My way to Collage

Hoofdstuk 23.

~ Mitchell ~

" Met Mitchell" zeg ik. " Hey met Dewie" zegt Dewie. " Waarom bel je" vraagt hij. " Silver ligt in het ziekenhuis" zegt ze. " Waar" vraag ik. "Ik stuur je het adres nu" zegt Dewie en ik voel mijn telefoon in mijn hand trillen. " Ik kom er zo snel mogelijk aan" zeg ik en probeer nog bellend mijn schoenen aan te doen. " Ja dat is goed, dan bellen wij nu nog een keer haar moeder" zegt ze en dan word de verbinding verbroken terwijl ik nog een schoen probeer aan te doen. Ik doe de ander schoen aan en pak dan van de kapstok mijn jas. Snel wandelend loop ik met mijn jas, telefoon en sleutels in mijn handen hoor het gebouw heen. " Waar ga je heen" vraagt Luke die eigenlijk langs kwam om ergens over te praten. " Silver ligt in het ziekenhuis" zeg ik en zonder een reactie af te wachten loop ik door en trek onderweg mijn jas aan. Op mijn telefoon zie ik de locatie zet die in 9292 zodat ik weet met welke bus ik er naar toe moet. "Wacht" zegt Luke. "Wat is er" vraag ik. ' ik ga wel met je mee" zegt hij en we lopen samen naar het station en springen in de bus naar het ziekenhuis.

" Weet je wat er aan de hand is" vraagt hij. " Nee ik hoorde alleen dat ze in het ziekenhuis ligt dus ik dacht ik moet daar gewoon zo snel mogelijk heen wat er aan de hand is dat hoor ik dan zelf wel" zeg ik. " Ja snap ik" zegt hij. " Wat wilde je mij vertellen" vraag ik. " Nee dat vertel ik later wel, het is niet belangrijk het kan nog wachten tot je naar Silver bent geweest" zegt hij en komt naast mij in een stoeltje bij de bus zitten. " ik hoop zo dat ze niks doms heeft gedaan" zeg ik. " hoezo" vraagt hij. " zoals gestopt zijn met eten zoals ze al deed maar ik dacht dat ik daar met haar over had gepraat en ze gestopt was maar ik ben bang dat ze toch niet naar mij heeft geluisterd" zeg ik. " Dus je zegt dat ze anorexia heeft" vraagt Luke. " Ja zo kan je het ook noemen maar ze wilde het niet horen en Dewie heeft het ook al gezegd maar ze zei dat ze alles had afgepakt maar ik denk het niet" zeg ik. " We horen in het ziekenhuis zelf wat er aan de hand is misschien is ze wel van de trap gevallen of gewoon iets gebroken" zegt hij. Ja dat kan ook maar ik ga er niet van uit" zeg ik en de rest van de reis is het stil. Luke en ik weten niet wat wet tegen elkaar moeten zeggen. Elke keer als de bus stopt denk ik dat we er zijn. Maar we zijn er voorlopig nog niet. Bij de laatste stop spring ik uit de bus en ren ik bijna het ziekenhuis in.

Ik ijsbeer door de wachtkamer en iedere keer als Dewie of Ella terug komt hoop ik dat er eindelijk wat nieuws is, maar nee. "Wat is er aan de hand" vraag ik. " Vanochtend was ze steeds aan het overgeven maar er kan niks en toen is ze flauwgevallen en kwam niet bij en toen hebben we 112 gebeld en die zijn haar nu aan het onderzoeken en dienen haar vocht toe want dat is ze ook een hoop verloren maar het gaat niet goed met haar zeggen ze" zegt Dewie. "Wat kan ik doen" vraag ik. "Wat jij kan doen is rustig hier gaan zitten en niks doen en hope dat het goed met haar gat en het komt goed met haar dat heeft ze beloofd" zegt Ella en gaat zitten. Ik volg haar voorbeeld maar dan ga ik met mijn telefoon in mijn handen draaien toe iemand ie van mij afpakt en dan begin ik te denken aan dingen die over het hoofd heb gezien maar ik kan mij gewoon niks bedenken en ik voel mij steeds dommer over wat ik heb gedaan. Ik hou zo veel van haar en nu dit.