My way to Collage

Hoofdstuk 39.

~ Dewie ~

Na een lange schooldag loop ik samen met Daan mijn kamer in. " Gaat het je ziet een beetje wit" vraagt hij.  "Ik ben gewoon moe" zeg ik en laat mij op mijn bed vallen. " Komt wel goed" zeg ik als hij nog niet helemaal gerust is gesteld. " Dat weet ik " zegt hij en komt naast mij liggen.

Als we een tijdje voor ons uitstaren naar het plafon word er geen woord gezegd.  "Ik mag je heel erg Dewie en ik wil gewoon dat je weet dat ik om je geef" zegt hij. " Ja dat weet ik en ik mag jou ook" zeg ik en ik weet dat ik hem moet vertellen dat ik Calum heb wijs gemaakt dat hij mij nieuwe vriendje is terwijl hij dat niet is of nog niet maar ik kon het niet aan dat Calum heel de tijd op bezoek blijft komen als ik helemaal nog niet over hem heen ben. " Waar denk je aan" vraagt Daan. " Aan niks" zeg ik. " Het is niet niks waar je over aan het denken bent de fronslijnen staan in je voorhoofd" zegt hij. " Ja sorry i kweet het  gewoon niks ik ben niet helemaal over Calum heen hoe erg ik hem heb wijsgemaakt dat ik het ben " zeg ik. " Dat komt nog wel" zegt Daan. " Dat weet ik maar waarom doe het zo veel pijn ik wil niet zo veel pijn" zeg ik.  " Over een paar weken zal je je beter gaan voelen en anders moet je misschien even een dag vrij nemen en tot je zelf keren" zegt hij. " Nee school is nog niet eens een week bezig ik ga mijn niet ziek melden ik heb deze opleiding nodig " zeg ik. " Dat je ouders dit ook hebben gedaan zegt niet dat jij het ook moet doen je bent hun helemaal niks verschuldigd" zegt hij. " Nee maar ik ben het wel aan mezelf verschuldigd" zeg ik en de tranen beginnen te rollen en ik voel zijn hand op mijn rug maar eigenlijk wil is even alleen zijn en even na denken over waar ik allemaal wel niet aan begonnen ben.

Naar een tijdje is Daan naar huis gegaan en ik zit nog verslagen op mijn bed. "Wil je iets te eten" vraagt Silver en komt naar mij toe. " Nee ik wil gewoon even gelaten worden" zeg ik en blijf kijken zonder haar aan te kijken en ik hoor haar mijn kamer uitgaan. " Sorry Sil" zeg ik maar ze lijkt het niet meer te horen en ik hoop dat ze niet boos op mij is. Het is allemaal gewoon te zwaar geworden. Ik twijfel al een paar dagen of ik moet gaan praten met Calum maar ik durf gewoon niet naar wat ik de laatste keer heb gedaan.

Ik val in slaap op mijn bed en als ik wakker word is het al donker aan het worden buiten. Op mijn telefoon verschijnt de tijd 22:08. " Heb ik zo lang geslapen" zeg ik hardop. Naast mijn bed staat nog wat te eten en wat te drinken. " Voor als je wakker word en je toch honger hebt" staat er op een briefje en ik weet dat het van Silver komt. Ze probeert mij te helpen op de manier dat ik haar heb geholpen maar ik voel mij op dit moment zwak maar ik weet niet of het komt door dat ik niet gegeten heb heel de dag of omdat ik gewoon zo moe ben van alles wat ik heb gedaan. " Het komt wel goed" zeg ik tegen mezelf en begin aan het eten. Ik zet nog een serie op zodat ik mezelf een beetje tot rust kan laten komen. Maar als ik dan later wil gaan slapen gaat dat natuurlijk nooit lukken.