O T U Z B İ R G Ü N S O N R A
Kan acıyı getirdi.
Acı gözyaşını.
Kalbimin ağırlığı canımı çıkaracak derecede bir acı sunarken duvarlarına vurduğum kilitlerin süngüsü gözüme git gide daha acılı geliyordu.Kafese kapatılmış bir kuş ne kadar özgürlüğü arzuluyorsa, bende o kadar ölmeyi arzular olmuştum...Bir an.
Odanın içini kaplamış siyah bulutlar, gövdelerini kancanın ucunda sallayarak bana bakarken hissettiğim tek şey kendime ve kendi gövdeme saf nefretti.Çünkü ben hala yaşıyordum.
Müebbete çarptırılmış bedenler nasıl çığlığını kendi içinde yaşıyorsa benim çığlığımda kendi içimdeydi.Onlar ahla idam edilmeyi beklerdi, bense yağmurlu havada gözlerimi kapayıp yağmurun ruhumu ve kirlenen bedenimi temizleyeceğini...
Çocuk olmak isterdim.
Tek sancımın, bebeğimin kafasının kırılması olmasını isterdim.Annemin eteğinin altına saklanıp, bir ömür oradan çıkmamak isterdim.Annemi özlüyordum.Onu çok özlüyordum...Beni görüyor muydu? Yaşadıklarımı izliyor muydu?Benden utanıyor muydu?
Hayatımda hiç yanlış yapmadığımı sanırdım.
Yapmıştım.
Birine güvenip bir yola çıkmak basit bir eylem değildi.Güven dipsiz bir kuyuydu.Ben güvenmemiştim aslında...Güvenmek istemiştim.
Göğsümde can bulan sızı tüm uzuvlarıma yayılarak yeşerdiğinde her şeyin başladığı o noktadaydım.Küçük değildim, aklım yerindeydi.Kimse beni kandırmamıştı ama ben kanmıştım.Bir suçluluğa gebeydim...Vicdanım susmak bilmiyordu.O adama inanmak benim suçumdu.Gözümün içine baka baka yalan söyleyişlerini görememiş miydim?Yoksa kör olmuştum?
Hayatımda yer bulan tek tük insan vardı.Osman...Sesini çıkarmasada içten içe o adamla olmamı istemediğini biliyordum ama Ali...
O hiç istememişti fakat ben onu da dinlememiştim.Bu yaşananların tek zanlısı ben ve kalbimdi.
Ağlamaktan gözleri moraran arkadaşımın sebebide bendim...
Özcan'ın bıçaklanmasınında...
Ali'nin güveninin kırılmasınında...
Kimseye bakacak yüzüm, söyleyecek tek kelimem yoktu.Uyumadan gece gündüz kendi kendime anlatıyordum derdimi.Keşke...Keşke orada bıçaklanan kişi ben olsaydım.
Suçsuz bir insanın sebebi olmaktan daha az yakardı canımı.
Yattığım yatağın kenarından destek alarak biraz daha yukarıya çıkardım zayıf bedenimi.Gözüme batan saçlarımı kulağımın arkasına sıkıştırıp üzerimden sıyrılan pikeyi boynuma kadar çektim.Sabah olmuştu ama perdeler çekili olduğundan odanın içi karanlıktı.
Odanın kapısının açıldığını duydum ve birkaç ayak sesi yatağımın başına kadar geldi.Ağlamaktan sızlayan gözlerimi kapattım.
आप पढ़ रहे हैं
KADIRGALI
सामान्य साहित्यGökyüzünün mavi gerdanlığı insanların boynunda ziynet gibi parlarken, benim başımda ve gözlerimde aysız gecenin siyahı ve günahı vardı. Kadırgalı Ali . Hikaye kurgusu ve telif hakkı tamamen bana aittir.Böyle bir hikaye kurgusu görürseniz lütfen bana...
