"εννοώ οτι ναι μεν θυμηθηκα ότι ο πατέρας σου είχε δυο γιους μου μιλαγε συχνα για εσας χωρις να θυμαμαι ποτε τα ονοματα σας λιγο εσκεμενο θα ηταν αυτό όμως εγώ το σνδεσα με το τι γνωρίζω σε σενα" είπε εκείνη και πραγματικά δεν μπορούσα να ακταλάβω τον συλλογισμό της.
"πες μου μικρή" είπα εγώ μπας και καταλάβω τι σκεφτοταν το μυαλουδάκι της.
"Τζέικ οταν την καταραμένη μερα βρέθηκα στην αδιέξοδο εκεί που εσυ νομιζες μπλα μπλα μπλα ήταν ενας ανθρωπος πεσμένος στο πατωμα κι το πρώτο πράγμα που παρατηρησα ηταν οτι μοιάζατε ήταν ο αδερφος σου;" ρώτησε εκείνη.
"Αν απάντησω τι ερωτήσεις ακολουθούν;" ρώτησα εγώ και εκείνη με κοιταξε με σηκωμένο το φρύδι.
"ναι Ιόλη ο αδερφος μου ηταν" είπα εγώ
"τοτε γιατι- " πήγε να πει αλλα το απότομο φρεναρισμα του αυτοκινητου τη διεκοψε...
είχαμε εισβολείς.
"Τζεικ!!! τι εγινε;" ακούστηκε η φωνή της ταραγμένη.
τελος πλευρα Τζεικ.
"Τζεικ!!! τι έγινε;" σχεδόν τσίριξα καθώς ο Τζεικ φρέναρε απότομα το αμάξι.
"Τους βλέπεις αυτους πίσω;;" είπε ο Τζεικ και εγω τσέκαρα απ το καθρευτη του αυτοκινήτου.
"ναι.. φαίνονται σαν δολοφόνοι με τετοιες φατσες" είπα εγώ περισσοτερο ταραγμένη.
"θα πάω να τους ακολουθησω κάτσε εσυ εδώ" είπε εκείνος
"εισαι τρελός!" απαντησα εγω νευριασμένη.
"Ιόλη κάτσε εδώ και θα έρθω" ανακοίνωσε
"Αν νομίζεις οτι θα πάς εσυ εκεί και εγώ θα κατσω εδω πέρα είσαι γελασμένος Τζεικ!!!" ούρλιαξα αλλά εκείνος μου εκανε νόημα να ησυχάσω.
"Ιόλη ξεχνα το, κατσε εδω ειπα" είπε και βγηκε απ το αμάξι!
ε αυτός είπε εγώ τι να κάνω δηλαδή! Δεν γεννήθηκα για να είμαι υπακουη σε όποιον το διαταζει εχω τη δικη μου προσωπικη αποψη!! δεν γελαστηκα ακομα!!
ανοιξα τη πόρτα του αυτοκινητου και βγήκα εξω..
"Τι κάνεις;" είπε αποτομα αλλα χαμηλοφωνα..
"υπομονη" απάντησα εγώ καθώς βρέθηκα δίπλα του.
"Γυρνα στο αμάξι Ιόλη" είπε εκείνος.
"Ξεχνα το" είπα εγώ και με τράβηξε πίσω απο έναν τοίχο. Κοιτάξε ξανά περα απ τον τοίχο τους τυπους που βρισκόντουσταν εκεί και έπειτα κοίταγε εμένα.. μια αυτους μια εμενα μια αυτους μια εμενα..
YOU ARE READING
Ο απαγωγέας μου,ο έρωτας μου!-Λάθος δρόμος
Teen Fiction"είσαι μεγάλος Μπελάς τελικά, θα σε στρώσω όμως με τον δικό μου τρόπο" μου είπε καθώς ερχόταν προς το μέρος μου, αντανακλαστικά προχωρούσα προς τα πίσω.. "πίστεψε με δεν θέλεις να αργήσεις να με αφήσεις αν καταλάβει κανείς πόσες μέρες λείπω.." είπα...
