Curse (On Editing)

Curse 2

Curse 2: Voice of the Wind

The time has come. The time has come for me to go home, to look back.

Kahit pilit kong iwasan alam kong hinding-hindi ko ito matatakbuhan. Gaya nga ng sabi nila 'Babalik at babalik ang lahat kahit na ano pa mang gawing pag-iwas'

So here I am now, back from the States or should I say from the dark.

"Welcome home Miss Lessy"

I smiled at my driver as he assist me to the car.

After two years andito na naman ako sa Pilipinas. Ang lugar kung bakit ko naisipang magbago. Dito ako unang nagmahal,minahal at higit sa lahat dito ako isinumpa.

I don't even know who cursed me. Even my Dad don't know about it.

Nagulat na lang daw siya ng sinabi ko sa kanya ang tungkol dito. Normal lang daw silang dalawa ng Mommy ko kaya nakakapagtakang nagkaroon sila ng anak na kagaya ko.

Many says its God given but I say its a curse. Isang sumpa na kahit kailan ay hindi ko malalaman kung bakit ako mayroon nito.

Habang umaandar ang kotse, naisipan kong dumungaw sa bintana upang makita kung ano na ang mga nawala.

Since I just came back, I want to explore more things about the Philippines.

Pero sa katotohanan, kahit ano pang ganda ng lugar, kahit ano pang pagpapalago ang gawin. Hindi pa din talaga nagbabago ang mga taong nakatira dito.

May mga taong mapang-api, may mga taong umaasa, may mga taong nagmamahal at may mga taong nasasaktan.

It's always been like that. Kaya hindi umuunlad ang Pilipinas.

Weak people will always be weak and the one who has the power will always have to rule.

Money vs. Dignity and power over freedom. That's how it goes.

"Miss mukhang traffic po" sabi ni Manong Anton

Lumingon agad ako sa kalsada upang matiyak ang sinasabi ni Manong Anton ngunit nakakapagtaka na wala namang mga sasakyang nagkukumpulan.

Isang tahimik na daan ang nakikita ko.

"Ano bang sinasabi niyo Mano-" naputol agad ang aking sasabihin ng makita kong parang nanigas ang katawan ni Manong.

Biglang lumamig ang aking pakiramdam. Ano itong nakakapangilabot na pakiramdam na nasa akin ngayon?

I touched my body making sure that I can still feel them and I did. But when I saw Manong Anton's body turning into some kind of statue. That's where my trembling started.

I focused my sight on the supposed to be busy streets but I found nothing.

Tila ba nangingibabaw ang lakas nang ihip ng hangin. Parang tumigil ang mundo sa kanyang natural na paggalaw.

Dala ng aking kuryosidad, lumabas ako sa kotse at tinitigan ang paligid. At gaya kanina, para bang tumigil ang paggalaw ng oras.

Tumambad sa akin ang mga taong hindi gumagalaw at malamig ang katawan.

What happened to them? Is this my doing? Is my curse turning into some sort of disease?

No, it couldn't be. Wala akong nasasaktan sa sumpa na ito kaya napaka imposible na ako ang sanhi.

Patuloy ako sa paglalakad at pag oobserba. Sinubukan kong basahin ang kanilang mga isip ngunit hindi ko makita. Kahit isang kulay man lang o isang tinig ay wala.

"Lessy"

I stopped. No, I was stopped by that voice. That cold voice.

Luminga-linga ako upang makita kung sino man ang nagsalita. Ngunit wala ni isa ang gumalaw.

"Pakiramdaman mo ang hangin may sasabihin ito sayo"

Bigla akong nakaramdam ng kaba. Isang kaba na hindi maipaliwanag.

I began sweating and my hands shakes like crazy. Tila ba nakikisama sa nararamdaman ko ngayon ang aking katawan.

But should I trust that voice? Is it good? or is it just a trap for me to fall?

Hindi ko alam kung sino iyon at mas lalo ng hindi ko alam ang pakay nito sa akin. But can I truly trust it?

"Lessy"

"Anong kailangan mo! "sigaw ko

Inikot ko ang aking paningin ngunit ni isang anino ay wala akong nakita.

"Darating na sila"

Akmang sisigaw ulit ako ng nakaramdam ako ng sobrang pagkahilo.

"Babalikan ka nila! At sa puntong ito ay wala kang magagawa"