My way to Collage

Hoofdstuk 19.

~ Sam ~

Als ik wakker word voelt mijn hoofd heel zwaar. Waar ben ik is het eerste wat ik denk. Als ik probeer rond te kijken zie ik niks dus wil ik mijn ogen weer dicht doen omdat ik denk dat het nog nacht is. "Wat moeten we nu met hem doen" hoor ik iemand vragen en dan weet ik dat het niet meer goed is. Wat doe ik hier en waarom ben ik hier gaat er door mijn hoofd heen. " Hallo" roep ik. Maar er komt geen reactie. Ik probeer met mijn handen te voelen waar ik ben voor ik merk dat ze vast zitten en mijn voeten ook. Hoe lang zou ik geslapen hebben? Hoe lang zou ik al weg zijn? Hoe lang zou iedereen zich al zorgen maken over waar ik uithang?

Als ik een beetje tot rust ben gekomen en weer wil gaan slapen want zo kan ik mijn rust vinden hoor ik de stemmen weer. Het licht gaat aan en om mij heen staat niks het is een simpele kamer met alleen een bed erin waar ik op lig en aan vastgebonden zit. " Waar ben ik" vraag ik."Wij stellen de vragen" zeg een meisje. Ze is lang, slank en blond. Naast haar staat een jongen rond e 25 jaar. Wat zouden hun met mij willen. " Waarom ben ik hier" vraag ik en weet dat ik hiervan zo veel problemen ga krijgen. " Wil je het hem vertellen of niet" vraagt de jongen aan het blonde meisje. " Ja ik ben vroeger aangerand door jou vader en daar ga jij nu voor boeten" zegt ze en pakt mijn gezicht tussen twee handen. " Ik denk niet dat mijn vader dat ooit gedaan zou kunnen hebben" zeg ik en draai mijn hoofd zodat ze hem los zou laten. " Dan weet je half nog niet wat jou vader allemaal heeft gedaan " zegt ze en wil de kamer uitlopen. " Wacht" zegt de jongen tegen haar. " Nee ik ga ik heb al genoeg gezien van zijn rotkop, hij lijkt op zijn vader" zegt het meisje en loopt de kamer weer uit. " Je krijgt nog wel te weten wat er met je gaat gebeuren " zegt de jongen en loopt achter het meisje aan de kamer uit. Hij laat mij achter in de kamer maar deze keer met het licht aan. Toch hoor ik hem de deur op slot doen. " Ik zit vastgebonden, het is niet alsof ik ergens heen kan gaan" roep ik boos naar hun doe en kijk naar mijn polsten die los van elkaar zijn vastgebonden. Er zal geen manier zijn waardoor ik mezelf los kan krijgen denk ik en wil mij achterover laten vallen maar zelfs dat lukt niet.

Ik ben aan het nadenken hoe oud dat meisje zou zijn. Ik schat haar rond de 18 maar mijn vader geeft alleen op het havo en vwo les dus dat zou beteken dat zoiets gewoon al aan de gang kan zijn sinds dat ik uit huis ben. Toen ik op kamers ben gegaan zijn mijn ouders definitief uit elkaar gegaan maar ik kan mij niet voorstellen dat mijn vader een meisje van 16 of 17 zou aanranden. Zo is hij ook gewoon niet. Ik probeer mij te herinneren waar ik voor het laats ben geweest. Volgens mij was ik op weg naar Ella. Nee Ella die zou nu vast denken dat ik hartstikke boos op haar ben. Met alles met het kindje en dat ze alleen maar in bed ligt en dat zou ik nu alleen maar erger hebben gemaakt.

Even later hoor ik de deur weer open gaan. " Hallo" vraag ik en merk nu dat ik ook bang ben. " Ik heb eten voor je" zegt de jongen. " Je mag het zelf op eten zonder dan weg te rennen of ik voer je als je probeert te ontsnappen" zegt hij en nu merk ik pas echt, ik ben ontvoert. " ik eet wel zelf" zeg ik en het enige wat ik wil is deze jongen zijn vertrouwen winnen dat ze me misschien op een dag nog zullen laten gaan om met mijn vader te gaan praten. Ik voel hoe de jongen mijn polsten los maakt en nu zie ik pas hoe strak ze om mijn polsen hebben gezetten. Er zitten helemaal rode lijnen in mijn polsen. Ik pak de mok met soep van de jongen aan en begin er rustig een slokje van de nemen. Maar het is nog te warm om te drinken dus ik pak de lepel die hij er in heeft gestopt. "Hoe oud is ze" vraag ik. " 17" is het enige wat de jongen zegt. " Sorry" zeg ik. " Waarvoor, dat je vader haar nog elke dag aanrand en ze nu gewoon niet naar school durft waardoor ze waarschijnlijk haar examen niet gaat halen volgend jaar" zegt hij. " Daarvoor ja" zeg ik en neem een hap van mijn soep. " Daar hope wij nu verandering in te brengen" zegt hij. " Je kunt toch ook gewoon de politie bellen en dan mij met rust laten" zeg ik. " De politie bellen heeft geen zin er is geen bewijs en hij zegt dat hij haar gaat bedreigen als ze dat doet" zegt hij. " Maar dat doen jullie nu met mij" zeg ik. " Sorry maar om je zus van 18 of 15 nu te ontvoeren waar je moeder bijzit is niet het slimste om te doen jij woont op jezelf dat was veel makkelijker " zegt hij. " Maar hij heeft nooit iets bij mijn zussen gedaan" zeg ik. " Jawel dat is de reden dat je moeder bij je vader is weggegaan maar ze heeft nooit moed genoeg gehad om het jou te vertellen ze wou dat je een gezonden band heb met je ouders" zegt hij. " Hoe weet jij nu weer meer over mijn familie dan ik over mijn eigen" zeg ik boos. " Ik heb geen honger meer" zeg ik en duw de mok in zijn handen.