"είσαι μεγάλος Μπελάς τελικά, θα σε στρώσω όμως με τον δικό μου τρόπο" μου είπε καθώς ερχόταν προς το μέρος μου, αντανακλαστικά προχωρούσα προς τα πίσω..
"πίστεψε με δεν θέλεις να αργήσεις να με αφήσεις αν καταλάβει κανείς πόσες μέρες λείπω.." είπα...
"ο λόγος;" τον ρώτησα καθώς καθόμουν ακίνητη. η φωνή μου σταθερή ανεπηρέαστη παρά το πως ένιωθα..
"ίσως να μου αρέσει το πως αναστατώνεσαι" είπε φιλώντας τον λοβό του αυτιού μου.
"δεν παθαίνω τίποτα!" είπα καθώς απομακρύνθηκα
δεν απάντησε, το κουδούνι ήταν η απάντηση του. Μου έκανε ένα νόημα να κάτσω αλλά δεν τον άκουσα.
άρχισα να συνειδητοποιώ την όλη κατάσταση.
ματωμένος-πυροβολισμός- απαγωγή- δεν με αφήνει να φύγω..
ΠΟΥ ΈΧΩ ΜΠΛΈΞΕΙ;;;;
ένας ξανθός άντρας μπήκε στο σπίτι και κατευθύνθηκαν και οι δυο προς το μέρος μου. "ο κίνδυνος;" είπε περιφρονητικά στον απαγωγέα μου. αυτός έγνεψε καταφατικά. εγώ απλά τους κοίταζα νευριασμένα.
"τι τάξη πάς;" είπε γελώντας.
χα-χα θα θελαν να είχαν τα νιάτα μου.
"τελευταία" είπα απότομα.
"18;" με ξανα ρώτησε ο ξανθός
"17" είπα πάλι απότομα!!
Υπάρχουν και άνθρωποι που κερδίζουν χρονιές, αμάν!! και άνθρωποι που θέλουν να πάνε σπίτι τους!!
"ρε με δουλεύεις τώρα;" ρώτησε τον απαγωγέα.
"εγώ στο είπα στο τηλέφωνο!" είπε ανασηκώνοντας τους ώμους του.
"ναι αλλά χθες άλλα έλεγες!" είπε ξανά ο ξανθός.
"συγνώμη εγώ μπορώ να πάω σπίτι μου;"
"όχι" είπε ο απαγωγέας.
o ξανθός τον κοίταξε με ένα βλέμμα. αυτός σίγουρα ήταν πολύ μεγαλύτερος απο τον απαγωγέα, φαινόταν πιο ώριμος. θα τον έκανα για 30..
"έχουμε και δουλειές δεν μπορείς να κάθεσαι να φυλάς ένα 17 χρόνο λογικέψου!" του είπε και για πρώτη φορά άκουσα και κάτι καλό..
"την κάνω" είπε ο ξανθός και ο απαγωγέας τον ακολούθησε ώστε να ξανα κλειδώσει τη πόρτα.
έπειτα ήρθε πάλι στο μέρος μου. ήρθε ακριβώς μπροστά μου, κρατώντας με πάλι απο τη μέση. εγώ έσπαζα τη μέση μου προς τα πίσω ώστε να κρατήσω απόσταση.
"τι κόλπα είναι αυτά τώρα;" είπε με αυτο το στραβό χαμόγελο γεμάτο υπονοούμενα "απομάκρυνσης" ανακοίνωσα. "μην αντιμιλάς γιατι θα αλλάξω γνώμη!" είπε τραβώντας με πάνω του. ακόμα διατηρούσα μια στοιχειώδης τουλάχιστον απόστασης λόγω ύψους βέβαια. "θα σε πάω σπίτι" είπε και με άφησε προφανώς για να μου φέρει το κινητό μου που ένας θεός ξέρει που το έχει κρύψει.
ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ ΣΠΊΤΙ
μου φαινόταν λες και είχε περάσει αιώνας.. "προχώρα" μου είπε ενώ κρατούσε το μπουφάν μου. όταν έφτασα στο μέρος του πήγα να το πάρω αλλά το τράβηξε μακριά μου, τον κοίταξε απορημένη αλλά αυτός το κράταγε ώστε να μου το φορέσει. τζεντλεμαν να σου τύχει!! τον ακολουθούσα μέχρι που μου άνοιξε τη πόρτα για να μπω στο αμάξι. τα ναρκωτικά που λέγαμε; "που μένεις;" με ρώτησε καθώς έβαζε μπρος. "δεν ξέρω" απάντησα τόσο φυσικά κάτι που τον εκνεύρισε μάλλον. "μη με δουλεύεις εμένα ε" είπε φωνάζοντας "δεν σε δουλεύω και σταμάτα να μου φωνάζεις! δεν ξέρω τις οδούς!" είπα νευριασμένη και εγώ! με κοίταξε με ενα απολογητικό ύφος και συνέχισε να κοιτάει μπροστά και να μη μου δίνει σημασία. "ωραία προς τα πού πάω;" είπε ενω ήμασταν στον κεντρικό. μετά απο τις κάπως αποτυχημένες μου οδηγίες φτάσαμε σπίτι μου. αυτόματα έλεγξα αν έχω πάνω μου το κινητό μου. εδώ ήταν. "εδώ μένεις;" με ρώτησε "ναι γιατί;" ρώτησα και εγώ..
"είσαι η κόρη του Πάρκερ;" με ξανά ρώτησε!
"Μπίνγκο!" είπα και εγώ. ε και τι να έλεγα.
"μαλιστα να ξέρεις ότι δεν τελείωσε ακόμα τίποτα" είπε καθώς έβγαινα απο το αυτοκίνητο ναι ναι ναι ναι φίλε μου τώρα λέγε ότι θές είμαι σπίτι μου!!! έτρεξα στο σπίτι μέσα ενώ ήξερα ότι με κοίταζε αλλά δεν με ένοιαζε έπρεπε να πάω προπόνηση.. αφού πρώτα έκανα μπάνιο.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
μέσα απο τη φαρδία μου ζακέτα φόραγα το ειδικό καλσον- κολαν και το πάνω φορεματάκι. φόρεσα μια φαρδιά φόρμα πρόχειρα ώστε να φαίνομαι φυσιολογική, σάκο με όλα τα απαραίτητα, κλειδια και φύγαμε. πέταξα το σάκο στη θέση του συνοδηγού και οδήγησα μέχρι το παγοδρόμιο.
μπήκα γρήγορα μέσα.
"Ιόλη πάλι καλά που ήρθες" είπε ταραγμένος "τι έγινε" ρώτησα ανήσυχα "τώρα που ήρθες τίποτα, αν δεν ερχόσουν πολλά, τρέχα γρήγορα για ζέσταμα και μπές στο πάγο. θα κάνουμε το πρόγραμμα πρέπει να γνωρίσεις τον Τζέικ Σμιθ ο πιο γνωστός νέος επιχειρηματίας! ανέλαβε πολύ νωρίς καθήκοντα και ψάχνει αθλήτρια για το πρόσωπο της εταιρίας του. Η Εταιρία του φτιάχνει ότι καινοτομίες οργάνων γυμναστικής μπορείς να φανταστείς. είναι πρώτος στην αμερική και ευρώπη να είσαι άνετη χαλαρή και υπέροχη" μου εξηγούσε καθώς με κατεύθυνε στα αποδυτήρια. εγώ πέταξα στο ντουλάπι τη ζακέτα, έβγαλα τα σταράκια μου, πέταξα στο ντουλάπι και τη φόρμα μου και έβαλα τα παγοπέδιλα μου. σύντομα είχα ζεσταθεί καλά και ήμουν έτοιμη να μπώ στον πάγο.
"απο σώμα είναι τέλεια πάντως" άκουσα μια γνωστή φωνή απο πίσω μου και γύρισα να κοιτάξω.. φακ! "κύριε Σμιθ απο εδώ η Ιόλη Πάρκερ, πολλά υποσχόμενη αθλήτρια, η πιο αφοσιωμένη προετοιμάζεται για τους τοπικούς!" είπε ο προπονητής μου.
