ανέβηκα στο γραφείο του και μπήκα μεσα χωρις να χτυπήσω. σιγα που θα χτυπαγα κιολας αυτος εισβαλει οποτε θελει στη ζωη μου!!
"τι με ηθελες" είπε εκείνος..
"κάτσε" είπε ο Τζεικ και αφησε κάτι μπροστά μου...
"Τι είναι αυτό;" ρώτησα βλέπωντας ένα μικρουλι πραγματακι τοσο δα και λεπτο μπροστά μου..
"πες μου κάτι που δεν βγαζεις ποτε απο πάνω σου" είπε εκείνος
"το βραχιολι φιλιας που έχω με την Μάντυ" είπα δειχνωντας το βραχιόλι μου..
εκείνος το εξετασε..
"είναι μια χαρά, θελω να τοποθετησουμε αυτό εδω στο βραχιόλι μέσα" είπε και μου έδειξε το μικρο μαυρο πραγματάκι..
"πως θα μπει αυτό στο βραχιόλι; τι είναι αυτό και γιατι;" είπα εγώ
"είναι για να σε εντοπίζουμε ώπου και να είσαι, έχεις ήδη στο αυτοκίνητο σου και στο κινητο σου όμως χρειαζεται κατι πιο ασφαλες κατι που δεν θα αφηνες με τίποτα" είπε εκείνος.
"γιατί;" ρώτησα εγώ.
"μετα τα προχθεσινα δεν νομίζω να αναρωτιέσαι το γιατί, πες οτι γινεται κάτι και χανεσαι απ τα μάτια των σεκιουριτι τότε τι κανουμε τη προσευχή μας;" είπε εκείνος..
"απο αυτό ακους και τι λεω;" ρώτησα
"Όχι Ιόλη απλά την τοποθεσια σου μου δειχνει έλα να δεις.." είπε εκείνος και μου έδειξε την καρεκλα του γραφείου του. εγώ πήγα κάθισα και μετα μου έδειξε στο λαπτοπ του που βρισκοταν το αμαξι μου, και που καθε τσιπάκι που είχε βάλει..
"μαλιστα" είπα
"ξέρω ότι δεν θα το δεχτείς αλλά αξίζει τη προσπάθεια" είπε και αυτη τη φορά μπροστά μου άφησε ένα κουτάκι κόκκινο με κοκκινο φιογκο..
"Τί είναι αυτό;" ρώτησα
"άνοιξε το" είπε και το άνοιξα.. μια μικροσκοπική καρδουλα με πολλα διαμαντακια που φωσφώριζαν.
εγώ το κοίταζα περίεργα..
"έχει ηδη τοποθετημένο μέσα του ένα τσιπάκι.. επίσης θα ήθελα να φοράς κάτι απο μένα.." είπε εκείνος.
εγώ απλά ψηλάφιζα τη καρδούλα με τα δάχτυλά μου.
"Αν δεν σου είναι τόσο δύσκολο να το κρατήσεις θέλω να το φοράς πάντα.." είπε εκείνος και εγώ έκλεισα το κουτάκι..
"δεν καταλαβαίνω τον λογο, δέχομαι να έχω τσιπάκι σε κατι πάνω μου αλλα αυτό μου φαίνεται κάπως" είπα εγώ.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Ο απαγωγέας μου,ο έρωτας μου!-Λάθος δρόμος
Teen Fiction"είσαι μεγάλος Μπελάς τελικά, θα σε στρώσω όμως με τον δικό μου τρόπο" μου είπε καθώς ερχόταν προς το μέρος μου, αντανακλαστικά προχωρούσα προς τα πίσω.. "πίστεψε με δεν θέλεις να αργήσεις να με αφήσεις αν καταλάβει κανείς πόσες μέρες λείπω.." είπα...
