"Τι να σου πω ρε Τζεικ αλλά βλέπεις κι μόνος σου οτι η Μικρη εχει γινει ακόμα πιο αντιδραστική, νομίζεις οτι την ελέγχεις αλλά πιστεψε με αν παρει ειδηση όλα αυτα μετα..."
"Γιαυτο αγαπητε μου Μάθιου προσπαθώ να την στρεφω προς το σωστο δειχνοντας πως ειναι δική της επιλογη! ας πληγωθει απο κατι τετοιο τωρα πάρα απο κατι χειροτερο κι ξερεις πολυ καλά, ηδη ξέρει πολλά κι κανεναν δεν θα σταματησει απο το να μαθει περισσοτερα εκτος κι αν μπει στο πανεπιστημιο!" είπα εγώ.
"ετσι δε θα τη βλέπεις, κι αν βρεί αλλον;"
"θα ζησει νορμαλ τουλαχιστον για 2-3 χρονια θα ζει φυσιολογικα.." είπα
"ξανα σκεψου το"
"Το πηρα αποφαση κανε μου αναπάντητη όταν φτάσει.. η Ντένια θα είναι εδω!"
"για μένα μιλάτε;" ακούστηκε η φωνή της Ντένιας, μια γυναίκα εντυπωσιακή δυναμική και γνωστη επιχειρηματίας. φυσικά η κουμπάρα της αδερφής μου.
"Μαθιου κάνε μου αναπαντητη ξερεις εσυ." είπα κι εκλεισα το τηλέφωνο.
"καλώς την, τι κερνάω;" ρώτησα καθώς άφησα το κινητό μου στο γραφείο.
"ουισκι με λιγο πάγο" είπε εκείνη κι εγώ άφησα ένα γελακι να μου φύγει.
Την ενημέρωσα πλήρως για την κατάσταση στην οποία την χρειαζόμου και εκείνη αλλό που δεν ηθελε.
"Και δηλαδή την έχεις πατήσει με μια μικρούλα;" ρώτησε εκείνη σαρκαστικά
"Γιατι ρωτας;" ρώτησα εγώ.. το όνομα του Μαθιου αναβοσβησε στην οθόνη..
Δεν ηξερα αν τελικα ηθελα να κάνω αυτό που σκεφτηκα. Όμως στο κατω κατω απλα θα ακούσει μια συζήτηση που θα την στεναχωρήσει.
"ανεβαίνει" είπα εγώ αγχωμένος. Η Ντενια ειχε να σαρκαστικό υφος αλλα δεν της εδωσα σημασια ημουν αρκετα αγχωμένος...
"Και δηλαδή θες να πιστέψω ότι σου αρέσει μια μικρούλα καλλιτεχνικού πατιναζ; με αυτες τις κοντες χαριτωμένες φουστιτσες; " είπε υποτιμιτικα η Ντενια κι εγω ηπια μια γουλια απο το ποτό μου έβλεπα τη σκια της.. ήξερα ότι άκουγε..
"Το πρόβλημα ποιο είναι;" είπα εγω αυθορμητα, αυτο δεν ξερω κατα ποσο βοηθουσε τη Ντενια να απαντησει..
"ωω έλα τώρα, αυτα τα κοριτσια ειναι μονο φρου φρου κι αρώματα, τι δουλεια εχουν με εμας αυτες οι ηλικιες.. ξερεις τώρα.. εμείς μιλάμε με αλλη γλωσσα.. δεν ειναι τυχαιο που χορευουν κι δεν μιλανε" είπε για αλλη μια φορα υποτιμητικά καθώς ειχε καθησει στο γραφείο μπροστα απ τη καρέκλα μου, αυτό με βολεύε για να κοιτώ την Ιόλη χωρις να με καταλάβει.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Ο απαγωγέας μου,ο έρωτας μου!-Λάθος δρόμος
Teen Fiction"είσαι μεγάλος Μπελάς τελικά, θα σε στρώσω όμως με τον δικό μου τρόπο" μου είπε καθώς ερχόταν προς το μέρος μου, αντανακλαστικά προχωρούσα προς τα πίσω.. "πίστεψε με δεν θέλεις να αργήσεις να με αφήσεις αν καταλάβει κανείς πόσες μέρες λείπω.." είπα...
