen die ik nog echt wil bewaren leg ik voorzichtig en op een handige manier in de doos. Na dat ik een la heb gedaan wil ik eigenlijk even gaan liggen maar ik kan het niet doen als de bus hier is om mijn spullen van Rotterdam naar Amsterdam te brengen. Ik pak het fotolijstje van mijn bureau. Sam en ik zijn daar zo blij. We zijn daar een maand samen en je ziet dat we daar echt heel gelukkig zijn. En nu nu zijn we niet meer als een stel dat niet meer weet wat ze met elkaar aanmoeten. Ik hou heel veel van hem nog steeds maar ik moet gewoon even door deze tijd komen. Terwijl ik het lijstje in de doos leg begin ik met ineens veel vaart dingen erin te leggen. Ik wil het klaar hebben. Ik kan niet langer meer kijken naar de spullen in mijn kamer. De dingen die ik van Sam heb gehad. De foto's die we samen hebben alles is ineens te veel. Voor ik het weet hang ik boven de wc en komt er gal uit mijn keel. Ik heb heel de dag al niks gegeten ook al is het pas 9 uur in de ochtend. Ik kan gewoon geen eten meer door mijn keel krijgen. Alles wat ik eet komt er weer uit. Niet omdat ik mij te dik voel maar omdat ik mijn niet goed genoeg voel om te eten. Ik heb een leven wezen weggehaald en ik kan het nooit meer herstellen. De tranen beginnen over mijn wangen te rollen en ik veeg mijn mond af met een stukje wc papier. Ik spoel snel door voor ik er nog lang er naar kan kijken. Als ik in de spiegel kijk zie ik donkere kringen onder mijn ogen, mijn tanden zijn iets geler geworden omdat ik zo veel heb overgegeven de laatste tijd en mijn haal hangt slap langs mijn hoofd. Ik heb een veel te grote trui aan zodat ik zelf niet zie hoeveel ik ben afgevallen en hetzelfde geld voor mijn broek. Ik zou met heel veel moeite mijn eigenlijk leven weer zien op te bouwen. Maar zoals het er nu naar uit ziet. Gaat zelfs 10 lagen make up mijn wallen niet bedekken of 10 keer wassen met volumeshampoo mijn haar niet redden. Ik zou mezelf weer moeten opbouwen en daarna pas kunnen beginnen met mijn leven. Mijn beste vriendinnen hebben mij niet eens in deze staat gezien terwijl ik hun juist wel heel hard nodig heb maar ik wil gewoon niet dat ze mij zo zien. Ik word ook gewoon gek van alle gedachten die door mijn hoofd gaan.

Als ik terug ben in mijn kamer pak ik mijn telefoon en stuur Dewie en Silver een appje of ze mij willen komen helpen met inpakken. Ik krijg al snel een appje terug dat willen komen en dat ze vragen hoe het gaat en of ze nog iets voor mij kunnen meebrengen. Ik heb hun wel op de hoogte gehouden maar aan de andere kant heb ik hun de helft van het verhaal nog niet eens verteld. Dat is misschien maar een dingetje waar ik mee zou moeten beginnen. Als ik hun niet eens alles kan vertellen hoe zou het dan met de rest van mijn leven moeten gaan. Ik ben gewoon zo veel veranderd in twee weken.